Wkurzają mnie matki.

Nie mogę spać. Mój organizm nie wydatkuje energii w ciągu dnia w wystarczającym stopniu, więc nie potrzebuje zbyt długiej regeneracji w nocy. Denerwuje mnie to i uniemożliwia sen tym bardziej, że dzisiaj widzę się zarówno z Pawłem jak i Stanisławem. Z żadnym z nich nie wiem po co i boję się, że wyjdzie z tego totalna katastrofa. Wczoraj - wydaje mi się - weszłam w stan wojny z ojcem. Siedziałam w salonie, bo cóż innego mogłam robić i oglądałam film. Nagle ojciec przyczepił się do pustej butelki leżącej na oknie, jako, że byłam w tym czasie zajęta dodatkowo rozmową na gg, zbyłam go, odpowiadając "zaraz". Naprawdę nie mam pojęcia, co mi strzeliło do głowy z tym "zaraz", to było chyba gorsze niżbym przeklęła w jego kierunku. Ojciec nienawidzi być lekceważonym i nawet przy najserdeczniejszym tonie słowo "zaraz" odbiera jako atak na jego autorytet. Być może już od dłuższego czasu szukał pretekstu do podniesienia głosu na mnie. Zdziwiłam się, gdy w poprzedni piątek z pobłażaniem potraktował mój bałagan w pokoju, który całkowicie uniemożliwiał poruszanie się w nim. Wtenczas jednak nie miał powodu do sprzeczki, wybierał się gdzieś, nie mówiąc nikomu gdzie ani w jakim celu. Teraz miał poczucie winy, może coś zrobił na tym wyjeździe, może doszedł tam do wniosku, że nie takie życie chciał wieść i szukał ujścia dla swoich złych emocji. Siedziałam bezbronna na kanapie od kilku miesięcy wpisując się w ten sam krajobraz, to czemu miał się na mnie nie wydrzeć? Nie widzę powodu, dla którego miał się na mnie nie wydrzeć. Trafił jednak w najgorszy moment. Wszystko się skumulowało. I płaczę. O 3 nad raniem ronię łzy. Myślę, że można inaczej obchodzić się ze mną. Jak jest taki drażliwy na widok mnie marnującej czas, to przecież nikt mu nie broni wysłać mnie do Albanii. Z miłą chęcią pojadę, a jak szczęście dopisze, to zwolnię tatusia od trosk związanych z utrzymywaniem mnie, inwestycją tak nierentowną przecież, sprzedam się. Sama się sprzedam, dobrowolnie, z przyjemnością. Mój chaos wcale się nie zmniejsza, gdybym miała honor, z pewnością bym się nim uniosła i uciekła, lecz nie mam i jestem wygodna. W najbliższym półwieczu nie planuję żadnych ucieczek przed ojcowską tyranią. Chcę spać i śnić o życiu jakiego nie mam.

Wszystko wskazuje na to zatem, że przeżywam drugą młodość. Pierwszą tłamsiłam, drugiej dam trochę poszaleć. Nie przewiduję farbowania na zielono, tatuaży z głębokim przesłaniem ani dziurawienia twarzy kolczykami, chciałabym natomiast wybrać się na koncert. Ostatnio straciłam przed nosem Lacrimosę, która występowała w Wegorzewie (!), z tym, że była to strata świadoma. Wiedziałam o ich wizycie kilka dni w przód, więc istaniała nawet szansa zdobycia biletów, ale wizja obcowania ramię w ramię z różnymi dziwnie przebranymi i niekoniecznie zrównowazonymi emocjonalnie stworzeniami napawała mnie przerażeniem. Po prostu nie ufam ludziom z ćwiekami na szyi i łańcuchem pomiedzy nosem a uchem. Umówmy się też, że normalni ludzie nie słuchają takiej muzyki. Ja pretendując zresztą do tego grona też zaprzestałam, ale usłyszeć ich na żywo, to jednak byłoby wydarzenie. Pamiętam jak w drugiej klasie liceum wybrałam się na koncert Raz, Dwa Trzy, myślałam, że nie zachwyci mnie to bardziej niźli słuchanie ich płyt na domowej podłodze, a tymczasem było naprawdę przytłaczająco. Jest różnica w słuchaniu muzyki na żywo i to ogromna. Dlatego, choć byłam zniechęcona wspomnieniami z jeszcze wcześniejszej młodości (koncert Kultu, koncert Akuratu) zapałałam chęcią ponownego dotknięcia muzyki w plenerze. Jedyny problem jest taki, że pani Nergalowa mnie nie kręci i nie kręcą mnie inne gwiazdeczki polskiego showbizu, więc mam bardzo ograniczony wybór. Oczywiście, są jeszcze wykonawcy bardziej ambitni i awangardowi, tacy, którymi można się chwalić na fejsbuku, aaale tu z kolei boję się tej ambitnej i awangardowej widowni. Jest poezja śpiewana, ale nie chcę nią sobie zawracać głowy w wakacje, dajmy odpocząć mojej melacholii. Moja sytuacja jest zatem ciężka, lecz nie beznadziejna. Większość z was pewnie nie wie, o co mi chodzi, ale kłopoty z komunikacją ze światem nie pojawiły się u mnie wczoraj, więc nie będziemy płakać. Otóż, przed kilkoma dniami doświadczyłam grupy muzycznej co to się zowie Gogol Bordello. Grupa ta pochodzi z Nowego Jorku, jej liderem jest niejaki Eugeniusz Hutz (to chyba pseudonim) o skomplikowanej genealogii zrodzon na Ukrainie, którego pokochałam całym sercem od pierwszego ujrzenia, więc miejcie się na bacznosci dziewczyny. Jezu, ja to zawsze zbłądzę, chciałam napisać, że to "punk-rock z elementami cygańskimi", tak twierdzi Wikipedia, a z własnego doświadczenia mogę powiedzieć, że to straszne darcie mordy, ale rzeczywiscie jest w tym coś cygańskiego, więc w moim uchu to brzmi. Gogol Bordello ma wystąpić 20 sierpnia w Lipsku, 800 kilometrów od Olsztyna, 10 godzin jazdy od domu. Jest niedopuszczalnym aby młoda dama (aaaaahhahahahahaa!) wypuszczała się sama na takie koncerty, jest niemożliwym by młoda dama uciekła nocą na ten koncert, więc muszę znaleźć kompana. Wszyscy wiemy, że go nie znajdę, nawet Stanisława wtenczas nie będzie w Polsze, więc albo poznam kogoś przez Internet (a nie poznam) albo, albo nic. Wezmę to na fejsie zareklamuję, a nuż...:/ Eheheheeheheheeh! Zły losie! Świecie!  Te, młoda damo! A może bys tak się wybrała z Itą na Mazury : > Mazury były kiedyś niemieckie, więc mówisz, że jedziesz na Mazury, jesteś w Lipsku a kłamstwo od razu wydaje się mniejsze, tu pełno Niemców i tam pełno Niemców! A Ita jest naszym człowiekiem, więc dochowa mojego sekreciku. Nieee... głupio. W takich momentach nie lubię mojego wyindywidualizowania z rozentuzjazmowanego tłumu. A to już za biletami by się trzeba bylo rozejrzeć:/

A w październiku Nick Cave z zespołem w Berlinie, kolejna okazja do zamążpójscia : >

Nic nowego się nie stało, wpadłam ot tak, z braku innego zajęcia. Nie wiem o czym napiszę, pewnie coś pomarudzę i sobie pójdę. Taaak... Dzisiaj. Wstałam po 9. Zeszłam do salonu, zjadłam śniadanie. Spożycie przebiegło bezrefleksyjnie. Pogoda się pogorszyła. Chciałabym pojechać do Indii. Ponoć można tam żyć beztrosko już od 30 złotych na dwie osoby, czyli na jedna wychodziłaby połowa tego. Mogłabym się tam utrzymywać z grania epizodycznych ról w Bollywoodzie. Jako jasnooka blondynka znów nie miałabym problemu z powodzeniem. Może ktoś by mnie poślubił nawet bez wielbłądów w posagu.

Przeglądałam właśnie archiwum rozmów mojego gg i doszłam do wniosku, że strasznie stępiałam w przeciągu ostatniego roku. W poprzednie wakacje, ładne cięte riposty, krynica ironii wprost, a teraz wszystko co wychodzi spod moich palców jakies takie mdłe i żalosne. Alutko sprzed roku, przywołuję Cię! Wróć do nas i znów zacznij razić swoim żartem. Szczególną uwagę zwróciłam na rozmowę ze Stanem. Piękna była, widać było, że ja w niej dominuję, intryguję, a gdyby porównać ją z tą dzisiejszą, cóż... zupełnie jakby pisały je dwie różne osoby. Desperacja i brak dystansu. I się tak zastanawiam czy wpłynął na to wtorkowy wieczór czy też od dłuższego czasu coś się we mnie psuło. Wiadomo, czas nikomu nie służy, ale zazwyczaj z jego biegiem zwiększa się dystans człowieka do świata. Chyba, że człowiek się cofa w rozwoju, a to niestety coraz częściej obserwuję u siebie. Jestem wprost oburzona tym co z sobą zrobiłam! Nie będzie nam byle rówieśnik śmiał się w twarz, nie! I to nie on mi bedzie mówił, że ten wieczór był... jak on to powiedział... hmm... o, to było: "syf emocjonalny". To znaczy, że był wynikiem syfu emocjonalnego czy jakoś tak. Pure nonsense! Nie wiem w ogóle co to znaczy, chodzi o to, że oboje byliśmy napaleni jak martenowski piec? Czy, że nie liczyliśmy się ze szkodami w psychice jakie wyrządzi nam taki niezobowiązujący wieczór na kanapie, czy, że on próbuje mówić, że ma emocjonalny syf w głowie i chciał po prostu wykorzystać mnie, bo wydawałam się taką co się nie da? Chłopie, WuTeeF?! Co ty sobie myślisz, to nie sklep, że dotykasz i wychodzisz bez płacenia! Była ręka na piersi, to ja oczekuję, że będzie rączka w rączkę po łące. W tę i nazad aż zdecyduję, że mam dosyć ciebie, Stan. Oczywiście, że nie traktuję ciebie poważnie, ale nie dam sobie w kaszę dmuchać! To ja jestem tą złą kobietą, na którą żalił się Gregory! Boże! Co za cudowny kop energii! Znów chce mi się żyć! To co, na rowerek? Zabiorę cię nad jezioro i wykorzystam, Staaan. Staaan, wprost nie mogę się doczekac, kiedy wrócisz z Poznania, poznasz ogrom mojego nienasycenia!

Niech mię, jakas mnie taka euforia złapała, nie wiem o co chodzi. Poszłam na spacer, na uszach miałam Trójkę i na początku zdawało się, że będzie nieciekawie. Kręciło mnie się w oczach łez kilka, że znowu nie poszanowałam swojego ciała, ale potem przyszło jakieś opamiętanie. Nie będziemy świrować pawiana z powodu jakiegoś niedotulonego przez mamusię nastolatka! Życie do mnie powróciło, muzyka do mnie powróciła i wiem co piszę, bo tego stanu nie czułam nawet w Albanii. Luz, lekkość kończyn, lekkość mózgu. Coś pięknego! I wiem, że już mnie nie czytacie, bo mówicie "pff, Alutku", że niby lepiej mnie znacie, że jutro napiszę: "świecie, świecie okrutny, znów mnie nie kochasz, znów musze gnić przez ciebie na kanapie", ale ja wiem swoje. Nie zrealizuję moich planów? Oczko do Pana od komentarza, wjechał mi Pan na ambicję bardzo, a ja jestem czuła na takie najazdy, za co niezmiernie jestem wdzięczna zresztą. To prawda, nie byłam jeszcze w żadnym biurze w sprawie mojego prawa jazdy, nie przeczytałam od tego czasu wiele stron z Łysiaka, nie znalazłam willi z basenem w Toruniu i nie dojechałam do Szczytna, ale! Ale zrzuciłam przez ten tydzień 1,5 kg, jutro jadę rowerem w łańskie lasy, a we wtorek wybieram się do Torunia z najpoważniejszym zamiarem znalezienia i obejrzenia mieszkania. Wiem, że pewnie jeden dzień to za mało, ale... już ja wiem, że nie wrócę na tarczy.

Nie ma to jak skasowana notka. Skasowana notka zawsze działa orzeźwiająco i skłania do refleksji czy usunięta treść nie była treścią do tego stopnia niepożądaną, że wywołała boską interwencję. Właściwie nic kontrowersyjnego nie napisałam. Tyle, że siedzę z nosem w ekranie kopmutera i wyczekuję jakiejkolwiek reakcji z jego strony. Jakiegoś ustosunkowania się do mojego problemu (bo przecież, że nie jego, on pewnie co rano budzi się przy innej koleżance). Żadnej skomplikowanej analizy, oczekuję zwykłego stwierdzenia, że kończymy znajomość albo zaproszenia do powtórki. Chcę go jakoś zaklasyfikować, żebym przypadkiem nie zaczęła idealizować sobie jego postaci i wkręcać jak to on nie pachniał albo jak to czule mnie nie obejmował. Nienawidzę jak ludzie do mnie milczą, to jest wyłącznie mój przywilej.

Czyżbym wyczerpała już limit erotycznych przygód na okres wakacji 2010?

Gdybym miała, idąc za biblijną radą, obciąć sobie wszystkie grzeszące członki, z pewnością nigdy nie zagrałabym już na pianinie, ani nie zatańczyła w balecie, ostać musiałby mi się jeno kadłubek, a i to nie w całości. Wczoraj poszłam w tango. Takie tango, o którym śpiewa Budka Suflera, i o którym już przed laty zdarzyło mi się pisać z wyrazem największej dezaprobaty. Umówiłam się na spotkanie ze Stanisławem. Spodziewałam się, że będzie jak zwykle, wypijemy po piwie, porozmawiamy o ciężkim życiu i na długie miesiące rozjedziemy się w pokoju, lecz w głębi mnie panoszył się demon rozpusty, niepowstrzymana chuć. Nie docierało do niego, że Stanisław jest moim rówieśnikiem, że jego podejście do kobiet pozostawia wiele do życzenia, że nie powinnam, bo czuję się przywiązana do kogoś innego i nie był to żaden Albańczyk... Nie było jak zwykle, wypiliśmy dwa piwa, do tego doszedł jakiś tani szampan, on miał wolne mieszkanie. Ach te wolne mieszkania, ileż one zła potrafią naczynić! Weszłam do niego, zaczęła lecieć muzyka. Nikt nie rzucał się na nikogo, wszystko przebiegało bardzo powoli. Na początku, właściwie nie byłam pewna jak to się skończy i czy ta wizyta w jego domu to wyraz zaufania, czy też pułapka. Rozmawialiśmy o muzyce, oglądaliśmy jakiś film z Johnem Cusackiem, przeglądaliśmy notatniki jego ojca, a ja udawałam z premedytacją, że jestem bardziej pijana niż byłam, leżałam na podłodze z zalotnym uśmiechem, trzymałam głowę na jego ramieniu. Na co liczyłam? W moim stanie ciężko było to stwierdzić, ale mimo wszystko pozostawały mi jeszcze jakieś hamulce, bardzo awaryjne hamulce. Około 3 nad ranem Stanisław stwierdził, że idzie spać. Zwyczajnie rozłożył kanapę i położył się. Po chwili wahania ległam obok niego i byłam szczerze zawiedziona, że moja przygoda w tym mieszkaniu miała się skończyć niewinną drzemką jaka pozostała w mojej pamięci z czasów przedszkolnych. Właściwie stwierdziłam, że nic tu po mnie i trzymając w ręce telefon, na głos zaczęłam zastanawiać się jak wrócę do domu. Stanisław najwyraźniej zrozumiał, że czekam na jakiś zwrot akcji i odrzucił gdzieś moją komórkę, a mnie samą przytulił mocno do siebie. Właściwie wplótł się we mnie i w tym stanie doczekaliśmy świtu. O dziwo nie było nerwowej macanki, nie było jakiejkolwiek. Chociaż była to względnie wymarzona sytuacja do snu (brakowało tylko Albańczyka), przez długie godziny nie mogłam zmrużyć oka. Najpierw zastanawiałam się, jak to będzie, gdy oboje wytrzeźwiejemy czy będzie to miało jakąś kontynuację czy też będziemy udawać, że nic się nie stało, że to był właściwie głupi wybryk po alkoholu, lecz w pewnym momencie zrozumiałam, że moje rozterki są bezzasadne. W stworzonej sytuacji nie byłam podmiotem, lecz przedmiotem działań, byłam dziewczyną na jedną noc, jeśli można to tak nazwać. Leżałam i czułam się jak gumowa lalka, którą można dotykać i ocierać się o nią. Nie wiedziałam, która jest godzina, za oknem słońce już wzeszło, czekałam na jakiś znak, który pozwoli mi wydostać się z tego mieszkania, może dobre słowo. Byłam skacowana, byłam brudna, miałam rozmazany tusz do rzęs i potargane włosy. Na dźwięk wiertarki dobiegający gdzieś z blokowiska zareagowałam z ulgą, to był ten wyczekiwany sygnał do wyjścia, niczym wystrzał z pistoletu. Przemyłam twarz wodą, pożyczonym grzebieniem rozczesałam włosy i wyszłam w jeszcze większym niż się spodziewałam upokorzeniu. Stanisław rzucił we mnie koleżeńskim "cześć" i nie myśląc nawet o odprowadzeniu mnie do windy zamknął drzwi swojego mieszkania.

Weszłam w posiadanie drugiej pary szortów, które z trudem zasłaniają moje wylewające się obszerności. Skąd ta odwaga, skąd ta ignorancja, skąd ta nieczułość na estetyczne doznania bliźnich - nie wiem. W moim odchudzaniu chyba doszłam już do takiego momentu, kiedy człowiek uświadamia sobie, że lepiej już nie będzię, a po ciąży będzie nawet gorzej, więc trzeba przystać na rzeczywistość. Według wirtualnego modelu wyglądam tak:  

Moim zdaniem to nie jest jakiś tragiczny stan, najbardziej razi brak talii, a w dalszej kolejności pulchne ręcę, ale nogi w moim odczuciu są ok. Jeśli więc nogi są ok, to chyba mam prawo chodzić w te trzydziestostopniowe upały w czymś krótszym. Gdybym była mężczyzną to bym na siebie leciała... Tak myślę i myślę, że wielu Albańczyków podziela moje zdanie. Dobra mina do złej gry. Ale schudnę, zobaczycie, tylko jeszcze te wafle dokończę...

Pozostało mi jeszcze 2 i pół miesiąca wakacji. W tym czasie powinnam zdać prawo jazdy, wybrać się na rowerową wyprawę do Szczytna, zrzucić 10 kilo i utkwić w szczęśliwym związku przedmałżeńskim. Z rzeczy mniej ważnych chciałabym jeszcze przeczytać kilka małoambitnych książęk, kupić rower i znaleźć mieszkanie w Toruniu. Siedem celów na 74 dni, jeden cel na 10 dni, 4 dni na poślizgi. Lecz moje chęci nijak się mają do realizacji. To nie jest jednak kolejna notka o braku sił. To jest notka terapeutyczna, w której spróbuję uświadomić sobie wartki upływ czasu. Od dzisiaj, od tego śledzia w oleju z chlebem i kakaa z lodem (pomysł przywieziony z Albanii), które zjadłam w ramach kolacji, zaczynam tracić na wadze i trzymać się diety, wtłaczać się w pozarubensowskie kanony piękna. Zaczynam jeździć na rowerze. Bartążek, Ruś, Gągławki, Stawiguda, bez marudzenia, że coś skrzypi, że szprychy noszą się z zamiarem pęknięcia, bez żalenia się na trzydziestostopniowe upały. Zamiennie z rowerem kąpiele w pobliskich jeziorach, publiczne paradowanie w stroju kąpielowym. Oswajanie świata z moim ciałem, oswajanie mojego ciała z całym światem. Wieczorami seanse z książką w ręku. Na początek po znajomości Łysiak "Salon 2", a z samego rana jazdy doszkalające. Jutro poważna rozmowa z ojcem dyrektorem, wniosek o dofinansowanie ogółu czynności związanych z kolejnym podejściem do egzaminu na prawo jazdy. Tym razem mam parcie i odwagę na sukces. Rozmowa z rana, w południe wizyta w biurze jakiegoś ośrodka szkolenia przyszłych kierowców. Za miesiąc egzamin. Nie mam zbytnio pomysłu na rozwiązanie problemu mieszkania w Toruniu. Nie znam tam nikogo, nie mam 3 osobowej ekipy, z którą mogłabym wynająć jakiś przytulny kąt i bardzo nie lubię poznawania nowych koleżanek. To zwiastuje bardzo powolne i niesukcesywne poszukiwania lokum. Skończy się albo na wynajmowanej za astronomiczne pieniądze kawalerce, albo małym pokoiku podnajmowanym u jakiejś schorowanej staruszki, ze wskazaniem na to drugie. Kwestię kupna roweru pozostawiam otwartą do wczesnej jesieni. Mam już upatrzony model, mam nawet pieniądze, lecz czekam na wyprzedaże. Co zaś tyczy się związków przedmałżeńskich, opowiem wam niebawem zabawną historię. Nic wielkiego, lecz zaczyna się ciekawie...

W czwartek byłam z Filipem w Toruniu, złożyliśmy papiery i pokręciliśmy się trochę po mieście. Niestety po raz kolejny i to właściwie dwukrotnie (chociaż jeden był przyjemny) przekonałam się, że świat jest mały. Najpierw na starówce spotkałam gościa od skrzydeł na plecach, z którym miałam przeżywać upojne chwile w Albanii, choś bardziej adekwatnym słowem byłoby "minęłam", ale z drugiej strony nie było to takie niepozorne minięcie się; facet zauważył mnie i był szczerze zdumiony tym kogo widzi, lecz ja przeszyta dreszczem odwróciłam głowę, nie prowokując niepotrzebnych rozmów. To nie była Albania, a on w polskiej rzeczywistości wyglądał nadzwyczaj przeciętnie. Pod sam koniec naszej wycieczki spotkaliśmy natomiast Kacpra i to był ten szalenie nieprzyjemny dowód na małość świata. Raczej nie kojarzycie Kacpra, choć na początku mojej kariery w I LO zdarzało mi się o nim wspominać. Kacper to kolega z klasy, a oprócz tego poeta. Tragiczny przypadek, człowiek zadufany w sobie, jakby odcięty od rzeczywistości, a jednocześnie zakompleksiony, nudny do granic możliwości, nauka historii to przy nim film sensacyjny najwyższego sortu. Pozer przez duże "P" i jedynak, co właściwie tłumaczy wszystko co powyżej... I otóż ten Kacper, o czym wiedziałam już dwa dni wstecz, dostał się niestety na prawo w Toruniu. Ciężko było mi się pozbierać po tej informacji i już myślałam, że poradziłam sobie ze świadomością tego, że przez kolejne 5 lat (daj Boże!) będę z nim siedzieć na wykładach i wracać jednym pociągiem, lecz oto zły los wymierzył we mnie kolejny cios. Spotkałam go na tym dworcu i stało się jasne, że będę mu musiała poświęcić dodatkowe 3 godziny z mojego życia, gdyż wracamy tym samym pociągiem. Jedynym, który mnie uratował przed wyskoczeniem z okna jadącego pociągu był Filip, który dzielnie wziął na siebie obowiązek rozmowy z Kacprem i słuchania jego wysublimowanych żartów, podczas gdy ja mogłam się zająć czytaniem gazety. Czy nie łatwiej byłoby zdradzić Kacprowi swoje poglądy na jego osobę? Ehh, ale to byoby takie nieuprzejme! Niestety, to chyba bardziej moja troska o własny tyłek i strach przed nieprzyjemnościami niźli wyjątkowo dobre maniery.

Tak się zastanawiam czy coś się w przestrzeni pozawirtualnej stało, co mogłabym opisać...
 W środę byłam z Itą w olsztyńskim amfiteatrze na kabaretach. Bardzo podrzędne składy, ale na koniec miał występować Artur Andrus, więc bardzo się zapaliłam do tego wyjścia. Niestety, spodziewany koniec bardzo się w czasie wydłużył i musiałyśmy wyjść przed występem boskiego Andrusa, ale na szczęście, na samym początku zostałyśmy wpuszczone przez kulisy (jeden z występujących był kolegą Ity) i tam niemal otarłam się ramieniem o pana Artura i kilka chwil później mogłam obejrzeć króciutką próbe jego występu, to mi po części zrekompensowało brak finału na backstage'u :> Poza nim, wzdychałam sobie jeszcze do jednego członka kabaretu, ale właśnie się dowiedziałam za pomoca googli, że żonaty i dzieciaty, więc temu panu już podziękujemy... i sobie chyba też.

Andrus ma - podejrzewam - głupie poglądy polityczne, ale lubie jego poczucie humoru..

Brak stresu związanego z pobytem w pewnym olsztyńskim liceum sprawił, że przestałam obgryzać paznokcie. Bez żadnego wysiłku, z dnia na dzień. Rosną i rosną i nie wiem co z nimi zrobić, nie pamiętam już kiedy miałam paznokcie tej długości, własciwie przeszkadzają mi w pisaniu na klawiaturze...

Też macie wrażenie, że taka jakaś się zrobiłam wypalona, że już nic mnie się nie chce opisywać?

Najdelikatniej mówiąc, listy rankingowe sporządzone w ramach rekrutacji na kierunek prawo w roku 2010 wbiły mnie i moje rozbuchane ego w ziemię. Kto był dobrym uczniem i systematycznie pracował przez ostatnie 3 lata, ten mógł liczyć na miejsce na jednym z czterech czołowych uniwersytetów w Polsce. Kto gardził zaś wysoką frekwencją i nie miłował zbytnio intymnych chwil z książką sam na sam, ten być może dostanie się na jeden z 10 - już nie czołowy - uniwersytet, po którym będzie mógł pracować w urzędzie. Do tej pory wydawało mi się, że dostać indeks na UMK to tak jakby chwycić Pana Boga za nogi, ale spoglądając na listy rankingowe pozostałych uniwersytetów, w których moja osoba - co tu kryć - figuruje raczej niżej niż wyżej, zaczynam rozumieć, że prawo to chyba nie moje miejsce.  Co z tego, że się prawdopodobnie dostanę (jedziesz po krawędzi Alutku, zapeszasz aż miło!) na UMK, skoro dyplom tej uczelni nic w Polsce nie znaczy, a zdobyta wiedza za granicą do niczego mi się nie przyda? Głupi, zadufany w sobie Alutku, po raz kolejny zgubiła cię twoja pycha i bezgraniczna wiara w happy end. Co masz teraz robić, Alutku, jak ratować się przed nieubłagalnie zbliżającą się katastrofą? Wziąć się w końcu w garść! Zrozumieć, że "zdolny, ale leniwy" to nie jest komplement! Nie chcesz skończyć w urzędzie? To skończ ze swoim średniactwem i wieczną prowizorką, przestań zadowalać się półśrodkami i schudnij. Musisz poprawić maturę, Alutku. Nauczyć się historii i poromansować z WOSem. A jeśli to nie, to chociaż zacząć się wyróżniać w pozytywnym znaczeniu. Tak żeby nie musieć się bać zamkniętych drzwi i nie żyć w cieniu młodych, pięknych i ambitnych.

Jutro wyniki na UMK.