Wkurzają mnie matki.

Powiedzmy, że juz nie pamiętam tego, co pisałam dwa filmy z Alanem Rickmanem temu i przejdzmy do rzeczy. Muszę na bieżąco korygować moje plany co do wakacji albowiem moje lenistwo skutecznie uniemożliwia mi realizację choćby 1/10 z tego co sobie umyślę i uradzę. Myślę, że powinnam wystąpić do ZUSu o przyznanie renty z tego tytułu, ale może kiedy indziej się nad tym głębiej zastanowię. Zużyty żart.

Pamiętacie, jak ostatnio rzucałam Bałkanami? Wszystko to wydawało się jedynie nie mającymi nic wspólnego z rzeczywistością pogróżkami. Na szczęście bywa w życiu i tak, że groźby zostają spełnione. Po tym, co stało się z moimi Czechami i dziesiątkami innych wypraw, które planowałam publicznie, boje się pisać cokolwiek o Bałkanach. Może napiszę tylko tyle, że idzie ku dobremu i mam nadzieję, że pulchne blondyneczki wpisują się w czarnogórskie kanony piękna. Już żem za dużo powiedziała. Mimo wszystko to taki przyjemny temat... Taki przyjemny, a jakoś temat mi się urwał, dobra, nieważne. W każdym razie to właśnie w te wakacje znajdę sobie męża. Tak postanowiłam. Nie żeby się od razu wychodzić za mąż czy jako kto woli żenić, ale może powoli zacząć kłaść fundamenty pod przyszłą rodzinę, wziąźć kredyt hipoteczny (to modne ostatni, nie?) i tak dalej, znamy te historie. Zastanawiam się tylko jakiego tego muża brać...Czy takiego podstarzałego czy może tylko pod 30. Ciężka sprawa, za podstarzałymi przemawia to, że są zdecydowani, cyniczni - teraz będzie ryzykowne stwierdzenie - ustawieni, doświedczeni, nieczuli, sarkastyczni, pociągający, ale jednocześnie ciężko ich nakłonić do ślubu, przeważnie mają już dzieci w moim wieku, szybko umierają, mają żylaki, hemoroidy, problemy z prostatą, w najmniej odpowiednich momentach dostają zawału i nigdy nie byliby goścmi niedzielnego obiadu w moim domu. Trzydziestolatkowie natomiast jak na mój gust mają w sobie zbyt dużo naiwności jeszcze, potrafią być tkliwi i nieopanowani, a przecież wystarczy, że ja jestem emocjonalnie rozchwiana, no i trzydziestolatkowie będą mieli więcej okazji do zdrady niźli ci bliżej nieokreśleni podstarzali panowie. No dobrze, ale co przemawia za tymi naszymi trzydziestolatkami? Śmierć, która potencjalnie zastanie ich dopiero, gdy odchowają dzieci, akceptacja moich rodziców, jakaś krztyna doświadczenia... coś kiepsko ten bilans mi wychodzi, ale i tak wiadomo, że w ogólnym rozrachunku jeśli chodzi o małżeństwo wygrywają oni 1:0 z podstarzałymi panami. Podstarzali panowie natomiast nokautują trzydziestolatków jeśli chodzi o romanse. Szkoda tylko, że romanse nie do końca są zgodne z moją doktryną. Chociaż więcej w tym rachunku zysków i strat niźli rzeczywistego trzymania się zasad. Gdybym to ja wiedziała na czym stoję... Wishful thinking jak to powiedziałby 4L4\3K <3 <3 <3 Się czegoś nauczyłam z pobytu na forach dla "alanoholiczek":>

Jako pierwszy film obejrzałam "Nieprawdopodobną historię" (An awfully big adventure), film właściwie niesmaczny, ale z racji tego, że miałam tylko napisy w języku angielskim, może straciłam okazję do poznania całej głębi tegoż arcydzieła. Mnóstwo pedałów, nieoczekiwanych zwrotów akcji, tak, że nawet człowiek nie zdąży zorientować się, kiedy ma zasłonić oczy, ewentualnie wyprosić rodziców z pokoju. Ogólny morał tego filmu jest jakże aktualny, mianowicie nie należy sypiać ze starszymi mężczyznami, gdyż mogą się oni okazać naszymi ojcami. Obleśne, nieprawdaż? Ale Alan prezentował się wyjątkowo dobrze, o tak...

Jako drugą pozycję wybrałam film "Nobel son", a to z racji takiej, że Alan Rickman miał tam mieć liczne sceny łóżkowe. W gruncie rzeczy scen było niewiele, a już na pewno nie łóżkowych, bo wszystko działo się na biurku. Ogólnie film nie wiadomo czy to komedia czy tragedia, a może horror. Kino klasy C. Szkoda transferu.

Jest 4 nad ranem, nie biorę odpowiedzialności za to co zamieszczam...

Wziął i mię wkurzył jak za starych dobrych czasów. Myślałam, że może dotknięta tym impulsem napiszę notkę, ale... Nie wiem. Może tak naprawdę nie pozbyłam się mojej zimowej depresji. Strasznie, ale to strasznie chce mi się płakać. Oczywiście nie odmówię sobie tej przyjemności i pozwolę sobie płakać publicznie. Jestem nieudacznikiem, jestem żałosna. Strach mi przeglądać demotywatory, bo jeszcze pewnego dnia natkę się tam na swoje zdjęcie. Wszyscy coś umieją, jakoś się udzielają, a ja rzeczywiście całymi dniami "pierdzę w kanapę". Rower wcale nie jest moją pasją, a Czechy obchodzą mnie tak samo jak Uganda. Jednocześnie widzę u moich rówieśników jak praca wkładana przez lata w ich zainteresowania zaczyna procentować, podczas gdy ja jestem ciągle na zerze, a właściwie na minusie, bo jakichkolwiek zainteresowań nie posiadam. I niestety nie kokietuję w tym momencie. Moja ignorancja jest wszechstronna. Ostatnio będąc w kwiaciarni byłam zmuszona kupić na dzień matki słonecznika, bo był to jedyny kwiat, którego znałam z nazwy. I jeszcze to podkochiwanie się w aktorach, przecież ja emocjonalnie muszę być na poziomie 10 letniej dziewczynki zbierającej karteczki do segregatorów. Strasznie się boję 30 czerwca, wtedy bowiem okaże się, że przez następne 5 lat, nic w moim życiu się nie zmieni, a jeśli to na gorsze. Życie mija za moją kanapą.

Powiem wam jaki jest problem z aktorami. Otóż,  widząc ich na ekranie kobiety wariują, ich ciała pograżają się w gorączce a umysły odpływają w perwersyjnych wizjach, ale tak naprawdę, gdyby spotkały danego delikwenta, dla którego na każdym seansie porzucają męża, dzieci i psa, to prawdopodobnie, po krótkiej rozmowie odeszłyby co najmniej znudzone jeśli nie poważnie zirytowane. I w tym cała perfidia, że choć niejeden z nich ma nos złamany i zeza takiego, że nie wiadomo, w które oko patrzeć, to mimo wszystko padamy jak muchy na ich widok. Straszna to pułapka tym bardziej, że większość z nich to geje i lewicujące eunuchy domagające się równouprawnienia i wolności dla wielorybów. Aktorski kunszt to straszna siła! Tak sobie przynajmniej tłumaczę, bo co mi innego pozostało. Ja wiem, że wszyscy to wiedzą, ale tak od czasu do czasu muszę się wtrącić z moimi refleksjami na temat życia. Z racji tego, że obecnie mam trochę więcej wolnego czasu i kończę z fejsbukiem, możecie się spodziewać istnej eksplozji życiowych mądrości.

   Zakochiwanie się w rzeczywistych facetach nie ma najmniejszego sensu. Zdecydowanie wolę bezpieczny seks z aktorami filmowymi, którzy nie wychodzą poza obszar ekranu w kinie. Żadne kiły, żadne adasie, żadne ciąże, a już na pewno zdrady mi niegroźne, bo to miłość doskonała. To strasznie dziecinne, ale co robić, wpadłam na ten filmik i od razu cofnęłam się o jakieś 5 lat w rozwoju. 64 lata, dacie wiarę? Zaledwie 10 lat mniej od mojego dziadka... Nie, nie, po co te porównania! Bogowie seksu są przecież wieczni, a Kamili Łapickiej de domo Mścichowskiej i tak nie przebiję.

   Od poniedziałku kończę z facebookiem. Najwyższy to czas, bo zauważyłam już, że migrują tam ludzie, których nie chcę mieć w znajomych. Poza tym to straszny pochłaniacz czasu, a ja przecież chcę osiągnąć w te wakacje coś więcej niźli 60 level w Farmville. Konta jednak całkiem nie zlikwiduje, kto wie, może kiedyś skontaktuje się ze mną sam Alan Rickman. O ile nauczy się obsługi komputera. Mój dziadek dla przykładu ma z tym problem, więc nie wiem jak z Alanem:>.

Mam wolną chatę i kompletny brak pomysłów na wykorzystanie tej sytuacji. Bardzo mnie to smuci, ale nie jest to jedyna przyczyna mych zmartwień. Jak już pisałam i jak wszyscy wiedzą, przytyłam do tego stopnia, że boję się zakładać dzinsy, a wyjscia z domu ograniczam do minimum. Co jest oczywiście bardzo nierozsądne w mojej sytuacji, powinnam przecież zainteresować się teraz moim rowerem, ale od kilku juz lat mam z nim na pieńku. Jest stary, a przez to nieobliczalny. Do tego w pamięci utkwiły mi słowa pana z serwisu, który wróżył mu śmierć wraz z początkiem wakacji. Z pewnością nie chciał mi w ten sposób sprzedać roweru z pobliskiego salonu, absolutnie. A ja przecież wcale nie chcę zamienić dobrego choć nieco podstarzałego roweru na lśniący, gładziutko chodzący, budzący zainteresowanie złodziei nowszy model. Wcale a wcale nie chcę wyłudzić pieniedzy od taty, to nie leży w mojej naturze, ale przecież na tym moim rowerze się już jedzić nie da! A już z pewnością nie da się dojechać do Czech. Ciężko mi poruszać ten temat. Miała być wielka pompa, wielkie wyzwanie, wielka chwała, a znów skończyło się na czczym gadaniu. Oczywiście, ja nie popuszczam. Nie pojadę rowerem, to pojadę stopem. Nie pojadę do Czech, to pojadę na Bałkany. W każdym razie nie pozwolę by kolejny raz powtórzył się scenariusz wakacji z telewizorem. Wielkie i znaczące to słowa, lecz niech wie matula, niech zrozumie to ojciec, że pod kloszem wiecznie trzymać mnie nie będą, że ironiczny uśmiech będzie kiedyś musiał zejść z ich twarzy! A wtedy, z waszych połączonych sił, powstanę ja - Kapitan Wojażer! Dzisiaj pojawił się nawet nowy projekt. Z inicjatywą wyszedł Stanisław, który zwierzył mi się, że w te wakacje planuje wraz z dwoma (dwojgiem?) swoimi kolegami wyruszyć w podróż do wiecznego miasta. Nie darzę Włoch szczególną sympatią, a Włochów nie uważam za mężczyzn godnych uwagi w kategorii "kandydat na męża", ale żadnym wyjazdem poza granice Polski i okazją do stania się ofiarą przestępstwa, nie pogardzę. Oczywiście nic nie jest jeszcze zorganizowane, główni zainteresowani nie wiedzą jak się tam dostaną, ani za co, ale właściwie już sam fakt, że się tym zainteresowałam przesądza sprawę i decyduje o tym, że to musi się udać. Choćbym miała sama ich i siebie tam zawieźć. To bardzo głupi pomysł, ale... dyryryryryry... chętnie się go podejmę. Brak mi tylko prawa jazdy i samochodu, ale zarówno pierwszej jak i drugiej rzeczy mozna w dość łatwy sposób zaradzić. Ja kończę prawo jazdy, Stanisław i jego koledzy mają na głowie zalatwienie samochodu. No straszna bzdura i naprawdę nie wiem co ja sobie myślę pisząc o tym, ale zobaczycie. Zobaczycie, zobaczymy, zobaczę Rzym! Veni, vidi....

Matura, matura, wszyscy zapewne są głodni relacji z tego gorącego czasu. Rzeczywiscie miałam w planach opisać to wszystko dzień po dniu z najdrobniejszymi szczegółami, ale jakoś mi się odechciało. Bardziej jara mnie teraz snucie tych fantasmagorycznych wizji o najbliższych miesiącach. Muszę tylko przestać grać w Farmville i Cafe World, bo niedługo laptop przyrośnie mi do brzucha, a wtenczas na próżno szukać przygód i kandydatów na męża. Myślałam tez ostatnio o przefarbowaniu się na jasny blond co by sprawdzić czy to rzeczywiście jest taki wabik na mężczyzn, ale sama nie wiem. Nie każdemu do twarzy z takim blondem, poza tym nie chcę dodatkowo stresować moich włosów. Po tym co przeżywały przez specyfikę ostatnich miesiący przed maturą, naprawdę powinnam im odpuścić. Najchętniej bym je ścięła, ale... że tak powiem nie wszyscy są zwolennikami tego pomysłu...

Aha, matury ustne zdałam. I tym oto enigmatycznym stwierdzeniem zamykam TEN temat.

Dobra, idę zbierać marchewkę...

Mit o Prometeuszu od początku swojego istnienia był inspiracją zarówno dla artystów jak i filozofów. Najstarsze wzmianki o Prometeuszu można znaleźć w utworach Hezjoda, jednak z nawiązaniami do tego mitu równie dobrze możemy spotkać się w literaturze współczesnej, o czym świadczy chociażby utwór Zbigniewa Herberta pt. „Stary Prometeusz”, któremu poświęcę więcej uwagi w dalszej częście mojej prezentacji. Szczególną uwagę poświęcam tu trzem epokom: starożytności, gdyż jest to epoka najbliższa powstaniu mitu, romantyczności ze względu na szczególną popularność motywów prometejskich w tym okresie oraz współczesności jako epoce, w której przyszło mi i państwu żyć. Ciągłe nawiązania i kontynuacje niewątpliwie świadczą o aktualności tej historii oraz pewnym znaczeniowym i symbolicznym bogactwie, lecz jednocześnie skłaniają do zadania pytania dlaczego to właśnie ten mit zyskał aż taką popularność w kulturze europejskiej?

Prometeusz był synem Japeta i nimfy Klimene, należał do pokolenia tytanów. Za sprawą Ateny otrzymał gruntowne wykształcenie, które następnie postanowił przekazać ludziom. Nie spodobało się to Zeusowi, który widząć rosnącą potęgę człowieka zadecydowal o wytępieniu ludzkiego rodu i jedynie dzięki wstawiennictwu Prometeusza odszedł od tego zamiaru. Konflikt pomiedzy nim a Prometeuszem zaognił się, gdy ten oszukał najwyższego z bogów podczas składania Bogom ofiar ze zwierząt. W odwecie za ten czyn Zeus, wiedząc o szczególnej sympatii jaką Prometeusz darzył ludzi, postanowił zabrać im ogień. Według innych wersji mitu ludzie nie znali jeszcze ognia a Zeus kategorycznie sprzeciwił się udostępnieniu go ludziom. Nie powstrzymało to jednak Prometeusza, który wdarłwszy się na Olimp skradł ogień i podarował go ludziom. W konsekwencji tego czynu Zeus zesłał bratu Epimeteuszowi, bratu Prometeusza, Pandorę – kobietę piękną, lecz niezwykle leniwą i głupią, która w późniejszym czasie stała się przyczyną wielu nieszczęść jakie dotknęły ludzi. Prometeusz przeczuwawszy podstęp Zeusa zalecił bratu odrzucenie wszelkich podarunków od Zeusa. Tym samym wzbudził po raz kolejny gniew najwyższego z bogów greckich, za co został przykuty do skały Kaukazu. Jako istota nieśmiertelna cierpiał przez długi czas i zdawało się, że nic nie przyczyni się do skrócenia jego męk, lecz po pewnym czasie przybył mu na ratunek Herkules. Poruszony jego historią, wstawił się za nim u Zeusa.

Ta z pozoru sucha notka biograficzna nabiera kolorów w ujęciu jednego z najwybitniejszych starożytnych tragików, Ajschylosa. Prometeusz staje się u niego postacią wieloznaczną, w pewnej mierze także niejasną. Poznajemy go w momencie, gdy jest  prowadzony przez Siłę i Przemoc , towarzyszy im także Hefajstos, który z polecenia Zeusa ma przykuć Prometeusza do skały. Już w tej scenie widzimy, że jego postać wzbudza współczucie innych bogów olimpijskich. Hefajstos wzdryga się przed swoim obowiązkiem, gdyż zdaje sobie sprawę z tego, że czyn Prometeusza był popełniony w dobrej wierze. Prometeusz zaś milczy, wyrażając w ten sposób najgłębsze potępienie tego tyrańskiego, niesprawiedliwego wyroku. Dopiero po ich odejściu, poznajemy poglądy głównego bohatera. W jego wypowiedziach dominuje żal. Prometeusz jest w najwyższym stopniu oburzony despotyzmem Zeusa. Dowiadujemy się, że jego bunt jest nie tylko wyrazem walki o własne dobro, lecz przede wszystkim godne życie ludzi. Właśnie w tym utworze spotykamy się z zalążkiem, szerzej rozwiniętej w XIX wieku koncepcji „prometeizmu”. Ogień wykradziony bogom jest tutaj symbolem sił twórczych, dzięki którym ma powstać kultura i cywilizacja, jest także symbolem buntu. Ogień rodzi wiarę człowieka we własne siły, jest motorem procesu uniezależnienia się od bogów. Prometeusz w ten sposób nie tylko buntuje się przeciw bogu, lecz co ważniejsze, staje po stronie ludzkości, a to nadaje temu czynowi rangę zdrady boskiego rodu. Prometeusz, choć uwięziony nie traci ani dumy, ani uporu, do ostatnich słów dramatu pozostaje wierny swoim przekonaniom. Nie ugina się pod naporem gróźb jakie kieruje w jego stronę Hermes, nie prosi o litość. Pomimo propozycji skrócenia mąk po warunkiem wyjawienia okoliczności strącenia Zeusa z Olimpu, niezłomnie trwa przy swoich przekonaniach. Jego cierpienie jest więc świadome i w pewnym sensie dobrowolne. Takie ukazanie zarówno głównego bohatera jak i samego Zeusa do dziś budzi emocje wśród filologów klasycznych. Powszechnie wiadomo bowiem, że Ajschylos był osobą głęboko wierzącą, jak więc mógł przedstawić Zeusa w tak niekorzystnym świetle, jako bezdusznego tyrana, który w pierwszej kolejności kieruje się chęcią zemsty? Szukając odpowiedzi na to pytanie część badaczy literatury podważa autorstwo Ajschylosa, większośc jednak skłania się ku teorii, że „Prometeusz w okowach” jest środkową częścią niezachowanej w całości do naszych czasów trylogii tragicznej i jedynie znając dwie pozostałe części możemy poznac prawdziwy zamiar autora. Niestety prawdobodobnie ten spór nigdy nie zostanie rozwiązany.

O ile przez kolejne cztery epoki mit o Prometeuszu nie był przedmiotem zbyt głębokich dociekań, o tyle w epoce romantyzmu możemy znaleźć wiele zaskakujących interpretacji tego mitu, niektórzy badacze wręcz określają romantyzm jako „epokę Prometeusza” samego tytana czyniąc patronem tego czasu. W romatyzmie rodzi się i rozwija wspomniana już wcześniej koncepcja „prometeizmu” będąca nieodłącznym składnikiem romatycznego pojmowania świata. W pierwszej kolejności oznacza ona wiarę w konieczność poświęcenia się jednostki wybitnej na rzecz innych ludzi lub narodu. Koresponduje to z innym poglądem romantycznym, mianowicie mesjanizmem. Z tą jednak różnicą, że w mesjanizmie rolę jednostki prometejskiej przejmuje cały naród. Oba te elementy odnajdujemy w III części „Dziadów” Adama Mickiewicza. Samotną walkę z bogiem podejmuje Konrad, lecz cały naród Polski jest tutaj przedstawiony jako „Chrystus narodów”. Nic w tym dziwnego, gdyż jak wynika z relacji współczesnych Mickiewiczowi, „Prometeusz w okowach” wywarł na Mickiewiczu ogromne wrażenie jednocześnie stając się w pewnym stopniu literacką inspiracją.

Największą wartością dla bohatera III części Dziadów jest ojczyzna. To właśnie dla niej jest gotów poświęcić  nie tylko swoje życie, lecz także duszę. Konrad jest postacią pełną pychy, podobnie jak Prometeusz buntuje się wobec Boga, zarzuca mu bezduszność, nie akceptuje jego woli. Jednak w zestawieniu z Prometeuszem ajschylosowym, w swych zamiarach posuwa się znacznie dalej. Konrad domaga się od Boga „rządu dusz”, walczy z nim o prymat władzy, chce przewodzić i podporządkować sobie naród. Co pozytywne w swych rządaniach kieruje się jednak myślą o dobrze innych ludzi. To właśnie miłość do człowieka, niezgoda na jego krzywdę stoją u podstaw tych radykalnych postulatów. Czytając Wielką Improwizację doświadczamy także innej cechy głównego bohatera. Konrad cierpi z powodu samotności. Samotności jaką z pewnością musiał odczuwać również Prometeusz przykuty do skał Kaukazu. Samotność Konrada wiąże się jednak z walką. W odosobnieniu musi on stoczyć bitwę nie tylko z siłami ciemności, które chcą odebrać jego duszę, lecz także z samym sobą walcząc o zachowanie zdrowego rozsądku. Tragizm postaci Konrada potęguje fakt, że w akcji dramatu, Bóg w żaden sposób nie nawiązuje kontaktu z Konradem, bohater i jego pretensje pozostają więc niezauważone przez Boga, zaś sam Konrad pozostaje w rozdarciu pomiędzy pragnieniem zbawienia ludzkości, a brakiem boskich kompetencji.

Boskie kompetencje i ludzkie dobro nie leżą natomiast w zakresie zainteresowań Prometeusza XX-wiecznego. Obraz jaki zastajemy w utworze Herberta zdecydowanie różni się od dotychczas przedstawionych. Prometeusz Herberta z bohatera antycznej tragedii staje się antybohaterem współczesnej farsy. Ulega nie tylko deheroizacji, lecz w pewnym sensie także karykaturalizacji. Tytan walczący niegdyś o sprawiedliwość zostaje złapany w sieci rutyny. Prowadzi spokojne, ludzkie życie w domowym zaciszu. Ma żonę, kontakty towarzyskie, dom z kominkiem i wypchanego orła na ścianie. Niegdysiejsze symbole ulegają dewaluacji stając się jednie ozdobą mieszkania. Bohater liryczny żyje we względnym dobrobycie i nie myśli już o buncie w imię dobra ludzkości. Jest zdystansowany do swojej przeszłości i wszelkie wspomnienia o niej kwituje ironicznym uśmiechem. Być może czuje rozczarowanie tym jak ludzkość wykorzystała podarowany im ogień, lecz mimo to wie, że jego dalsze poświęcenie nie ma sensu. Można domniemać, że pesymizm i szyderstwo obecne w tym wierszu są wynikiem wojennych doświadczeń autora. Przejawem nieufności wobec bohaterskich postaw, które wcale nie sprawdziły się w wojennej rzeczywistości. 

Nasuwa się zatem pytanie czy mit o Prometeuszu uległ dezaktualizacji, czy grozi mu całkowite zapomnienie? Myślę, że nie bowiem jest on niezwykle mocno zakorzeniony w naszej kulturze. Odnosi się niemal do wszystkich dziedzin ludzkiego życia. I to właśnie ten walor zdaje się przesądzać o popularności tego mitu. Właściwie nie sposób policzyć wszystkich dzieł, w których motyw ten został użyty. Chociaż w swojej pracy uwagę skupiłam głównie na literackich kontynuacjach w zaledwie trzech epokach, nie należy zapominać, że pomiędzy nimi również pamięć o Prometeuszu nie ginęła i z pewnością nie grozi jej to w tych trudnych czasach „antybohaterszczyzny”.

CHCĘ UMRZEĆ!!! (żartuje) ale jutra nie przeżyję. Do zobaczenia w sierpniu w sesji popawkowej. Buuuuuuuuuuuu! Pod mostem spać będę, lecz najpierw będzie głośno. Życie byłoby zbyt proste, gdybym mogła tak po prostu zamieszkać na świeżym powietrzu. W ogóle tak sobie myślę, że jeśli miałabym być bezdomna, co mnie z pewnością czeka przy obecnym podejściu do obowiązków, to chciałabym być bezdomną na jakiejś cieplutkiej wyspie, gdzie używa się termometrów  w skali od 20 stopni na plusie. To własciwie jest myśl. Tylko jak polski bezdomny ma uzbierać na bilet do takiego miejsca? Bo chyba nie zbierając drobne z koszyków sklepowych:/ Może by tak na piechotkę, a może kawałek wątróbki, a może nereczka, a może…

Ratunku! Nie mogę przestać jeść! Jakiś czas temu dowiedziałam się z Internetu o istnieniu ludzi, którzy stres łagodzą objadając się (coś pokrewnego bulimiczkom) i cóż miałam robić, wmówiłam sobie, że ja do nich należę. Lubię tak sobie od czasu do czasu wymyślić jakąś chorobę albo skromny niedobór witamin. Nawet nie wiem dlaczego. W każdym razie jeśli tak dalej sprawa się będzie toczyć to zejdę na cukrzycę jeśli wcześniej nie uduszę się podczas snu moimi fałdami. Już mam wrażenie, że moja krew to roztwór czekolady, nie wiem czy w takim stanie dożyję 20 maja kiedy to mam ustny angielski. A prognozy dotyczące poziomu stresu w najbliższych dniach nie są zbyt optymistyczne, co oznacza, że w dalszym ciągu będę pochłaniać wszystko, co spotkam na swojej drodze, noo może prócz wątróbki i cegieł. Nie wiem co to będzie. Jezusicku, dlaczego ja jestem taka niepoważna? Był czas, czasu było w cholerę, mogłam 5 razy tą prezentację zrobić, ale nie, ja wolałam siedzieć na fejsbuku i hodować fasolę! Brawo Alutka osiągnęłaś 10 level w Farmville, ale z przykrością zawiadamiamy, że na maturę zapraszamy za rok. IDIOTEN ALUTKEN! Co też onen mieć w głowen! Żeby nawet nie pomyśleć, skoro jest się takim leniem o odpłatną pomoc jakiegoś studenta polonistyki! (A o jakiej pomocy mówimy? Hehe oj Alutce wracają siły witalne odkąd pożegnała się z LO 1, oj śpiewa na głos i czulej spogląda na chłopców, co to będzie!) Ehh... nic już nie poradzimy. Jutro trzeba skoczyć do biblioteki w sprawie książki zamieszczonej w mojej bibliografii, którą zwinął mi sprzed nosa jakiś cwaniak. Jeśli jej nie zwrócił, to trzeba będzie fotografować egzemplarz z czytelni, a mam pietra, bo nigdy tego sama nie robiłam. Ostatnio jednak jestem trochę odważniejsza. Nareszcie! - chciałoby się zakrzyknąć. To jest temat na dłuższą rozprawę, ale postaram się zamknąć w dwóch zdaniach. Dostrzegam już granicę pomiędzy moim dzieciństwem i życiem obecnym. (Tak, słyszę jak niektórzy wzdychają teraz "dziecko drogie, przecież ty życia jeszcze nie poznałaś") Widzę, że jest ona nie do przejścia i wszelkie próby przenoszenia zachowań z wcześniejszego etapu życia są bezsensowne i prowadzą do ośmieszenia. Najprościej mówiąc poszerzyła mi się świadomość i jest to po części cenny, lecz w pewnej mierze także bolesny przybytek. Ludzie nieświadomi może i nie czerpią w pełni z tego, co oferuje im świat, ale łatwiej jest im być szczęśliwymi, in meine meinung. Aczkolwiek nie jestem pewna czy lubię tą moją świadomość czy też wolałabym jej nie posiadać. W ogóle w latach poprzednich pojęcie czasu było dla mnie czymś na kształt koła, wszystko się powtarzało, co roku były wakacje, była gwiazdka, był dzień dziecka i miało się wrażenie, że tak będzie już zawsze, co by się nie robiło. Tymczasem czas w moim wyobrażeniu przyjął postać zamkniętej osi czasu, wydarzenia zaczęły być wyjątkowe, nie powtarzające się, a gdzieś w dali tej przestrzeni można dostrzec koniec, podejmowane decyzje okazują się mieć wymierny skutek. Strasznie nudne i nadmuchane, ale musiałam gdzieś to zapisać. Rany Boskie, już 23, a ja robię wszystko tylko nie prezentację. Jestem przerażona, wręcz zdruzgotana wizją mojej klęski.

To prawda, co mówią na mieście, tegoroczne arkusze maturalne z matematyki nie przyczynią się do zwiększenia liczby samobójstw wśród nastolatków. Z pewnością wyniki dla wielu maturzystów staną się źródłem niewyczerpanej satysfakcji, którą w papierowej postaci opatrzonej pieczatką CKE będą wieszać nad swym łóżkiem i z dumą pokazywać japońskim turystom. Niestety, moja ściana pozostanie w stanie nienaruszonym. Zgubiła mnie pycha i nieuwaga. Znałam odpowiedzi na 94% zadań zamkniętych, miałam koncepcję na rozwiązanie 90% zadań otwartych, jak się okazuje wszystkie były poprawne, lecz... znów dało o sobie znać moje niedbalstwo, a cyfry złośliwie się przestawiały. Nie chcę szacować jak bardzo mi to zaszkodziło, chcę się pozytywnie rozczarować. Powmawiać sobie teraz, żę napisałam fatalnie i cieszyć się później ze średniego wyniku, który uznam za szczyt moich możliwości. Niesłychanie denerwuje mnie ten hurraoptymizm w społeczeństwie maturzystów. Podobnie jak w przypadku polskiego można się spodziewać, że średnia wyników będzie wysoka. Życie... Idę powtórzyć conieco z angielskiego. Może jest chociaż jakiś cień szansy na Toruń, a jakby Bóg dał może nawet Wrocław...

A wiecie, co jest najlepsze? Z każdym kolejnym dniem robi mi się na plecach coraz lżej, tak jakby mi spadały z nich cegły. Niby ciąży mi jeszcze prezentacja z polskiego, uwiera historia, ale tak naprawdę, jeśli rozpatrywalibyśmy wyłącznie Toruń (który między nami mówiąc, właściwie spełnia moje ambicje), to pojutrze, po godzinie 17 będę już wolnym człowiekiem. Najchętniej wybrałabym się z tej okazji w piatek na kajaki, ale ten straszek niepewności w sprawie nietkniętej prezentacji trochę mnie paraliżuje. Dodatkowo, co niespotykane, nabrałam ochoty na naukę historii, a takich rzeczy nie można lekceważyć. Może jest szansa zmienić jeszcze swoje przeznaczenie.

Obowiązek, obowiązkiem, po maturze musi być notka.

Czuję się głupia i mam psychodeliczny nastrój. Leżę rozłożona na łopatki, a nade mną stoją zwycięzcy. Małoapetyczne, lecz pewne siebie dziewczęta w okularach, które w pierwszym spojrzeniu na człowieka nieufnie mrużą oczy by upewnić się o swojej wyższej pozycji intelektualnej. Dziewczęta te wiedzą co to samodyscyplina. Kiedy trzeba uczą się historii i znają odpowiedź na pytanie o sytuację geopolityczną Czarnogóry. Dostają się na wymarzone kierunki studiów, są młode, prężne, odważne, bezczelne. Zostają znanymi dziennikarkami, biorą udział w głośnych rozprawach sądowych. Ich życie to seks w wielkim mieście i klub szalonych dziewic. Trudno mi pogodzić się ze świadomością, że jest to równoległa czasoprzestrzeń, która nigdy nie będzie dla mnie dostępną. 80%! Już prędzej zostanę baletnicą! W Moskwie!

Tematy - banalne. Wniosek - progi będą wysokie. Moje przewidywania - totalne dno.

Ja chcę na UW! Pragnę! Matkę tanio sprzedam! (Debilny żart, przepraszam Mamo)

Było się uczyć przez te 3 lata, a nie pajacować!

Idę spać, za mną 2 nieprzespane noce. Po trzeciej będę nieśmiertelna.

Brak poparcia w społeczeństwie.

Już myślałam, że przyjemność nieprzespanej nocy mnie ominie, że matura spłynie po mnie jak po kaczce, a wszystkie paznokcie u moich rąk pozostaną nietknięte, jednak teraz, na dzień przed matura już wiem, że bez środków farmakologicznych się nie obejdzie.Po całonocnym przewracaniu się z boku na bok, próbie oglądania Kordiana w reżyserii Englerta (hah, chciałam napisać Engela, może wtedy byłoby to chociaż trochę ciekawsze), jestem potwornie zmęczona, pewna rychłego nadejścia końca świata i pełna podziwu dla autorów tegorocznej matury, którzy nie wiadomo co sobie myśląc, a może zbyt dużo czytając markiza de Sade, postanowili zorganizować dwa poziomy matury z polskiego (podobnie matematyki i j. angielskiego) w jednym dniu. Naprawdę nie wiem jak oni to sobie wyobrażali. Nie dość, że między jednym poziomem a drugim jest zaledwie dwu godzinna przerwa, podczas której nie da się w żaden sposób wypocząć, ledwo przejść się na spacer po Alfie, to jeszcze poziom rozszerzony zgodnie z planem kończy sie o godzinie 17! Przeciez to jest wbrew jakimkolwiek zasadom BHP! Ja mam na 18 serial! Poważnie mówię, przecież ja po 6 godzinach w szkole przypominam zwłoki, a co dopiero po 8, w tym 6 poświęconych intensywnemu wysiłkowi intelektualnemu. Myślę, że tą decyzję można by śmiało podać do sądu, przecież nawet prosty chłop małorolny mógłby z tego wysnuć wniosek, że taki rozdział pracy będzie miał przełożenie na gorsze wyniki. Naprawdę nie wiem, jak wybitnym człowiekiem trzeba być by zasiadać w komisji pracujacej nad harmonogramem matur.
Całą noc nad tym myślałam.