Wkurzają mnie matki.

Dzisiaj na wagowym liczniku ujrzałam przerażającą liczbę. Przeraziła mnie ona tym bardziej, że za niecałe trzy tygodnie miałam udać się w podróż z przedstawicielem płci przeciwnej, na którym to, jak pierwotnie planowałam, chciałam wywrzeć piorunujące wrażenie, niestety zanosi się na to, że wrażenie będzie bardziej przygniatające... ogromem:/ A właściwie, zanosi się na to, że zarówno wrażenia jak i przedstawiciela nie będzie.

Trochę dramatyzuję, bo chłopak najwyraźniej wybrał się w miejsce odcięte od Internetu, ale podskórnie czuję, że ta jego była wraca do gry. Prawdopodobnie w tej chwili radośnie pląsają na parkiecie w rytm jakiegoś weselnego przeboju, "Białego misia" abo "Majteczek w kropeczek", gdyż to właśnie dziś ów chłopiec, (o czym zostałam uprzedzona zresztą o_O?), wybierał się w jej towarzystwie na ślub. Jak to bywa, wypiją za dużo i nagle okaże się, że nadal pałają do siebie miłością maskującą skumulowany popęd. Nie jestem zazdrosna, jestem z lekka poirytowana, bo nie lubię wchodzić komuś w drogę i nie lubię osób niezdecydowanych. Nie lubię robić z siebie słodkiej idiotki na darmo.

Byłoby znacznie łatwiej, gdybym odebrała którychś z jego telefonów, ale wprost nie cierpię rozmawiać z lekko poznanymi ludźmi przez telefon. Robię to wyłącznie w przypadkach dzwonienia na teleaudio albo kupowania czegoś przez Allegro. Teraz będę musiała wymyślić jakieś dobre alibi, co by chłopak nie pomyślał, że jestem psychopatką. Tylko co mu powiedzieć? Że gdzieś pojechałam i zostawiłam telefon? Kiepsko... Może powiem mu prawdę. Gdy mówię ludziom prawdę, jest prościej. Gdy prawdy nie mówię, ludzie też nie mówią mi prawdy i się robi tak.. uprzejmie, ale z dystansem.

Mam nadzieję, że w poniedziałek wróci już do świata wirtualnego, albo chociaż napisze mi smsa zamiast dzwonić. Z tymi rocznikami poniżej 1986 jest właśnie taki problem, że oni są jakby spoza epoki smsa i do człowieka dzwonią. A dla mnie dzwonienie, to takie nachalne i bezczelne  wdzieranie się do czyjejś rzeczywistości. I tak nikt nie wie o co mi chodzi. Po prostu nie lubię i już. Nigdy nie zdążę się zastanowić jaki głos mam przybrać:/ I myśli trzeba zbierać, tak na bieżąco.

Jednak prócz wątpliwej obecności towarzysza, pojawiły się nowe, niesprzyjające okoliczności. Otóż ojciec, pomimo wcześniejszych uzgodnień (noo, jednej rozmowy), zareagował zdziwieniem na moją uwagę, że od 15 września będzie musiał sobie znaleźć nowego pomiarowego. Słysząc moje niezadowolenie, co prawda przystał na tydzień wolnego, ale to i tak zupełnie pomieszało mi szyki, bowiem prócz wyjazdu do Czech, miałam zaplanowany mały wywczas w Toruniu z siostrą. Razem było tego jakieś 12 dni, a ja tu dostaję urlop na zaledwie tydzień! I nie idzie nawet wyjaśnić, że chcę więcej, bo przecież od razu nasuwa się pytanie, co można tyle robić w Toruniu, choćby z siostrą cioteczną. Dlatego teraz mam problem, bo głupio mi tłumaczyć własnej siostrze, że wycieczka z nieznajomym stoi u mnie w hierarchii wyżej niż wspólny rajd po toruńskich klubach. Tym bardziej mi głupio, że to pierwsze niekoniecznie będzie miało miejsce, a czas leci i niebawem będę musiała się zadeklarować, co, kiedy, jak, gdzie i z kim. Sobie myślę jednak, że nawet bez kompana bym się do tych Czech wybrała. Pieniędzy szkoda, bo mogłabym już zacząć zbierać na egzaminy poprawkowe (się płaci, nie?), aaale ja CHCĘ DO CZECH! (z przytupem).

Nie wiem jak to będzie z tym naszym basistą, możliwe, że teraz wyrzuca sobie, że postąpił zbyt pochopnie deklarując swoją gotowość do towarzystwa. Wczoraj późnym wieczorem wysłałam mu wstępy zarys naszej wyprawy i do tej pory nie doczekałam się komentarza. Z jego opisu na GG wnioskuję, że zaczął się wahać albo tęskni do swojej byłej. "If I would, could you" - to fragment jednej z piosenek zespołu Alice In Chains, a jednocześnie treść jego opisu. Grrr, wiedziałam, że tak to się skończy, tylko mi czas zabrał! Z braku innych problemów, załączam poniżej treść listu.

Cześć eS,

właśnie konam ze zmęczenia, ale w swych ostatnich przedśmiertnych podrygach postanowiłam napisać Ci mejla z garścią informacji na temat naszego wyjazdu. Właściwie to taki marny szkic co by był jakiś punkt zaczepienia - wszystko podlega negocjacji i nie będę zbytnio cierpieć gdy zmieszasz go z błotem;) Ogólnie, myślałam, że łatwiej mi to przyjdzie. Chcąc podejśc do sprawy profesjonalnie wypożyczyłam nawet przewodnik po Czechach żeby wyklarować mniej więcej co jest godne uwagi, a co spowoduje jedynie tęsknotę za wydanymi pieniędzmi, ale... Czechy to praktycznie same zabytki, niepoliczalna liczba zamków, secesyjnych kamienic i średniowiecznych kościołów. Praktycznie każda wieś ma tam coś, co autorzy uznają za godne uwagi. Chcąc zwiedzić chociażby połowę tego, musielibyśmy spędzić tam co najmniej rok, biorąc jednak pod uwagę, że zapewne po 3 dniach będziemy mieli siebie serdecznie dość, postanowiłam ograniczyć naszą wycieczkę do najważniejszych punktów na mapie, zamykając się w 5 dniach. Być może nie dojdzie do rękoczynów;) Nie bez znaczenia są też koszty takiej wyprawy, których ogrom tak naprawdę uświadomiłam sobie dopiero dzisiaj. Samo przemieszczanie się i noclegi, to wydatek rzędu 360 złotych, a przydałoby się jeszcze do tego dodać jakieś fundusze na przeżycie, chyba, że zaczniemy odżywiać się energią słoneczną:P Dla mnie, powiedzmy, to jest jeszcze do przełknięcia, ale nie wiem jak Ty się na to zapatrujesz. W końcu ogół zjawisk skrywających się pod nazwą "Czechy", nie jest Twoim konikiem, więc nie wiem czy mi się tu nie zaczniesz wykruszać. Jak pisałam wszystko podlega modyfikacji, możemy jeszcze bardziej skrócić ten wypad, możemy wyrzucić jakiś punkt, obiecuję, że nie będę płakać z tego powodu, w końcu najbardziej liczy się obecność kompana:) Doobra, ja tu gadu-gadu, a Ty pewnie czekasz na konkrety.


 Ja to widzę tak:

*(godziny przy miejscowościach to orientacyjny czas podróży zaczerpnięty z bardzo przydatnej i zmyślnie zrobionej strony: www.idos.cz)
**(cyferki w nawiasach to jak się domyślasz ceny;))

1 dzień (20.09.2010r.)

Katowice - Ostrava
9:12 - 10:52

Jak przystało na polskie warunki, na stronie z rozkładem, nie ma ceny tego połączenia, nie ma go tez na żadnej innej stronie i pod stronie, więc musiałam pofatygować się i wysłać mejla do informacji. Z odpowiedzi dowiedziałam się, że cena biletu na ten zaledwie 100 kilometrowy odcinek wynosi 68 złotych. W razie kupienia biletu w obie strony, cena spada do 82 złotych (41zł w jedną stronę), co wydaje się już ofertą godną rozpatrzenia.

W samej Ostravie proponuję zrobić pierwszy nocleg. Baza hotelowa (pensjonatowa, hostelowa i kempingowa też) jest dość skromna, w dodatku większość z tańszych obiektów nie ma własnej strony internetowej, więc w wielu przypadkach nie udało mi się dotrzeć do cennika. Poniżej link do całkiem przyzwoitego noclegu:

http://www.ubytovani-ubytovna-ostrava.cz/
(200Kc - 32zł)


2 dzień (21.09.2010r.)

Ostrava - Brno
8:38 - 10:57 (217Kc - 35zł)

Z Ostravy ruszamy bladym świtem, pociągiem czeskich kolei w stronę Brna. Tam kwaterujemy się w "domu młodzieży"(?) i resztę dnia spędzamy na szeroko pojętym zwiedzaniu.
http://dmjuventus.cz/cs/hotel/cenik (250 Kc - 40zł)


3 dzień (22.09.2010r.)

Z Brna przedostajemy się następnego dnia, również za pomocą pociągu, do głównej atrakcji tej wyprawy, czyli Pragi. Tam w zależności od sił witalnych urządzamy zwiedzanie albo rajd po czeskich piwiarniach. Z racji wygórowanych cen noclegów w samej Pradze. Proponuję zaciszny kemping (są też normalne domki) w oddalonym o jakieś 30 minut drogi autobusem Melniku. Odległość nie powinna grać tu roli, bo autobusów jest mnóstwo i praktycznie o każdej porze dnia i nocy możemy do Pragi wrócić jak i z niej uciec.

Brno - Praha
7:45 - 10:30 (135Kc - 22zł)
Praha - Melnik
(44Kc - 7zł)
http://www.campmelnik.cz/en/price-list/ (195Kc - 31zł)
      

4 dzień (23.09.2010r.)

Z braku pomysłów, czwarty dzień to znowu Praga i Melnik;)

Melnik - Praha
(44Kc - 7zł)
Praha - Melnik
(j.w.) + zakwaterowanie (195Kc - 31zł)


POWRÓT (po prostu)

5 dzień (24.09.2010r.)


Melnik - Praha (44Kc - 7zł)
07:25 - 08:10

Praha - Ostrava (438 Kc - 70zł)
10:11 - 14:03

Ostrava - Katowice
17:03 - 18:50

Katowice - Toruń
22:55 - 05:03


Ufff, koniec;) No i jak wrażenia? Może coś przeoczyłam? Mniejsza z tym, idę spać, a pan niech mi tu jutro ładną recenzje napisze:)

Pozdrawiam

ja

Wszystkie prawa zastrzeżone:)

Aaaahahahahah! Właśnie pan od basu przysłał mi swoje zdjęcie, aaaahahahahahaaha! Wbrew pozorom wszystko z nim w porządku, ale w jakiś taki histeryczny śmiech wpadłam. Trzeba przyznać, że takie przesyłanie sobie fotek jest... hmm... uwłaczające inteligencji? Nieswojo się poczułam, gdy tym uśmiechem z półobrotu na mnie spojrzał. Wyskoczył zaraz po otworzeniu mejla (głupi gmail, pokazuje miniatury zdjęcia przy wiadomościach) wprost do mojej sypialni. Nasz delikwent zdecydował się na zdjęcie od głowy do ramion, co może sugerować, że chciał uniknąć pokazywania swojej postury, po budowie szyi wnioskuję niestety, że jest dość rachitycznej budowy, ale ogólnie... Niezły jest! I brodę ma, mrrrrrrrrrr! A jakie piękne zakola, bossskie!:> Jakże to tak można jednak człowieka po wyglądzie jedynie, Alutko! Miałam wam napisać, że chcę się zmienić, że będę czytać ambitne książki i czyścić duszę, że chcę znów być wyjątkowa, ale powiedzcie sami, jak można być pozbawionym grzechu, gdy mężczyźni są tak nieprzyzwoicie przystojni i coraz częściej stoją w zasięgu mojej ręki? Widzicie, otóż człowiek zna się na tyle, na ile sprawdził go świat/ życie (nie pamiętam jak to dokładnie brzmiało, a jest już zdecydowanie za późno bym miała tego szukać). Jako 15 - letnia Alutka owszem, mogłam pisać różne rzeczy, mogłam jeszcze różniejsze rzeczy deklarować, lecz cóż ja wtedy o życiu i jego pokusach wiedziałam? Wyrokowanie i mądrzenie się było wtenczas znacznie łatwiejsze. Nie znałam ani siebie, ani świata/życia (tak, teraz też go nie znam). Chociaż, jeśli mamy być szczerzy, to już wtenczas nie grzeszyłam skromnością o czym świadczą moje podręczne diariusze pełne nawiązań do filmów przyrodniczych. Wydaje mi się, że wcale się nie zmieniłam, przestałam jedynie udawać kogoś kim nie byłam, choć zdaję sobie sprawę, że ten ktoś był atrakcyjniejszy ode mnie. Dostrzegam też niebezpieczeństwa związane z tym poluzowaniem hamulców i pierwszym oddechem wolności. Za dużo tlenu oznacza błyskawiczne spalenie się... Bzdury, bzdury, bzdury! Chciałam jedynie napisać, że jestem przeszczęśliwa z powodu zachęcającej aparycji pana basisty i wprost nie mogę się doczekać tych pełnych zakłopotania chwil obustronnej ciszy. Nie wiem dlaczego, za wszelką cenę próbuję się tłumaczyć. Jestem pusta i zawsze byłam, w przyszłości może nie będę, ale droga do tego daleka. Jestem pułapką. Nie ubieram się wyzywająco, mam całkiem inteligentny wyraz twarzy i potrafię ładnie układać słowa. Ktoś myśli sobie - ale sztuka, w końcu coś oryginalnego! - a tu taki zonk, bo to zwykłe, tępe lachonidło, tylko białych kozaczków z domu zapomniało.

Ten bass!

Siedzę, jem ciastka i popijam je herbatą na odchudzanie. Od wyjazdu Stanisława zapuściłam się strasznie i nie wiem co to będzie jak wróci niebawem i zechce się spotkać. To co prawda bardzo wątpliwe, że będzie chciał się spotkać, bo nasza znajomość, szczególnie po ostatnim spotkaniu jednoznacznie zamknęła rozdział koleżeństwa otwierając rozdział... hmm, wspólnego zabijania nudy bez zobowiązań i mam wrażenie, że on się obawia, że ja się zbytnio zaangażuję, więc trzyma dystans. Niepotrzebnie zresztą, bo choć przez chwilę chciałam z nim być, to później zorientowałam się, że w perspektywie kolejnych 20 i więcej lat, wcale by mi taki kompan nie odpowiadał. Za stara jestem na takie przelotne romansiki, chociaż w życiu nigdy nie wiadomo czy przelotna znajomość nie zamieni się w prawdziwą miłość a zażyła znajomość mająca znamiona prawdziwej miłości w przelotny romans. Swoją drogą, mam wrażenie, że pokochać można każdego, a "prawdziwa miłość" to zjawisko wymyślone na potrzeby marketingu, opium dla mas, by mogły myśleć, że kieruje nimi coś więcej niźli potrzeba zaspokajania popędu. Niepotrzebnie jednak się tutaj mądrzę, to już zamknięty rozdział.

Niespodziewanie natomiast odnowiła się moja znajomość z panem basistą, o którym pisałam przed rokiem na jednym z moich blogów (bodajże "Wakacje 2009"). Pisaliśmy ze sobą średnio intensywnie w formie mejli aż do późnej zimy, kiedy to zaczęłam udawać, że przygotowuję się do matury. W rzeczywistości nie chciało mi się z nim korespondować, gdyż nie wyróźniał się przesadnie bystrością ani żartem i jak sam się przyznał miał dziewczynę. Ku mojemu zdziwieniu jednak co jakiś czas przypominał o sobie jakimś krótkim mejlem, które ja pozostawiałam bez odpowiedzi i trwało to tak do tego lata, kiedy to z nudy postanowiłam mu odpisać. Dowiedziałam się, że nie ma już dziewczyny i chętnie by się ze mną spotkał, choć nie wie gdzie, skoro dzieli nas 400 km. Jako, że odpowiadałam na tą wiadomość krótko po zorientowaniu się, że od 15 września moge się urwać z rodzicielskiej smyczy, cóż mogłam zrobić, zaproponowałam mu by jechał ze mną do Czech. Pan basista oczywiście się zgodził i teraz mam problem. Pewnie nie przypadniemy sobie do gustu, on jak mniemam będzie mrocznym chłopcem z długimi włosami (nie widzieliśmy jeszcze swoich zdjęć), a ja, wbrew jego wyobrażeniom, nie będę przybraną w czerń wiotką brunetką, więc już po 5 minutach każde z nas będzie chciało wsiąść do innego pociągu. To był zupełnie poroniony pomysł, Alutko! Najbardziej mnie jedna ciekawi jak sobie zorganizujemy nocleg, naprawdę interesujący temat...

Nie wiem jak zacząć. Nie mam potrzeby pisania, ale mam pilną potrzebę dokumentowania mojego życia. Może nie pilną w sensie, że coś się właśnie wydarzyło, a ja koniecznie chcę tą chwilę zatrzymać, że tak sobie poetycko pobzdurzę, chodzi bardziej o jej intensywność i permanentność, nie nagłość. Lubię wiedzieć co kiedy się działo, a pamięć mam, jakby nie patrzeć, kiepską, po jakimś czasie wszystko zlewa mi się w całość, nie pamiętam co komu mówiłam i czy to co mówiłam, przypadkiem nie mówiłam do siebie. Sami rozumiecie. Zgubiłam wątek.

W każdym razie chciałam napisać o tym, że wczoraj znalazłam mieszkanie, a jutro podpisuję umowę. Mieszkanie jest małe, drogie jak na warunki tam zastane i niemiłosiernie zasyfione, ale ma jeden atut, znajduje się na ulicy Gagarina, dosłownie naprzeciw rektoratu, jakieś 5 minut od wydziału. Właściwie nawet ta odległość nie robi na mnie wrażenia, bo odkąd pamiętam w szkole zjawiałam się na godzinę przed pierwszym dzwonkiem(popatrz Ala, teraz będziesz mogła być 2 godziny wcześniej!), ale całe to szukanie wychodzi mi już nie tylko bokiem, ale uszami, nosem i wszystkimi rozszerzonymi porami, wolę zatem pożyć przez jeden semestr w obdrapanym mieszkaniu niż stracić ostatni miesiąc wakacji, których i tak wystarczająco nie szanowałam.

Nie szanowałam i skończyło się lato. Skończyło, takie właśnie mam wrażenie. Niespodziewanie się zaczęło i równie niespodziewanie skończyło się wczoraj. Nie będzie już kąpieli w jeziorze i krótkich szortów. Wracając jednak do tematu, nie do końca będę miała już spokój. Czeka mnie teraz przecież szukanie współlokatorki. Co prawda nie powinno być z tym problemu, w końcu ludzie wolą przyłączyć się do kogoś wiedząc, że mieszkanie jest sprawdzone niż szukać na własną rękę, ale nie jestem do końca pewna czy znajdę na tyle niewymagającą osobę by pomimo tych 600 złotych miesięcznie mogła przymrużyć oko na te lekko spartańskie warunki (no może nie spartańskie, ale z pewnością nieestetyczne). Myślę, że za 600 złotych można było znaleźć mieszkanie na 10 minut drogi od uczelni o zdecydowanie lepszym standardzie , ale liczę na to, że spora grupa pierwszoroczniaków nie będzie o tym wiedziała i wpakuje się we współlolaktorstwo ze mną ze względu na adres. <gromki śmiech>

Jeśli mam być jednak szczera, to dodam, że najbardziej do przyjęcia tej oferty zachęcił mnie fakt, że mieszkanie jest do wynajęcia od 15 września. Jest zatem szansa, że ostatnie dwa tygodnie spędzę na najprawdziwszych wakacjach z dala od domu, niekoniecznie w Toruniu. Nie rozumiecie? A ja właśnie to zrozumiałam... Czeeeechy... Albania?. Hyhyhyhyhyhyhy! Eeeej, serio, dopiero teraz się zorientowałam, doznałam iluminacji! Zamiast się szlajać po kebabach muszę zbierać grosz do grosza i jazda na camping do Czech. Samemu jednak głupio, Ity nie wezmę, bo to nie jej klimaty, a Stanisław pewnie nie będzie zainteresowany:/ Może mój dwukołowy czarny rycerz mi potowarzyszy, może... Na pewno nie będę go dosiadać w drodze, za mało czasu, skłaniam się raczej ku transportowaniu go pociągiem, ale jak pomyślę o przemocy z jaką mógłby się spotkać ze strony innych ludzi czy przedmiotów, pierwszych rysach zadanych jego satynowej powłoce, to czuję ścisk w sercu i wiem, że nie mogę do tego dopuścić, więc prawdopodobnie pojadę bez niego. O rany, o rany czuję ekscytację!

Kto nie skacze ten z policji, kto z Torunia niech podniesie rękę... Przed chwilą spontanicznie podjęłam decyzję, że jutro pojawię się w Toruniu w wiadomym celu. Zrozumiałam już dobitnie, że mama mnie nie kocha i nie doda mi otuchy swoim towarzystwem. Niby ciągle deklaruje chęć, lecz gdy wymieniam konkretne terminy, więcej, gdy konkretny termin nastaje, ona nagle dochodzi do wniosku, że nie, że nie warto i w ogóle po co jej głowę zawracam. Jeszcze przy tym przybiera taki cierpiętniczy głos, który ma mnie skłonić do tego bym nie wywierała na niej presji - brrrrrrrrrrr! doprowadzając mnie tym samym do białej gorączki. Później się dziwi i ma mnóstwo pretensji o to, że nie mam ochoty wyszukiwać ogłoszeń. W jakim celu?! - ja się pytam, ani mnie to bawi, ani ciekawi, a do znalezienia stancji tez to z pewnością nie prowadzi. Kobieto, puchu marny, TY wietrzna istoto! Ojciec jest już wyraźnie poddenerwowany tym, że nastała połowa sierpnia, a ja w dalszym ciągu mam zapewnioną stancję sub Iove frigido (że tez kiedys mnie bawiło wkuwanie takich sentencyjek), więc od czasu do czasu zaznacza swoje niezadowolenie drobnymi warknięciami, które oczywiście z dnia na dzień ewoluują w bardziej zorganizowane wypowiedzi i żale. Jako, że od dłuższego czasu nie odzywa się do mamy, wszystko to jest kierowane w formie skupionej niczym wiązka laserowa w moją stronę. Nie mam zatem wyboru, muszę wziąć sprawy w swoje ręce. Mam nadzieję, że kobita, do której dzwoniłam w piątek nadal nie znalazła chętnego, bo to była najlepsza oferta ze wszystkich dotąd przeglądanych. 15 minut piechotą na wydział, 15 minut do starówki, 2 pokoje i balkon, wszystko w pełni wyposażone i umeblowane, opłaty zamykają się w kwocie 1200 złotych. Chociaż z drugiej strony, skoro nie znalazła, to trochę dziwne, coś musi być nie tak! Oczywiście bez współlokatorki się nie obejdzie, ale już własciwie nie wzbudza to we mnie emocji. Jestem na wygranej pozycji, to ja wybieram, a nie na odwrót. Najchętniej dobrałabym sobie jakiegoś studenta od 3 roku wzwyż, ale cóż... :> No nie można i już. Chyba najlepszym rozwiązaniem będzie jakieś kujonidło, chociaż one też potrafią mieć dziwne akcje... hmm a jak pewnego dnia znajdę ją z głową w piekarniku, bo dostała gorszą ocenę? Ludziom nie można ufać:/ No nic, kogos dobrać trzeba, najwyżej jakieś czujniki gazu zainstaluję:P To jak, nikogo nie będzie jutro w Toruniu? Cwane lisy, nie odzywają się...

Pozwólcie państwo, że kogoś wam przedstawię,

oto

Giant Roam 2

Mdlejcie drogie panie, przypatrujcie się panowie, to on, ten Giant, we własnej osobie, w moim ogródku!

   Przyjechał do mnie z salonu rowerowego w Poznaniu i zostanie po wsze czasy, bo ani myślę się z nim rozstawać. Mój ci On, moimi rękami złożony. Więcej słów tu nie potrzeba. Idę się wykąpać. bo przezornie nie chciałam tego robić przed przyjazdem kuriera, a następnie jadę nad Bartążek albo po mieście pojeżdzę... Hmm, chyba raczej nad Bartążek, im mniej ludzi tym lepiej. Tak mi ostatnio twarz wysypało, że o tym co się dzieje na moim czole mogłaby opowiadać Krystyna Czubówna:/

   Wiecie co jest dobre na takie upały? Wanna. Z tym, że na to trzeba mieć czas i kompletny brak zajęć. Otóż, bierzecie taką wanne, napełniacie ją letnią wodą, najlepiej taką jak w jeziorze i przysuwacie do niej kosz na pranie. Przy koszu kładziecie ręczniki, a na nim laptopa. Następnie wchodzicie do wanny, puszczacie na laptopie film (polecam czeskie komedie) i się relaksujecie na full. Dobrze, gdy w łazience macie okno, bo tak przy sztucznym świetle relaks raczej nie wyjdzie. W każdym razie sprawdziłam - rezultat przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. MÓJ, MÓJ, MÓJ!!!!!!!!!!!!!!! Aaaa jak widać, nie pojechałam do Torunia.

Drugą noc z rzędu obudziłam się o 4. Być może wynikało to z tego, że po raz kolejny poszłam spać przed 22, bardziej jednak skłaniałabym się do wersji, że coś zdenerwowało mnie do tego stopnia, że nie mogłam spać. W istocie bowiem chyba nie spałam. Miałam dzisiaj jechać do Torunia. Nie wiem czy pojadę. Pierwotnie miała mi towarzyszyć Ita, ale trochę zamotałam sprawę, to znaczy nie dałam jej w odpowiednim czasie znać, że jednak wycieczka jest aktualna i dziewczyna sobie inaczej dzień poukładała. Nie jestem na nią zła, a może próbuję nie być zła. W każdym razie, obiektywnie patrząc nie mam powodu by być na nią zła, ale mimo to czuję się zmęczona tą naszą reaktywowaną przyjaźnią. Trochę się jednak różnimy. Ona ma chłopaka z prawdziwego zdarzenia, jest przeraźliwie ładna i poukładana, stara się nie wracać do domu po 22:00, ja mam na koncie kilka przelotnych znajomości w tym dwie zawstydzające, jestem gruba i mam chaos w głowie, 22 to dla mnie wymarzona godzina na wychodzenie z domu. Czuję między nami dużo ostrożnej uprzejmości, której obie pomimo szczerych chęci nie możemy się pozbyć. Poza tym w grę zaczyna wchodzić cała ta moja aspołeczność i zawsze, gdy Ita proponuje się spotkać, podświadomie szukam wymówek dla wyjścia z domu. Dla przykładu do Torunia nie pojadę, bo będzię gorąco, ładnie to wymyśliłam, nie? Tak naprawdę cała drżę na myśl, że miałabym sama oglądać mieszkanie. Z drugiej jednak strony musiałabym na głowę upaść żeby odmówić sobie darmowej (finansowanej z funduszy ojca) wycieczki do Torunia, ale jeśli mam tam jechać tylko po gazety z ogłoszeniami, to chyba lekkie marnotrastwo. Całą sprawę komplikuje jeszcze fakt przyjazdu w dniu dzisiejszym mojego NOWEGO roweru. Co prawda kombinuję żeby jechać pociągiem dopiero o 11:50, więc gdyby kurierzy kontynuowali swoją wieloletnią tradycję dostraczania paczek w czasie, gdy ja się kąpię/śpię, to może nawet udałoby mi się ją odebrać, ale w samym Toruniu byłabym wtenczas tyle co nic. No i tak to wygląda, że jest 5 nad ranem, a ja mam kompletnie posypany dzień. Denerwuję się Itą, bo już mi się wydaję, że nie będzie przyjaźni, denerwuję się rowerem, bo nie wiem czy go zdążę dzisiaj odebrać, denerwuję się Toruniem, bo nie chcę bez sensu naciągać ojca i denerwuję się moim bratem, bo jest głupim gnojem.

Powinnam była wcisnąć te żale wcześniej, bo już właściwie kończyłam pisać, ale tak mnie zdenerwował ten dzieciak, że bez napisania się nie obejdzie. Otóż brat Be. kończy w tym roku 28 rok życia, chwała Bogu ma całkiem dobrą pracę i ładną dziewczynę, niestety ma przy tym całkiem niedojrzałe podejście do życia. Z dziewczyną ani myśli się żenić, oszczędzanie pieniędzy to ostatnia rzecz jaką mógłby z nimi robić, a wyprowadzka z domu to najwyraźniej plany na czas późnej czterdziestki. Wcale bym jednak o tym nie pisała, duża część z nas zna w końcu osobiscie takie zjawiska, ale wczoraj jego zachowanie wstrząsneło mną do reszty. Podczas jego nieobecności w domu (w ciagu tygodnia nie mieszka tutaj) zwykłam subtelnie użytkować jego pokój, to znaczy czasem sobie tam siadam, próbuję przeczytać jakąś książkę czy posłuchać radia i zdarza się, że zostawię coś mojego, jakiś zeszyt czy długopis. To prawda, brat Be. wielokrotnie już zaznaczał, że bardzo mu się to niepodoba, ale myślę, że w tej kwestii nie powinien mieć wiele do mówienia. W tym domu istnieje taki całkiem zdrowy zwyczaj, że dzieci, które ukończyły naukę, podjęły pracę i nie wyprowadziły się z domu, mają w obowiązku dokładać się do opłat na utrzymanie domu. Brat Be. nie płaci jednak żadnych pieniędzy, przebywając tu 3 dni w tygodniu nie poczuwa się do obowiązku. Nie ma jednak przy tym jakichkolwiek zachamowań przed zostawianiem zapalonego światła w dwóch a nawet trzech pokojach (dzisiaj, dokładnie dzisiaj tak zrobił!) na całą noc czy opróżnieniem lodówki. Nie, na nic nie oszczędza, po prostu wygodnie żyje, szkoda tylko, że kosztem innych. Acha, ale bezpośrednio zdenerwował mnie tym, że po tym jak zostawiłam u niego zeszyt, w amoku wyrzucił go za okno. Tak się złożyło, że za oknem padał deszcz i cały zeszyt a wraz z nim list od pewnego pana i pocztówka z Indii uległy uszkodzeniu. Doobra, dziękuję za uwagę. Zdrzemnę się do 7 mniej więcej, poczatuję na kuriera i chyba pojadę do Torunia.

Tydzień minął, minęła sobota, jest niedziela. Coś się działo, ale nic osobistego. Nie przeczytałam żadnej książki, nie pojechałam do Stawigudy, nie znalazłam mieszkania, nie zmieniłam statusu cywilnego, a mimo to znów podjęłam się marzeń o rozwoju. Przez Stanisława to wszystko, taki z kulturą ambitną obeznany to chłopak, a ja wciąż mylę Bergmana z Fellinim. Nie

Po pierwsze mam ochotę napluć Ci w twarz, mamo i wyrwać wszystkie Twoje, tak piękne i gęste włosy. Po drugie, ostatkiem sił powstrzymuję się od tego, by nie nazwać Cię obelżywie, ale to jedynie w trosce o to jak mnie postrzegają inni. Bardzo źle by to wyglądało i o mnie świadczyło, gdybym wykrzyczała to, co w tej chwili o Tobie myślę. Mamo, Ty ciągle nie rozumiesz, Ty ciągle wątpisz w moją inteligencję, obrażasz mnie tym. Twoje wścibstwo przestało mnie już bawić. Jutro kończę 19 lat, mamo. Czy to nie najwyższa pora pozwolić mi na prywatność? Niech to będzie Twój prezent dla mnie. Zostaw mi trochę mojej przestrzeni. Tyle mądrych ludzi na świecie pisze blogi, a Ty uparłaś się żeby czytać właśnie mój. Chcesz, podeślę Ci kilka linków do blogów moich rówieśników, może będą nawet ciekawsze, może opisy z nocy poza domem będą bardziej szczegółowe, tak żebyś mogła wyrobić sobie pogląd na życie seksualne młodych w XXI wieku. Mamo, za dużo chcesz wiedzieć, a za mało pracy włożyłaś w swobodny dostęp do informacji. Nie będę uderzać w smutne tony, ani czynić łzawych retrospekcji, bo nawet nie żalu o to co było i jak było w przeszłości, ale jedno jest pewne: musisz zrozumieć, że szpegowanie mnie to droga do nikąd. Naprawdę nie chce mi się bawić z Tobą w kotka i myszkę. Mam mnóstwo czasu, mam trochę cierpliwości więc mogę codziennie zakładać nowego bloga, ale po co? Wiem, że życie bywa nużące, ale nie mogę brać na swoje barki obowiązku bawienia Ciebie. Nie chcę dla Ciebie pisać, nie chcę byś mnie czytała. Czy wyrażam się jasno? Przecież widzę jak się uśmiechasz, przecież wiem, że taborety w naszej kuchni miałyby więcej zrozumienia dla moich słów. Nic nie poradzę, zrób jak uważasz, a ja podejmę kolejny krok. I się nie uśmiechaj, bo szpiegostwo wyssałam z mlekiem matki, a jak wiesz, ssałam dłużej niż inne dzieci.