Wkurzają mnie matki.

Sobie notkę strzelę, co mi szkodzi. Poprzednie dwie uniewidoczniłam ze względu na ich irytujący charakter. Od czasu ich napisania poprawiło mi się. Niestety nie w wyniku poznania podstarzałego Albańczyka (chociaz cały czas mam nadzieję, że któryś mnie znajdzie na fejsbuku i porwie), ale blisko, blisko, bo moment był równie przełomowy i również brał w nim udział fejsbuk. Po jakiś 6 latach spotkałam się z moją najbliższą i właściwie jedyną przyjaciółką z dzieciństwa, Itą. Ci, którzy wiedzą na jak strasznej towarzyskiej pustyni do tej pory egzystowałam, wiedzą pewnie też jak wielkim przeżyciem musiało być dla mnie to spotkanie. Bałam się tej konfrontacji po latach do tego stopnia, że niemal do ostatniej minuty przed umówioną godziną, wahałam się czy nie uciec. Rozstawałyśmy się w niewyjaśnionych okolicznościach jako dzieci wchodzące w okres dojrzewania, a teraz przecież obie byłyśmy już dorosłymi kobietami ze skromnym bagażem doświadczeń. Nie wiadomo było o czym rozmawiać, a o czym nawet nie wspominać, z czego nie żartować, ale gdy już trema wstępnie minęła, a głosy zeszły z piskliwych tonów, nie mogłam wyjść spod wrażenia jak wiele - pomimo upływu lat - nas łączy. Tematów nie brakowało i mam nadzieję, że nie zbraknie, bo ani myślę rezygnować z tej przyjaźni:).

O matko, z tym moim katarem nie da się pisać... Przeziębiłam się, w środku lata się przeziębiłam, zawsze musze być oryginalna, psia mać. Mam nadzieję, że mi przejdzie niebawem, bo we wtorek ostatecznie się dowiem czy mam już szukać pracy na kasie w Realu czy poczekać do pierwszej sesji. Iiiiiii, gdyby się tak szczęśliwie złożyło, że by mnie jednak przyjęli, to w przeciągu trzech dni mam w zamiarze stawić się tam osobiście z plikiem dokumentów. To znaczy mam trzy dni na złożenie dokumentów, ale że lubię wycieczki, to pewnie pojawię się tam już pierwszego dnia, a kto wie czy nie drugiego i trzeciego, bo pamięć mam kiepską i zawsze mogę czegoś zapomnieć, przecież : > A, że jeszcze przygwiazdorzyć lubię to chciałabym tam wkroczyć w pełnej krasie, bez niebezpiecznych wycieków z nosa . Nie ukrywam, że chciałabym się też wtenczas spotkać z Bachem, ale po pierwsze mam wrażenie, że nie ma go w Bydgoszczy i przez dłuzszy czas nie będzie, a po drugie czuję jakbym ostatnimi czasy była u niego na cenzurowanym. Chyba potrzebuję z nim odważnie porozmawiać, ale póki moje studia stoją pod znakiem zapytania, wolę go nie niepokoić.

Pozostaje jeszcze jedno pytanie: co jeśli jednak nie prawo? Odpowiadam całkiem poważnie: filologia bałkańska. W drugim naborze, bo przy pierwszym przykozaczyłam i obstawiłam tylko prawo, ale z racji popularności tego kierunku [filologii], nie powinnam mieć kłopotu z uzyskaniem indeksu. Jak widzę moją przyszłość po filologii bałkańskiej? Obraz mam dość mętny. Najpierw może coś w turystyce, później zdecydowanie bardziej poza Polską niż w Polsce. Oczywiście, mąż Albańczyk. Czy nie działam zbyt impulsywnie? Nie. Dla człowieka bez pasji, każda jej namistka jest godna uwagi.

Mam jednak podstawy, by sądzić, że jednak d o s t a n ę  s i ę na prawo w Toruniu, ale ciiiichooo sza, bo jeszcze zapeszymy, a życie lubi zaskakiwać.

Czy ja naprawdę chcę tak wiele? Skąd, chcę tylko podstarzałego Albańczyka, któremu urodzę dzieci i którego domem będę się zajmować. Chcę prać, gotować i sprzątać. Chcę być przeciętną kobietą pod kuratelą mężczyzny. Nie chcę być samodzielna i zaradna. Albańczyka chcę, koniecznie, w ostateczności Czarnogórca. Mój materiał genetyczny jest przecież dla nich atrakcyjny.

Dlaczego żaden dżentelmen ani myśli uchronić mnie przed takimi ośmieszającymi wpisami. Wszyscy jesteście... kawalerowie od siedmiu boleści. Bo jeszcze coś by się wam stało... egoiści! Oczekujecie, że to kobieta będzie nosić spodnie.

Bardzo chciałabym coś napisać. Im dłużej nie piszę, tym więcej zapominam z Albanii. Im dłużej siedzę na mojej kanapie, tym większą niemoc czuję. Gdy wyjeżdzałam z Golemi czułam chęć działania, myślałam, że dzięki temu dwutygodniowemu odwykowi uda mi się raz na zawsze zerwać z dotychczasowym trybem życia. Niestety zlekceważyłam zalecenia zdrowego rozsądku. Ponownie zasiadłam do laptopa. Udaję, że czekam, ale czekanie to nie jest zajęcie. Nie mam usprawiedliwienia dla mojego nicnierobienia.

Zaktualizowałam mój profil na randkach o2. W gruncie rzeczy chyba nie jest mi to potrzebne. Wciąż łudzę się, że jest jakiś sposób na moją samotność, ale ona jest we mnie. Nie zaradzą jej włochaci Albańczycy ani zdziadziali zboczeńcy z portali randkowych. Dopóki nie przestanę uciekać przed ludźmi nikt nie będzie mi w stanie pomóc. Nie potrafię się wydostać z tego stanu ! ! !

Wychodzę z założenia, że lepiej pisać niźli trwać w milczeniu. Zbyt wiele w życiu milczę, by pozwalać sobie na komfort milczenia w Internecie. Zmęczona jestem, nie zdązyłam jeszcze odespać powrotu z Albanii, bo z samego rana musiałam odebrać moje świadectwo maturalne. Ekhm, ekhm. Zdałam, nic to przecież dziwnego, moje pączusie. Podstawy zdałam z szokującym rezultatem, in plus. W szczególnosci język polski - ekhm, ekhm, nachylcie się pączusie, a może lepiej usiądźcie - dostałam 96%. Naprawdę nie wiem, na jak bardzo naćpanych egzaminatorów musiałam trafić, że uzyskałam taki wynik (przecież żartuję, a że dowcip mam kontrowersyjny i często mało wyszukany - gniewem się nie zanoście drodzy egzaminatorzy, każdemu się zdarza coś wciągnąć:> gorzej z takimi cichaczami, uprzejmymi donosicielami, co lubią trochę nasmrodzić tu i ówdzie, gdy tylko jest sposobność, ale my już nie pamiętamy TYCH ludzi i oni z pewnoscią nie pamiętają nas) jestem bardzo wdzięczna losowi i upita szczęściem, że się tak kiczowato wyrażę. Ten wynik w połączeniu z ilością procentów uzyskanych z angielskiego (95%) i matematyki (80%) powinien zagwarantować mi indeks na kierunku prawo na uniwersytecie w Toruniu. Stała się bowiem dziwna rzecz, przy rekrutacji na ten rok liczą się wyłącznie podstawy, pobiezne obliczenia wykazują mi jakieś szalone liczby, o które w najbardziej fantasmagorycznych snach bym siebie nie podejrzewała - jakieś 92 pkt na 100 możliwych. Oczywiscie, wszystko zależy od średniej rocznika, a życie lubi zaskakiwać, ale mimo wszystko chyba umiem liczyć i chyba nie może być zbyt wielu takich geniuszy jak ja? Chyba mam ten indeks, oby! Wszystko ostatecznie wyjaśni się 13 lipca, o godzinie 14:00. W gruncie rzeczy, pomimo tego właściwie satysfakcjonującego wyniku, nie mogę spać spokojnie. Dręczy mnie strach przed tym, że nie dopelnię jakiejś formalności, przeoczę jakąś rubrykę, przelew nie dojdzie na czas. Nerw mną trzepie, wczoraj dla przykładu, zrobiłam przelewy opłat rekrutacyjnych do Torunia i trzech pozostałych uczelni a wciąż mi na każdym wyświetla, że opłata nie została dokonana. Wiem, że przelewy bankowe mają określony czas realizacji, że dla uczelni to dość gorący czas, więc może trochę wody upłynąć nim zmienią mi status na IRK, ale co jeśli pieniądze poszły w kosmos, jeśli zdarzył się niespotykany dotąd wypadek, nieoczekiwany błąd systemu bankowego? Dobra, dobra, może nie będę się nakręcać.... Jeśli chodzi o resztę uczelni, które chcialabym zaszczycić swoją osobą, to nie mam co do moich szans wielu złudzeń - tam - prócz UW - podstawy się nie liczą, a ja niestety nie mogę zbytnio liczyć na moje rozszerzenia. Polski wypadł przeciętnie - 73%, angielski - też przecietnie - 68%, o historii wolałabym nie wspominać, chyba, że przysięgniecie, że nikomu nie powiecie - 44% (dla swojego pocieszenia dodam, że przecież wcale się nie uczyłam, a część z wypracowaniem całkowicie olałam - olewaj tak dalej, dziewczyno, zostaniesz... hmm ogrodnikiem?) Fajerwerków zatem nie ma, jest liczenie na cud. Paradoksalnie muszę powiedzieć, że najwiecej szans chyba daja mi przeliczniki z UW, ale tam poziom z pewnością będzie taki, że poniżej 85 pkt w 100 pkt skali nie ma co dotykać myszki. Sama nie wiem, może jest cień szansy na UAM, z pewnością większy niż na UWr. Zresztą, komu by się chciało studiować w miejscu odległym o dzień drogi od domu... Ale dyplom z tego miejsca się liczy... Nie wiem, nie wiem, a muszę kończyć, bo matula znowu zaczyna nadużywać Frondy. Tak mnie to złości, że naprawdę. Naprawdę, naprawdę!