Wkurzają mnie matki.

Chciałam napisać, że dziwi mnie to, że tak mało popularne są w dzisiejszych czasach utwory z gatunku piosenki aktorskiej, ale tak właściwie to wcale mnie to nie dziwi. Nikogo to nie dziwi, szkoda jednak, że można je znaleźć wyłącznie w późnonocnych audycjach. Z drugiej strony to dobrze, że nie są popularne. W przeciwnym razie żeby spełnić moją potrzebę bycia dziwadłem musiałabym słuchać godowych okrzyków dzików, tak wystarczy rzucić stwierdzeniem, że słucham polskiej muzyki z lat 50 - 60 - 70 i od razu mam w oczach rozmówcy plus 50 do dziwaczności (że tym modnym tekstem sobie zarzucę). Chociaż jak wiadomo z wiekiem ludzie mniej interesują się tym, kto czego słucha i przestaje to stanowić jakiekolwiek kryterium w dobieraniu sobie znajomych, ale czasem żal serce ściska, gdy człowiek odkrył jakąś cudowną piosenkę i chciałby się pochwalić albo odwołać się do tekstu a tu niestety nie da rady, bo w radiu tego nie puszczali. Dawno już nie rozmawiałam z nikim tak jak się rozmawia po koleżeńsku, dawno nie dzieliłam się z kimś swoimi przeżyciami, wrażeniami. Dawno już nie szukałam przeżyć i wrażeń. Mając do wyboru bezproduktywne śledzenie znajomych na facebooku i spacer zawsze wybierałam to pierwsze. Może byłabym mniej zaniepokojona, gdybym w tym czasie czytała coś o technikach depilacji brwi albo chociaż oglądała filmy dokumentalne, w każdym razie, gdybym robiła cokolwiek w kierunku mojego rozwoju, ale przez ostatnie 2-3 lata (jak zwykle LO 1 przyczyną klęsk wszelakich) spoczęłam na laurach, zaliczyłam regres niemal degradując się do poziomu neandertalczyka czy może nawet australopitka. Niestety - teraz powiem coś nowego - przyczyna tego stanu rzeczy nie leży w murach tej znienawidzonej przeze mnie placówki szkolno - wychowawczej. Leży w moim stosunku do świata, od którego oczekuję, że będzie się mną interesował, a nie na odwrót. Nie przypominam sobie jakiejkolwiek sytuacji ze szkoły podstawowej, w której osobiście zgłosiłabym się do czegoś. Mówię tu zarówno o aktywności na lekcji, jak i w przeróżnych kółkach zainteresowań. Zawsze, ale to bezwzględnie, w milczeniu i pozornym braku zainteresowania czekałam aż ktoś wysunie propozycję mojego udziału w danym przedsięwzięciu. Szczęście w nieszczęściu, że uczęszczałam do małych szkół, w których wszyscy o wszystkich wszystko wiedzieli, więc łatwo też było rozpoznać, kto w czym jest dobry i w jakim kierunku można mu się pomóc rozwijać. Tak więc zdarzały mi się występy na szkolnych akademiach, konkursy literackie a nawet zawody w pchnięciu kulą (hehe) i to w znacznym stopniu tworzyło moje pojęcie o mnie samej, budowało poczucie wartości i służyło rozwijaniu zainteresowań. Gdy poszłam do liceum, byłam pewna, że szybko wszyscy przekonają się o moich zdolnościach, które ceniono w poprzednich etapach edukacji i dalej będzie zapotrzebowanie na moją osobę w przeróżnych konkursach i akademiach. Niestety, nie uwzględniłam w swoich oczekiwaniach co najmniej dwóch istotnych zmian jakie zaszły w stosunku do gimnazjum i podstawówki. Po pierwsze uczęszczałam do szkoły, której liczba uczniów idzie w setkach, więc nie mogłam zbytnio liczyć na indywidualne podejście, po drugie byłam już w takim wieku, w którym wymaga się od człowieka własnej inicjatywy i nikt z troską nie pyta o to czy łaskawie wezmę udział w danym konkursie czy zajęciach pozalekcyjnych. Mimo wszystko początek mojego pobytu, sprawa bloga szczególnie, pozowlił mi dalej żyć w złudzeniu, że jakoś się przebiję bez własnego wkładu. Czekałam zatem i czekałam, lecz nikt się o mnie nie upominał. Co więcej, okazywało się, że niekoniecznie jestem uczniem wybitnym i pisanie wypracowań też jakoś szczególnie mi nie idzie. Później było już tylko wagarowanie, które wynikało nie tylko z barku zaniteresowania tym co się dzieje na lekcji, ale także tym co na przerwach. Byłam znudzona moimi towarzyszami, miałam poczucie wyższości wobec nich i tęsknym wzrokiem spoglądałam na drugą część klasy, tą fajniejszą, bardziej rozrywkową, ale nigdy nie zrobiłam nic by się z nimi bliżej zakolegować, po pewnym czasie nie mówiłam im już nawet cześć, ale nadzieję, że sami poznają się na mojej "fajności" (by nie powiedzieć dosadniej) miałam praktycznie do końca. Niestety, do ostatnich dni maja i po kres ich pamięci zostanę co najwyżej człowiekiem wyróżniającym się swoim dziwactwem i wagarowaniem.

Zostałam zatem bankrutem idei "czekania na odkrycie". Nie mam znajomych, nie mam zainteresowań, nie mam życia. Tak, wiodę bardzo smutne życie. Tak, wiem, że jeśli nie zmienię mojego podejścia, to przeżyję je tak naprawdę nigdy nie żyjąc, ale to trudne jest tak nagle zacząć zabiegać o względy innych, zacząć być aktywnym z własnej inicjatywy, pokazać się światu. Wydaje mi się, że mi się nie chce i wcale mnie to nie rusza, ale może to tylko reakcja obronna mojego organizmu.

Prawo nie jest moim powołaniem, o ile cokolwiek nim jest. Niedawno uświadomiłam sobie, że jeśli chcę uzyskać pełnię praw do wykonywania zawodu prawnika, to w najlepszym wypadku będę musiała "poczekać" jeszcze 8-9 lat, w tym kilka ostatnich spędzonych na robieniu kawy innym panom prawnikom. W każdym razie o dzieciach przed 30 rokiem życia mogę zapomnieć, ale skoro tak mi nie idzie to szukanie męża, to o czym my tu mówimy w ogóle? Dałam się wrobić, ładnie dałam się wrobić mojemu snobizmowi! Hmm, snobizmowi? A może po prostu Alutka uznała, że trzeba iść na taki kierunek, na którym można by przy okazji złapać męża:> (O jaaaa, żebyście widzieli jednego doktora, o jaaaaaaaaaa! Piiiiiiiiiiiisk, szaaaaaaau, ruskie disco i brak obrączki =>muszę się z nim kiedyś zderzyć:P)Oczywiście, że o ile nie wyelimunuje mnie sesja, będę brnąć dalej... I szczerze, modlę się o to bym jednak nie wyleciała z tych studiów, ale asekuracyjnie na drugim roku chyba wybiorę się dodatkowo na filologię. Żywot tłumacza nie może być zły.

Od jutra zaczynam się uczyć. 3 godziny dziennie. No. I na wszistkie wykłady będę chodzić. Ja niżej podpisana zobowiązuję się do tego.

Chodzić spać najpóźniej o 22:00.

Komputer muszę ograniczyć do godziny dziennie.

Dodać do repertuaru dnia 1 godzinę spaceru.

I bezwzględny zakaz zamawiania pizzy w rozmiarze familijnym, w jakimkolwiek rozmiarze, absolutny zakaz.

Dzisiaj w pociągu o 15:49.

Ból, ból, ból... Weltschmerz i cukrowy haj. Chęć i niechęć.

Sobie mogę wołać i skamleć a i tak żaden rycerz nie przyleci, a jak przyleci to zaleci wizytę u psychiatry, dobre sobie. Nie wiem czy mnie się zdaje, czy kiedyś mężczyźni mieli bardziej rozwinięty zmysł opiekuńczy? Kiedyś, to były czasy...

Zapewne zauważyliście, że jak na osobę właśnie rozpoczynającą studia mam zaskakująco dużo wolnego czasu. Bynajmniej nie wynika to jednak z braku obowiązków. Mam wrażenie, że wylecę z tych studiów jeszcze zanim je tak naprawdę zacznę. Nie nadaję się na wyższe wykształcenie. Ale Kalinka ładnie śpiewa. To jedna z niewielu kobiet, których mogę słuchać.

Ty, Ty, Ty, który nie pozwalasz mi rzucić się w ramiona innych, a we własne wziąć nie chcesz. Gdybyś był, a nie bywał. Gdybym wzięła się do nauki i bzdur nie pisała... mniej zła byłoby na świecie. Do końca miesiąca 7 złotych. Hmm... 2 opakowania kaszy, styka.

Halo, proszę nie rozłączać! Nie! To nie międzymiastowa, to międzyludzka!

Zadanie na dzisiejszy wieczór: wyryć sobie nożem kuchennym na czole zdanie "nie będę umawiać się przez Internet". Wszyscy normalni ludzie powtarzają mi od niepamiętnych czasów by tego nie robić, a ja mimo to w dalszym ciągu z uporem maniaka wchodzę na te przeróżne czaty i portale. Płomienna jest jednak moja wiara i ogromna jest moja desperacja, skoro wciąż nie ustaję w poszukiwaniach i wciąż liczę na to, że wśród tego bezmiaru ludzi dziwnych, odnajdę lub zostanę odnaleziona przez księcia z Zasiedmiogórogrodu. To chyba też jeden z powodów, dla których piszę tutaj, choć założę się, że akurat lektura tego bloga raczej adoratorów mi nie przysporzy. W kazdym razie nie ma sensu zarzekać się i przyrzekać, że nigdy już nie umówię się przez Internet. W moim przypadku musiałoby się stać coś naprawdę strasznego bym zaprzestała owej praktyki.

Na pewno taką rzeczą nie było moje dzisiejsze spotkanie z panem Dawidem, ale pół godziny z mojego życia minęło, a okropne rozczarowanie wlało się do serca mego. Jak już pisałam mieliśmy się spotkać wczoraj, ale w ostatniej chwili się rozmyśliłam, po raz drugi zresztą, ale jako, że rzadko spotyka się takie konserwatywne kąski, postanowiłam przenieść to na dzisiejszy wieczór. Było jak za starych dobrych czasów, kiedy to przed takimi spotkaniami sen się mnie nie trzymał, a umysł trzeźwo nie myślał, byłam naprawdę przejęta i zaczynałam już myśleć o ślubnej sukni, lecz nadeszła ta nieszczęsna godzina, godzina spotkania na schodach przy auli UMK i okazało się, że fajerwerków nie ma. Dawid to... powiedziałabym chłopek roztropek, ale moja definicja różni się nieco od tej powszechnie przyjętej. Chodzi mi o taki typ wiejskiego inteligenta. Przy czym wcale nie chcę oceniać jego ilorazu, po prostu takie odniosłam wrażenie. Chociaż z wychwytywaniem ironii miał chyba problemy, a to już gorzej świadczy o człowieku, ale dość już złośliwości na dziś. No, chyba, że jeszcze mamy napisać o jego wyglądzie. Oczywiście, po prostu to oczywista oczywistość i oczywistość, że był człowiekiem niskiego wzrostu (średni to i tak dla mnie niski wzrost) i skromnej budowy ciała. Z twarzy przystojny, tym bardziej, że gościł na niej lekki zarost, ale niestety ogólne wrażenie niekorzystne. I biały sweter. Nie lubię białych swetrów u mężczyzn, chyba że jesteśmy umówieni na golfa albo mecz tenisa, ale na co dzień białe swetry do niczego nie pasują, chyba tylko na wyjście do klubu techno. Gdyby mądrze i ciekawie gadał byłaby to sprawa drugorzędna, ale niestety mądrze nie gadał, mną zbytnio zainteresowany też nie był, do miana przystojnego brakowało mu kilkunastu kilo i centymetrów, więc dla zachowania pozorów wzajemnej sympatii okrążyliśmy osiedle uniwersyteckie i wróciliśmy do swoich miejsc aktualnego zamieszkania. Osobno, żeby nie było. Chociaż... Nie, żadnego chociaż. Dosyć spotkań przez Internet. Trochę szacunku miej dla siebie , Alutku, na litość Boską! Hmm.. to jaki by tu sobie wymyślić nick... szukam-magistra-19ona?

Wiecie co wczoraj znalazłam w szafce kuchennej? Małego przyjaciela, który odłączył się od reszty swoich przyjaciół, z którymi nocami ucztował w moich zapasach żywności - karalucha. Niech mi obrońcy praw zwierząt wybaczą, ale mając w niskim poważaniu jego prawo do życia, jednym zamaszystym ruchem packi na muchy i kilkoma mniejszymi (tak się zastanawiałam, gdy się wprowadzałam, dlaczego ona tam jest, teraz niestety już wiem) przeprawiłam go na drugą stronę tunelu. Niestety, moje poczucie bezpieczeństwa zostało bezpowrotnie utracone i chyba mam prawo bać się spać samej:>

Sobie tutaj, sobie dzisiaj, ekhm, poważnie porozmawiamy o tym, co mnie się nie podoba. Bo jak ze soba nie porozmawiamy, to wyruszymy w podróż po blogowych przestrzeniach zostawiając w każdej wsi po jednym niekochanym blogu. Nie podoba mi się adres tego dziennika. Pomidorova - co to w ogóle znaczy, przecież to zupełnie nic o mnie nie mówi. Że szczególnie lubię pomidory? A skąd! Traktuję je na równi z ogórkami, cebulą, papryką, groszkiem. Nie spożywam ich też nadzwyczaj często, chociaż odkąd moim głównym posiłkiem dnia stała się kasza z pomidorami właśnie, jakby więcej ich w moim jadłospisie, ale to nie miało przecież żadnego wpływu na wybór tej nazwy przed rokiem. Owszem, ze wszystkich zup, najbardziej cenię sobie pomidorową z makaronem, ale czy to powód by nazywać w ten sposób bloga? Nie powód. Muszę lepiej zastanowic się nad adresem miejsca, w którym piszę. Jednak to tylko wierzchołek góry lodowej jeśli chodzi o przyczyny braku sympatii do mojego internetowego pamiętniczka. Tak sobie myślę, że ta szczególna niestałość w uczuciach zarówno do bloga jak i istot żywych ma źródło w braku miłości do mnie samej. A przynajmniej tak by napisała p. Beatka Pawlikowska. Czytaliście jej książki, te pozapodróżnicze? Nie czytajcie. Jej felietony w radiu Chilli Zet naprawdę ciekawią i zachęcają do dokładniejszego zapoznania się z jej twórczością, ale ja osobiście, wszedłwszy w posiadanie dwóch książek pod nazwiskiem Pawlikowskiej, jestem rozczarowana. Może to tylko zazdrość, ale mam wrażenie, że zarówno język tych książek jak i tematyka, jest przeznaczona dla osób poniżej 15 roku życia i co gorsza obie (a założę się, że też i reszta), traktują mniej więcej o tym samym. Czyli ciężkiej drodze autorki do akceptacji samej siebie i afirmacji zycia. Według niej bowiem wszelkie problemy wynikają z braku miłości do siebie. Mnóstwo tam też porad w stylu "rzuć wszystko i zacznij robić to co kochasz, w czym jesteś dobry", co jest moim zdaniem bardzo naiwne. Pięknie brzmi oczywiście, ale głupio może się czuć człowiek, który poszedł za swoimi marzeniami, ukończył politologię z wyróżnieniem nawet i po tych 4 latach nauki dowiaduje się, że albo się przekwalifikuje, pójdzie na politechnikę, zrobi prawo jazdy na autobusy, albo będzie pracował na słynnej już kasie w Realu, a przecież i tam liczba etatów jest ograniczona. Kto wie, może ma rację, ale nadepnęła mi na odcisk, bo kupiłam dwie książki mówiące o tym samym, w ten sam sposób, odbierając sobie kilka opakowań kaszy od ust. Aha, pomimo tej złości i pozornego naigrywania się, trochę do mnie trafiło (wszak znaczna część mojej osobowości ma poniżej 15 lat), no, więc teraz próbuję rozmawiać ze sobą. Tylko wątek straciłam. Hmm.. Miałam ćwiczyć sympatię do samej siebie? Hmm... Sympatia do samej siebie to szczerość. Hmm. Ostatnio szczerość polegała u mnie na pisaniu tego, czego pisać nie powinnam. Polegała na niekontrolowanym ekshibicjonizmie. Problem w tym, że od kilku lat wszystko zaczęło w mojej głowie kręcić wokół tego jednego ( nie jedynego). Aha i co, że znowu weszłabym teraz w temat, który powinnam zostawic dla swojego nieczystego serduszka. Mam wrażenie, że cały świat się wokół tego kręci, że wszystkie ludzkie działania są tym motywowane i przez to determinowane, ale to złudzenie, to tylko mój problem nimfomanii niepraktykowanej. Zastanawiam się tylko co może być remedium na to moje dziwne schorzenie. Zimne prysznice nie pomagają.

Sołtysa bym chciała, sołtys to najlepsza partia we wsi!

Korci mnie, żeby napisać, że jest źle, że cierpię i zarywam noce płacząc, bardzo bym chciała tak napisać, bo to przecież byłoby w moim stylu, ale nie mogę. Może ktoś w końcu by mnie pożałował, łaskawie. Z głębokim żalem stwierdzam jednak, że jest nawet fajnie i choć się nie wysypiam, to nie mam samobójczych myśli, aaaale - by was zbytnio nie zmartwić - dodam, że to typowo chwilowy dla mnie stan, spowodowany umówieniem sie na internetowe spotkanie w Toruniu. Otóż znalazłam sposób na nudę samotności i korzystając z czasu, który powinnam przeznaczyć na naukę przez ostatnie kilka wieczorów gościłam na regionalnym czacie. Po odpędzeniu wszystkich sponsorów i wypieleniu intelektualnie niepełnowartościowych, ostało mi się kilku wspaniałych, z których wyłoniłam zwycięzcę dzieląc się z nim numerem gadu-gadu. Nazywa się Dawid, w mojej opinii jest trochę wycofanym społecznie chłopaczkiem o wygórowanych wymaganiach wobec kobiet (dziewic mu się zachciało, dobre sobie!), który tłumaczy swoje niepowodzenia z ludźmi wybitnym indywidualizmem, będącym oczywiście świadomym wyborem. Cóż, można by powiedzieć, że to taka moja męska odmiana... sprzed 2 lat. Ostatnio mój idealizm stracił nieco... no i w najgorszych snach nie chciałam mieć męża - ekhm - niedoświadczonego. Co prawda nie widziałam jeszcze jego zdjęcia i szczerze mówiąc spodziewam się najgorszego (chociaż długich włosów ponoć nie ma, więc może nie będzie tak źle), ale ryzyko jest wpisane w koszta, jak to się mówi. Czuć niestety za to, że jest młody (z metryki rok starszy ode mnie) i niektóre jego poglądy są takie, że boki zrywać, aaale, jak się okaże stanowczy, a nie mamałygowaty, to się mu wybaczy i tą młodość. Mimo poczucia przewagi, trochę się stresuję, bo czuję, że jestem gruba, a to jest najgorsze i w najgorsze stany mnie wpędza, gdy widzę to subtelne rozczarowanie na mój widok połączone ze zmieszaniem. Mam jednak nadzieję, że do niedzieli nie dojdę do wniosku, że z tego powodu nie warto wychodzić z domu i jednak się z nim spotkam. Staram się niczego nie spodziewać i na nic nie nastawiać, ale nie ukrywam, że przydałby mi się w końcu chłopak. Taki z prawdziwego zdarzenia. Dooobra, znacie tą śpiewkę, więc nie kontynuuję.

Tak właściwie zasiadłam tu z zamiarem opisania tej bardziej naukowej części studenckiego życia. Coś o wykładowcach, coś o wykładach, coś o przystojnych doktorantach....yhyhyhy! Ale wiecie, że u mnie wszystko sprowadza się do mężczyzn, więc powiem w ten sposób: jest jeden profesor... ach, scyzoryk! ładne koszule nosi i ogólnie dobrze wygląda z piątego rzędu. Jednym spojrzeniem potrafi przyprawić o palpitację, ale ma jedną zasadniczą wadę typową dla swojego rodzaju, jest stary. Nie wiem jak przeżyję egzamin u niego, bo wyczuwam, że lubi sobie od czasu do czasu poszydzić, a pewnie jedyną rzecza jaką będę mogła mu zaprezentować, będzie moje bezgraniczne uwielbienie, ale nie będę dywagować skoro nie wiem czy jutra dożyję, a co dopiero sesji wiosennej.

Szczerze mówiąc ciężko mi pisać o tym moim studenckim zywocie. Na roku jest zdecydowana przewaga dziewczyn, chłopacy to jakieś 20-30% więc jest czym się smucić, ale mam wrażenie, że po wstępnym odsiewie ta dysproporcja zmaleje. Jakość tego grona raczej średnia. Dużo osób dostało się tam jedynie dzięki zmienionym (na przystępniejsze) wymaganiom rekrutacji i to widać (w gruncie rzeczy też się do tego grona zaliczam, więc skąd to przekonanie o własnej wyższości?). Właściwie do tej pory nikogo nie kojarzę z imienia i czuję się tam jak ostatni wyrzutek. Niby winą za to obarczam to, że przegapiłam kilka integracji (nie miałam dostepu do Internetu), ale sama też niewiele wysiłku wkładam w to by się przedstawiac i zabiegać o względy. W pierwszym tygodniu jakoś tak miałam więcj ochoty, teraz się zniechęciłam, bo widzę, że już pierwotne zarysy grupek są stworzone i mogę być potraktowana jak intruz.

Jeśli chodzi o wykłady to przeważnie da się na nich wytrzymać, a na prawie konstytucyjnym jest naprawdę ciekawie, ale już na przykład takie prawa człowieka, pożerają mnóstwo energii i trzeba mieć dużo samozaparcia by w ogóle wstać na tą 8:15 i zjawić się w audytorium. Niestety wraz z dniem dzisiejszym nie mogę już się chwalić 100% frekwencją. Odpuściłam sobie dzisiaj podstawy ekonomii, bo na wcześniejszym wykładzie znów zaczęłam się czuć jak w szkole. To znaczy siedziałam, profesor coś mówił, a ja jedynie zmieniałam pozycje, ewentualnie szukałam po sali obiektów westchnień. Nie mogłam się skupić, chciało mi się spać i zabijać. Wróciłam więc do domu z zamiarem zrobienia czegoś pozytecznego i jak się można było domyślić wylądowałam przed komputerem:/ Ale wcale nie mam zamiaru rezygnować z wykładów, jeszcze wierzę, że zacznę się uczyć.

Yhyhyhy fajny informatyk mi dzisiaj router konfigurował :>

Full oldschool, nic nie widać, wiem.

Mówcie co chcecie, ale ja wiem jedno: chłopa mi potrzeba a nie psychiatry. A jeśli już to przystojnego psychiatry działającego wbrew wszelkim zasadom etyki zawodowej.

Po kolejnej osobie, która stwierdziła, że żyję we własnej iluzji, po tygodniu spędzonym w samotności i kolejnych dwóch dniach przeżytych w zapomnieniu, doznałam rozstroju. Takiego rozstroju, co to się człowiek cofa głęboko. Za chwilę wszystko wróci do normy, na jakiś czas. Póki co zanużam się w tęsknocie za zimą roku 2006 i tegorocznym latem. Rozbrzmiewa Alleine zu zweit i Marble house... Pachnie kremem z Garniera i przetrawionym alkoholem. Aleksander Ariowist robi prawniczą karierę. Nikt mi nie wmówi, że Lacrimosa jest kiczowata.

Stoję w miejscu. Od czterech lat.

Żołnierza! Dajcie mi żołnierza, chcę być kobietą żołnierza! Generała najlepiej, choć pułkownikiem nie pogardzę... W końcu mam wprawę w czekaniu...

Nie rozumiem dlaczego ludzie wciąż dają mi do zrozumienia, że jestem nienormalna. To jest dla mnie niepojęte, przecież wygladam jak przeciętna dziewczyna w wieku 19 lat, przecież nic im nie robię, wręcz przeciwnie bardzo się staram by w końcu mnie zaakceptowali, próbuję nie dostrzegać ich wad, dopasowuję się, a oni mimo to mówią mi, że się od nich różnię, że jestem dziwna. W dobie wszechtolerancji, w światłych czasach rozumu, przegrywam z homoseksualistami i nie zasługuję na akceptację społeczeństwa. Przecież JESTEM normalna. Co takiego robię, że nie jesteście w stanie mnie zaakceptować?

Skoro mnie nie chcecie, to ja nie będę żebrać o waszą uwagę i dostarczać wam rozrywki. Idę sobie gdzieś, choć wy najpewniej chcielibyście by to był szpital bez klamek...

Chyba powinnam napisać jak mi się powodzi na tych moich toruńskich włościach, ale... nie idzie mi to... Jestem rozczarowana, tyle wam powiem. Przyjechałam do domu na weekend z myślą, że przywitają mnie tu chlebem i solą, że będzie na mnie czekał ciepły obiad i kabanosy na deser, a tu niestety w lodówce tylko wczorajsza zapiekanka z makaronem i to jak się okazuje nie dla mnie, lecz dla brata. No dobrze, przełknęłam ten kielich goryczy, lecz miałam nadzieję, że chociaż trochę pobędę sobie z rodziną, przy okazji może zabiorę się na zakupy i niepozornie obkupię się na najbliższe dwa tygodnie nie naruszając przy tym własnego budżetu, a tu kolejne rozczarowanie. Mamusia sobie wyjeżdża na jakąś pracowniczą wycieczkę do Gdańska na cały weekend, tato cały dzień w biurze, z tego co widzę też gdzieś się wybiera, więc nie dość, że siedzę teraz w pustym domu, to jeszcze nici z zakupów. Jestem psychicznie zmiażdżona, jak oni mogli, przecież to mój pierwszy tydzień! Więc to prawda, że nikt mnie nie kocha. Równie dobrze mogłabym zostać w Toruniu, przynajmniej zaoszczedziłabym wtenczas 40 złotych z biletów, a 40 złotych to jest przecież poważna część studenckiego budżetu, proszę państwa, w przeliczeniu na opakowania kaszy, to będzie jakieś 10 pudełek! Zresztą ten mój miesięczny budżet, to mam wrażenie, że skończył mi się już w środę i jadę teraz na własnych oszczędnościach O_O. A to dopiero pierwszy tydzień! Na swoje usprawiedliwienie mogę dodać, że kupiłam router i nabyłam ze trzy podręczniki tak na spróbowanie (średnia ilość stron przypadająca na jeden podręcznik: 700! Do opanowania w jeden semestr), ale gdzie się podziała reszta tych pieniędzy - zabijcie mnie - nie wiem! Mam nadzieję, że wniosek o refundację tych nadzwyczajnych wydatków zostanie rozpatrzony pozytywnie. Nie wiem co tu robię, pieniądze zawsze można przelać przez internet, więc czuję, że nic tu po mnie i jutro wracam do Torunia. Muszę jeszcze tylko zrobić pranie (damn, jak to się robiło? Ten proszek to do bębna się wsypywało?) i oddać kota. Kota? Tak, kota. Myślałam, że kocham zwierzęta i będę idealną kocią mamą, lecz po tygodniu spędzonym z 5 - miesięczną kotką zaczynam rozumieć dlaczego ojciec nie pozwalał mi na posiadanie zwierząt. Nie mam do nich serca, dyskomfort związany z roznoszącym się po pokoju smrodem kociej kupy w kuwecie albo zabawa w zrzucanie przeróżnych przedmiotów ze stołu o 5 nad ranem zdecydowanie wygrywają z moją rzekomą miłością do zwierząt. Poza tym mam wrażenie, że psychicznie niszczę tego kota. Okazuje się, że zawsze, gdy jemu zbiera się na głaskanie, ja mam tysiąc ważniejszych spraw i muszę go zrzucać z kolan, denerwuje mnie przy tym niesłychanie, gdy wtyka mi nos w jedzenie i miauczy żeby się z nim dzielić, poza tym to nieludzkie trzymać tak kota w mieszkaniu... Powiecie, że bardziej nieludzkie jest go tak porzucać, ale... no tak całkiem go nie porzucam, po prostu wraca tam skąd był wzięty, do warsztatu mojego brata i drugiego kota, z którym niedawno został podrzucony przez innego bezdusznego człowieka. Michę będzie miał, będzie miał gdzie psocić, więc chyba aż tak go nie krzywdzę żeby przed domem mi się obrońcy zwierząt do drzewa przykuwali. Ja rozumiem, zachowałam się okropnie, wykazałam się niebywałą nieodpowiedzialnością, ale to wlaśnie dalsza znajomośc z tym kotem mogłaby się skończyć tragedią. Zresztą tak gładko i bezboleśnie mi to zwracanie kota nie pójdzie, bo muszę jeszcze uświadomić brata, że kot wraca, a to będzie się wiązać z awanturą i powtórzeniem przez wszystkich domowników wszystkich przymiotników określających człowieka nieodpowiedzialnego. Własciwie już się zaczęło, przyjechał Bernard, na chwilę wróciła mama zaczęła się symfonia. Pier... to znaczy, motyla noga! Dzisiaj wracam do Torunia. W cholerę, wszyscy, myślałam, że jesteście trochę przyjemniejsi.

Piosenka nijak ma się do mojego nastroju, ale - jak to ongiś mawiała młodzież - jest spoko.