Wkurzają mnie matki.

Wszyscy zesmy sie na sobie zawiedli, prawda? Ja na kucharzu i calej reszcie Albanczykow, wy na mnie i ogolnie nie wiemy co powiedziec. Wstyd, wstyd Alutko! Z twoich planow nie wyszlo nic, pokazalas jedynie swoje zepuscie i masz nadzieje, ze jesli tu sie troche publicznie pokajasz, to ludzie mniej beda sie z ciebie podsmiewywac. Alutkooo! Ty ciagle nie rozumiesz, ze z tym podejsciem swiata nie zawojujesz. Za oknem mam portiera, przy ramieniu mam jakiegos nieznanego mi dotad Albanczyka i coz z tego... Zauwazylam, przynajmniej jesli chodzi o moj przypadek, ze Albanczycy tym roznia sie od Wlochow, ze poza pogwizdywaniem i wolaniem za toba, raczej nie wcielaja slow w czyn, nie prosza o numer telefonu, nie dosiadaja sie do lezaka, obserwuja. Z tego wlasnie wzgledu niesmiale kobiety nie maja szans na przygody w Albanii. Ogolnie, to bardzo bezpieczny kraj. Mozna odniesc wrazenie, ze bezpieczniejszy nawet od Polski, ale o tym dokladniej napisze juz w Polsce. I chyba nic juz nie napisze... wypompowana jestem, zawiedziona, przestraszona. Moze uda mi sie po powrocie gdzies ruszyc tylek. Swiat to za malo.

Zescie sie uperli, nic nie piszecie, a ja tu na obczyznie kontaktu z drugim czlowiekiem potrzebuje. Jakiegos zimnego kubla pomyj, cobym mogla zachowac honor polskich kobiet w albanskich oczach. Tak sobie mysle, ze przesadzilam, co prawda stalam sie kurortowa gwiazda, ale chyba w zlym znaczeniu. To znaczy... Nie wiem co znaczy, ale wiemy o co chodzi, prawda? Gwiazda, to taka osoba, za ktora mnoza sie ironiczne usmieszki w ksztalcie litery "V". Przygwiazdorzylam. Chyba wszyscy mlodzi i starzy albanczycy, a nawet dzieci juz wiedza, ze pani w kwiecistej sukience szuka tutaj erotycznego spelnienia. Dzisiaj wchodzac do hotelu uslyszalam wyrwane z kontekstu - moze zmyslam, bo tez i nie takie rzeczy mi sie wydawaly - miss Shqip! (w moim tlumaczeniu: miss Albanii) - i jestem daleka od traktowania tego jako komplementu, bo ton wskazywal na bezlitosna kpine:( A ja przeciez jestem takim delikatnym zuczkiem. Jednak docieraja tez do mnie pozytywne sygnaly. Wczoraj wychodzac z kawiarenki niechcacy spojrzalam na hotelowego kucharza i spotkalam sie z tak jednoznacznym spojrzeniem, ze az sie schowalam za mama (tak, ciagle stosuje ten sposob ukrywania sie przed zlymi panami). Chyba jeszcze nigdy, poza filmami nie widzialam tak napalonego wzroku skierowanego w moja strone. Warto wspomniec, ze pan kucharz jest dosc niski (wlasciwie to tutaj dominuja niscy mezczyzni, ale czy az tak mi to przeszkadza? Neee:>), obiektywnie przecietny, ale to, co mu wystaje z koszulki, mianowicie pelnowartosciowy klak wlosow bedacy zapowiedzia cudownego dywanu na klacie, nie raz juz sklonil mnie do zagryzienia piesci celem zagluszeni pisku. Poza tym wydaje sie byc uprzejmy. Moze bedzie na tyle uprzejmym by wpuscic mnie do ogrodu ziemskich rozkoszy. Nie wiem dlaczego wydaje mi sie, ze nie powinnam o tym pisac, ze zbyt sie publicznie otwieram. Ale co ja mam po tym moim zyciu, niech chociaz ta jedyna pociecha, wasze zgorszenie, wasze emocje, wasze zainteresowanie, przy zyciu mnie trzyma. Nie bedziemy sie gniewac, prawda? W koncu ktos musi wywolywac wypieki na twarzach trzynastolatek, a jesli nie podstarzali panowie, to chyba lepiej ja, prawda? Niech sie dzieci ucza, co je w zyciu czeka jesli nie beda szanowac innych. Ryyyyyyyk! Tak, tak, brak szacunku do samego siebie. Zem poszla w awangarde literacka, szpan. Ten nadmiar slonca napelnia mnie trescia, mam ochote pisac i pisac. Tylko teraz mi przeszlo. W kazdym razie kucharz jest teraz numerem jeden, mam nadzieje, ze w koncu spotkamy sie w zepsutej windzie. Byle szybko, bo zostalo mi juz tylko jakies 5 dni na miejscu. Trzeba dzialac! Tylko caly problem w tym, ze to on musi mi szepnac-zostawic karteczke-zatrzymac jako pierwszy, bo co ja moge jako kobieta w tym na poly muzulmanskim kraju... Zreszta boje sie jednej rzeczy: skoro juz stalam sie "gwiazda", to moze byc tak, ze cale Golemi (miejsce mojego pobytu) bedzie zadne relacji z obrabiania egzotycznego dziewczatka i pozniej nie bede nawet wiedziala, ze sprzedawczyni w sklepie podajac mi chleb z usmiechem na ustach powie w tym swoim do niczego nie podobnym jezyku "slyszalam, ze kucharz cie obrabial, ale z tym cellulitem to powinnas zdecydowanie cos zrobic", a ja niczego nieswiadoma sie jeszcze usmiechne i powiem "dziekuje". Ciezkie zycie. Co ja chcialam powiedziec... Jestem ciekawa czy {kucharz}czeka na mnie pod pozorem rozmowy z kolegami na zewnatrz, moze znow spotkalabym to spojrzenie i moze tym razem sie usmiechnela, bo mamy ju nie ma. Piers do przodu Ala, wzrok do gory, zrob to tak, jak robia na filmach!

Ja przepraszam, bede grzeczna, a po powrocie wybaczymy sobie wszystkie te pornonotki. Co ja mialam, aaa pogode jeszcze sprawdzic. Prosze sobie wyobrazic, ze tu juz drugi dzien pada deszcz. Niby z przerwami, wczoraj jedynie z rana, dzisiaj wiekszosc dnia, a ja sie boje, ze jutro bedzie lalo caly dzien i tak przez dni kolejne. Przeciez w tych newralgicznych dla mojego panienstwa chwilach, nie moge sobie pozwolic na siedzenie w pokoju. Zostaje winda, chociaz resztki mojego romantyzmu plota tez scenariusz ze spacerem za raczke po plazy, ale... mezczyzn to chyba nie interesuje. Dobra, zapisuje, spojrze na pogode, wstaje, piers do przodu i pracuje na ogrod rozkoszy. Co za bzdury...

Jak to sie dzieje misiaczki drogie, ze ja wam taka ladna notke skladam, a wy nie komentujecie. Jak to sie dzieje, moi najmilsi, ze ja poswiecam dwie godziny z moich szalonych wczasow w Albanii, ktore moglabym spedzic na podrywaniu Albanczykow i nic w zamian nie dostaje. No jak to jest, powiedzcie mi, jak to jest? Ciiiiszaaaa... To ja wam moze troche poopowiadam, jak to jest w tej mojej Albanii. Przede wszystkim slonecznie, a poza tym brudno, smieci walaja sie tu od kraweznika do kraweznika, a hotelowe scieki beztrosko wpuszczane sa do morza, ale wszystko to rekompensuje mi pewna wazka sprawa, mianowicie, ilosc mezczyzn,na metr kwadratowy do ktorych bezwstydnie wzdycham i calkiem fizycznie ich osaczam swoim spojrzeniem. Jest pan portier, Albanczyk pod 30, dla ktorego kazdego wieczoru wieszam sie na balkonie i chodze bokiem, by nie mial sposbnosci dostrzec nadmiaru mojego ciala, jest tez pan Polak, niski blondyn, po 25 roku zycia z wielkim tatuazem na plecach, ktorego w normalnych okolicznosciach nie dotknelabym kijem, lecz w goracym sloncu Albanii wszystko nabiera nowych barw. Wytarzalabym sie z nim w piasku i to najdelikatniejsza z form zabaw z nim jaka w tej chwili przychodzi mi na mysl. Jestem rozgrzana jak kaloryfer podczas zimy stulecia. Chce dotykac i przekraczac bariery. Ale wlasciwie dobrze, ze bariery nie bardzo rozumieja, gdy sie na nie patrze i odslaniam kolana. A jednak chcialabym! Psia mac, chcialabym, nie da sie ukryc, ale sie boje. Zreszta, ehhhhhhhh! Nad czym tu dywagowac, oni mnie nie dostrzegaja, szczegolnie gdy nie odstepuje maminego ramienia. Takie ze mnie niezdecydowane dzieciatko, a oni to przeciez mezczyzni. Moze gdyby byly bardziej nachalni... I wish... you a marry christmas!

Nie bojcie sie, wroce do Polski, znow byde zastraszona seksualnie nastolatka na granicy staropanienstwa. A albanskie napalenie, procz nakrecajacego klimatu, zawdzieczam "Rozmowom w toku", ktorych reklama zmrozila mi krew w zylach. Tematem jednego z kolejnych odcinkow mialy byc dwudziestoletnie dziewice. DWUDZIESTOLETNIE! Przeciez ja mam juz 19 lat, sama nie traktuje swojego stanu jako czegos przerazajacego czy uciazliwego, a tu nagle sie okazuje, ze stalam sie materialem na program Ewy Drzyzgi! Straszne... Cos moj ksiaze sie spoznia. Ksieciu moj, musisz mi pomoc, swoja miloscia musisz mi pomoc... w albanskim sloncu?

   Napiszę, nie napiszę, napiszę, nie napiszę, napi... Eheu!... Na samą myśl o pisaniu notki się peszę. Nie żebym miała coś za kołnierzem, jakieś kompromitujące historie, po prostu straciłam moją kosmiczną energię i boję się, że ktoś to potwierdzi (nawet nie próbujcie zaprzeczać). Im więcej piszę, tym bardziej prawdopodobne, że poniosę klęskę. Wypadałoby znów zacząć pisać o miom życiu. Nie o marzeniach, choć to oczywiście nieodłączna jego część, ale zdecydowanie przedłożyć literaturę faktu nad bajkopisarstwo.

   Jadę do Albanii. Jedno zdanie i wszyscy się uśmiechają. Jadę do Albanii, górzystego kraju setek tysiący bunkrów położonego na południu Europy ze stolicą w Tiranie i kompletnym brakiem autostrad jutro i mam na to dowody. Dowód wpłaty i umowę podpisaną z biurem podróży. Mam nawet dwuczęściowy strój do robienia wolnej przestrzeni na plaży, mam krótkie szorty do odstraszania albańskich gwałcicieli i mam też ostatni krzyk mody czyli pas na przepuklinę noszony pod biustem lub w razie posiadania, w miejscu talii. Przede mną 3 dni jazdy w spiekocie i towarzystwie dziwnych ludzi, w których gronie z pewnością wynajdę sobie jakiś podstarzały obiekt westchnień. Ciężka próba, ale warto ją przejść w perspektywie kolejnych 13 dni, które zdają się składać obietnicę niezapomnienej przygody.

   Przygody o różnym zabarwieniu, szczególnie takiej, gdzie bariera językowa nie stanowi problemu. Naughty Ala:> Ale raczej żartuję. Raczej, bo mało jest w naszym ludzkim gronie amatorów mojej urody (kokietujemy?), bo w nadmorskich kurortach nikt nie szuka współmałożonków i koronne "bo": bo jedzie ze mną moja szanowna pani matka. Boję się tego towarzystwa. Nie z tego jednak powodu, że będzie dla mnie jakimś ograniczeniem, ale dlatego, że spędzając ze sobą ponad dwa tygodnie, jedna z nas - najprawdopodobniej -  nie wyjdzie z tego żywo. Codziennie się o coś kłócimy, każdy rozpoczęty temat kończy się krzykiem lub, w najlepszym razie, pogardliwym prychnięciem. Nie ukrywam, że najwięcej w tym mojej winy. Jestem sfrustrowana do granic możliwości. Buzują we mnie hormony i niewyrażone emocje, żal i strach przed całkowitą degeneracją, odłączeniem się od świata pozawirtualnego. Pytania o to, dlaczego to ja siedze zamknięta w tym domu, przecież niczego mi nie brakuje, przecież potrafię być uprzejma. Wszystko to wyładowuję na mojej mamie, potrafię być naprawdę okropna, nieprzeciętnie chamska, domagam się by była mi bezwzględnie posłuszna. Wyżywam się na niej gorzej niż to pokazują w filmach o przemocy w rodzinie. Mam wrażenie, że zupełnie ją stłamsiłam i strasznie żałuję tego co robię, ale nie potrafię przestać. Drażni mnie jej widok, jej przekora, jej bezradność, polityczny i religijny fanatyzm, sposób spędzania wolnego czasu, sposób bycia, który tak naprawdę niewiele różni się od mojego. Być może piętnuję w niej to wszystko, czego chciałabym się pozbyć u siebie. Zobaczymy, może teraz, gdy już wyrzuciłam to z siebie, będzie mi łatwiej zmienić mój stosunek do mamy. W razie czego podzieliłysmy już ojro na dwie kupki i wczasować będziemy się odseparowane na dwóch przeciwnych krańcach Durresu.

   A moje pierwsze wybory prawdopodobnie zapamietam do końca życia nie tylko z powodu ich smutnej genezy, lecz także miejsca, w którym będę głosować. Procedury nie są dla mnie do końca jasne, ale właściwie większość formalności już dopełniłam i mam nadzieję, że nic nie stanie mi na drodze w wyborze głowy państwa. Trochę agitacji? Taaak, przecież to lubię:> Zasadnicza kwestią, która budzi moje kontrowersje jest oczywiście termin wyborów. Jeśli rozmiar szkód jaki dotknął południowe obszary Polski nie jest wystarczającym dla ogłoszenia stanu klęski żywiołowej, to ja naprawde nie wiem, co musiałoby sie stać, by w opinii osób tą decyzje wydających (Komorowski?) miałoby się stać, by łaskawie ten stan potwierdzić w świetle prawa. Żadne inne klęski żywiołowe chyba nam nie grożą, nie wiem na co oni liczą, na tsunami z Bałtyku? Wybuch ukrytego wulkanu na Śnieżce? Zmasowany atak stonki ziemniaczanej? Komuś widocznie jest to nie na rękę w tym momencie, przy takich sondażach. Mówię otwarcie, głosuję na Kaczyńskiego, choć nie do końca jestem jego zwolenniczką. Moje głosowanie jest bardziej przeciw (Komorowskiemu) niż za(Kaczyńskim). Zagłosowałabym w I turze na Korwina-Mikke, ale jak widze niektóre sondaże, w których Bronek dostaje 50% i powyżej, to naprawdę zaczynam się bać. Oczywiście znamy powiedzenie, że są trzy rodzaje kłamstwa: kłamstwa, bezczelne kłamstwa i statystki, ale perspektywa Komorowskiego w Belwederze na tyle mnie przeraża, że jestem w stanie uwierzyć we wszystko. Cóż mogę powiedzieć o naszym Bronisławie... Wygląda na niekompetentnego, nie potrafi przemawiać, raczej nie ma w sobie talentów przywódczych. Tyle jeśli chodzi o warsztat, a co do poglądów... cóż nie jestem zwolennikiem PO i jej ćwierćinteligenckiego elektoratu, którego najlepszym przykładem jest Albercik (dawno, dawno temu o nim pisałam, żaden obiekt westchnień, w pierwszej klasie chodziłam z nim na zajęcia na uniwesytecie). Z duzym zainteresowaniem śledzę wypowiedzi wszystkich artystów udzielających swojego poparcia dla Platformy, jest w nich zaskakująca ilość nienawiści. Mogę wymieniać długo: Andrzej Wajda domagajacy się wystrzelania (jak psy) ludzi o prawicowych pogladach, Zbigniew Hołdys publicznie nazywający Jarosława Kaczyńskiego w sposób niesłychanie wulgarny nawet jak na panujące obecnie standardy (nawet nie chce mi się tego cytować), Wojewódzki, który regularnie para się ośmieszaniem przeciwnków PO i Figurski, współautor szokującego klipu "Po trupach do celu". Dla mnie to wszystko jest niewiarygodne i choć daleko mi do bezgranicznego uwielbienia polityki PiS-u, opowiadam się za kulturą, której zdecydowanie jest wiecej w tym sztabie.

Ehh... Na samą myśl o pisaniu notki się peszę. Nie żebym miała coś za kołnierzem, jakieś kompromitujące historie, po prostu straciłam moją kosmiczną energię i boję się, że ktoś to potwierdzi (nawet nie próbujcie zaprzeczać). Im więcej piszę, tym większe prawdopodobieństwo na poniesienie klęski. Wypadałoby znów zacząć pisać o miom życiu. Nie o marzeniach, choć to oczywiście nieodłączna jego część, ale zdecydowanie trzeba przedłożyć literaturę faktu nad bajkopisarstwo.

Nazywam się Alicja, mam 18 lat. Jestem blondynką o szarych oczach. Ukończyłam liceum. Od miesiąca nie ruszam się z kanapy. Miewam problemy ze snem.

Jak bym nie lubiła Hugh Granta, skłamałabym mówiąc, że nie lubię filmów z jego udziałem. To jeden z niewielu przykładów, jeśli nie jedyny przykład aktora tak niepociągającego, tak podobnego z twarzy do karpia, którego filmy oglądam z chęcia i zainteresowaniem (Sorry, Hugh, jak posiwiejesz to porozmawiamy). Trzeba to stwierdzić jasno i bez ściemy: filmy z Hugh Grantem są spoko. Oczywiście nie mówię tu o produkcjach z jego udziałem poniżej roku 1995, bo nic z tych rzeczy nie widziałam. W każdym razie, jest to aktor, który sprawdza się w takim lekkim kinie kobiecym. A piszę o tym dlatego, że przed chwilą obejrzałam "Był sobie chłopiec". Po raz drugi zresztą i ze zdumieniem stwierdzam, że to szalenie dobry film! Wiem, że przynudzam i, że nie powinnam pisać recenzji, ale tak się poczułam dotknięta przez ten film. Właściwie za każdym razem, gdy coś oglądam utożsamiam się z głównym bohaterem, właściwie to z bohaterami książek też... a czasami popadam nawet w wewnętrzny konflikt, bo zdarza mi się być i Wokulskim, i Izabelą, Kmicicem i Wołodyjowskim itd., więcej lektur nie pamiętam, za wszystkie szczerze żałuję. Ale po co to piszę... chyba nie będziemy się przechwalać, kto bardziej przeżywa "sztukę"...
Film pt. "Był sobie chłopiec" po raz kolejny skłonił mnie do refleksji nad moją samotnością, a właściwie ponownie przypomniał mi, że moje życie jest puste i bez udziału w nim innych ludzi nic nie znaczy, że je permanentnie marnuję. Ale dzisiaj nie będziemy płakać, nie mam nastroju do płaczu, w radio leci jakaś sympatyczna audycja. Mimo wszystko to kwestia dni jeśli nie godzin, kiedy znowu będę toczyć smutnych łez krynice i zanosić się pełnym żalu skowytem. Jakby nie patrzeć zachowuję się arcyprzedziwnie. Znam ludzi przyjaźnie do mnie nastawionych, wiem, że mogłabym z nimi rozpocząć życie towarzyskie, a mimo to, z uporem maniaka staram się zatrzeć wszelkie ślady ich bytnosci w moim zyciu. Nie odpowiadam na sms-y, nie odbieram telefonów, skasowałam listę kontaktów na GG, za kazdym razem, gdy słyszę dzwonek u drzwi chowam się w pośpiechu drżąc na samą myśl o konieczności stanięcia oko w oko z którąś z dzieffcynek. Ostatnio nawet się zapomniałam, poszłam otworzyć, dzięki Bogu, tym razem był to tylko listonosz. Więc tak wygląda ta moja wolność. Wolność i swoboda...i dziewczyna młoda. Jeśli kiedyś chcieliście poznać nieuleczalnego socjopatę, oto jestem. Prawdopodobnie nie zrobię wam krzywdy, chyba, że się emocjonalnie do mnie przywiążecie, wtedy moge być zła. Co za pieprzenie. Ale ja to lubię... Właściwie mogłabym tak długo... Do socjopatów mam pewien sentyment.

Muszę jeszcze wysłać za pośrednictwem poczty Mar... eee jak ja go tu nazywałam? no.. muszę wysłać jednemu z moich klasowych kolegów zeszyty od historii... Tak, wiem, znacznie łatwiej byłoby je własnoręcznie dostarczyć, ale my przecież zerwaliśmy z przeszłością. I strasznie nam z tym dobrze.

W poniedziałek to się okaże co się okaże.

Zastanawiam się czy to możliwe żeby bez żadnego przygotowania zrobić jednego dnia 120 km rowerem. Każdy zdrowo myślący człowiek powie pewnie, że to niemożliwe, ale ja nigdy nie pretendowałam do tego miana. Mam niewyobrażalną ochotę pojechać moim niepełnosprawnym rowerem do Szczytna i co więcej z tego Szczytna o własnych siłach wrócić. Ciężko mi jednak wyobrazić sobie, że pewnego słonecznego dnia po kilku tygodniach wrastania w kanapę nagle poczuję bunt, wstanę i pojadę. Własciwie nie boję się o siebie, o to, że nie dam rady, w większym stopniu nie ufam mojemu rowerowi i jego popękanym oponom, w które bez większych emocji można wsadzać dwugroszówki. Co innego, gdy ja nie daję rady - wtedy można zrobić dłuższą przerwę na masowanie tyłka, ewentualnie gorzko zapłakać nad swoją głupotą, po czym wsiąść i z mniejszymi przerwami jakoś do tego domu dotrzeć, jednak, gdy posłuszeństwa odmawia rower, gdy pękają szprychy, rwie się łańcuch, a skrawki opon radośnie powiewają w tyle, wtenczas niewiele można zrobić. I tego się boję. Nie chcę znaleźć się w środku lasu pomiędzy Zgniłochą a Jedwabnem pozostawiona na łaskę i niełaskę dzików, ewentualnie grzybiarzy. Pamiętam jak pewnego razu przemierzając okolice Łańska (dokładniej szukając premiera, tak, tak nim też nie pogardzę) natknęłam się na stojące BMW z przyciemnianymi szybami, które zaraz po tym jak je minęłam ruszyło za mną. Myślałam, że się za przeproszeniem.... hmhm... ale tym razem okazało się, że mi się upiekło. Pruszków przyjechał na grzyby. Widocznie postanowili zmienić miejscówkę. W każdym razie tego dnia w zaskakująco szybkim tempie zrobiłam tą trasę. Wielokrotnie też byłam świadkiem sarniego biegu, a że zwierzęta te, choć powszechnie uznawane za symbol zwinności, piękna i czego tam jeszcze, we mnie osobiście wywołują przerażenie gorsze niż to jakie poczułam na widok Putina obejmującego Tuska w Smoleńsku (i tej mina Donalda na granicy solidnego zmieszania i lekkiego WTF). Wbrew pozorom las nie jest oazą spokoju i bezpieczeństwa. Las potrafi być "niewłaściwym miejscem o niewłaściwej porze" i nie mam tu na myśli leśnika, który będzie nam chciał wlepić mandat za "przeoczenie" znaku z zakazem wstępu, naprawdę zaskakujących ludzi można w lesie spotkać. Aaale, chyba zabłądziłam teraz w peryferiach dygresji. Wracając do tematu, niby ryzyko usterki na trasie dałoby się łatwo wyeliminować czy też zmniejszyć, ale to wymagałoby kolejny raz inwestycji w tego mojego złoma (no teraz to się już na pewno obrazi, zaraz pójdą przerzutki), a chciałam już zadać temu i ogólnie jemu kres. Jak już wspominałam, kupić nowy rower, jednak główny sponsor tej imprezy (tatuś) z wiekiem robi się co raz bardziej oszczędny i jeśli w ogóle zgodziłby się na kupno roweru, to wyłącznie takiego z hipermarketu, na wszelkie protesty reagując oskarżeniami o mój rzekomy snobizm. Ja wiem, że jestem zdrową i silną kobietą, że mogę zakasać rękawy i w dwa miesiące dorobić się rakiety, ale... Jakoś mi to szukanie nie wychodzi. Naprawdę, jestem gotowa, tu i teraz, spakować się i wyjechać na zbieranie truskawek, pakowanie żywności, nawet za jakąś śmieszną stawkę, ale problem w tym, że nie potrafię tych ofert znaleźć! Dobrze, możecie powiedzieć, po co od razu się pakować, przecież można na miejscu czegoś się chwycić, ale tutaj również nic poza telemarketingiem i akwizytorstwem nie ma. Ehhh...może inaczej, nie będziemy sobie w oczy kłamać. Ja wiem i wy wiecie, że praca jest, ale dopóki się nie otrząsnę, nie wezmę w garść, nie będę zdeterminowana, to nic nie znajdę, choćby mnie z imienia i nazwiska uprzejmie prosili. Czy jest w takim razie trzecie wyjście? Prawdopodobnie tak, z tym jednak szkopułem, że jest niepewne. Jeśli w te wakacje miałabym kiedykolwiek dostać jakiekolwiek pieniądze to tylko i wyłącznie jako nagrodę za dobrze zdaną maturę. Sęk w tym, że wyników należy spodziewać się dokładnie za miesiąc, a tego, że będą "dobre" właściwie nie należy spodziewać się wcale, dlatego też lepiej nie liczyć na to wyjście. Ehhh... już pierwsza w nocy, a ja jak codzień obiecuję sobie, że z samego rana pójdę po gazetę i nawet ją przeczytam celem znalezienia pracy.

Jak tylko przestanie padać idziemy na żywioł, jedziemy do Szczytna.

Widełło nagrałabym, ale z racji tego, że z domu ruszam się tylko w uzasadnionych przypadkach (hmm, Alan Rickman wołąjący mnie za oknem "nooo Ala, wyjdź na dwór" - o matko, nie powinnam żartować o 1 w nocy) strasznie trudno jest mi spotkać traktorzystę, a co za tym idzie znaleźć materiał na nagranie. Ale to nie jest zły pomysł. Rozpatrzę ten wniosek.