Wkurzają mnie matki.

Gdyby Alutka choć trochę oleju w głowie miała, to by głupot nie pisała. Sęk w tym, że gdyby głupot nie pisała, to by musiała milczeć.

Milcz Alutko!

Z gardła nie dobywaj słów.

Idź Alutko, idź Alutko się ucz.

"Sara" to nędzna podróba "Leona zawodowca". Oglądana z ukrycia w wieku lat 12 sprawiała dużo lepsze wrażenie. Wracanie do filmów nie popłaca. "Idioci" von Triera usypiają.

   To jest jakiś kiepski serial telewizyjny typu "W11". Od godziny siedzę gapiąc się w laptopa i próbuję stworzyć choćby szczątki mojej bibliografii. Nie idzie mi w żadną stronę. Obejrzałam już "Sarę", obejrzałam 3 odcinki "Family guy", wypiłam dwie herbaty. Siedzę na tym moim średnio wygodnym krześle obrotowym i nasłuchuję (nawet nie to, że z własnej woli) rozmowy mojego brata (tego większego degenerata) z jego nową miłością. Żal mi tyłek ściska. Coś tam wygraża, że kogos zabije przy czym używa do tego takiej retoryki z kiepskich filmów gangsterskich, typu "M jak miłość". "Pożałuje, pożałuje, przyjdę tam, przywiążę go do drzewa i zapłaci za wszystkie Twoje przykrości." Nie, to właściwie nie oddaje esencji tych jego pogróżek. Jeszcze ta jego modulacja głosem... 

    Nasza nowa love jest chyba z innego miasta... Pewno poznali się na portalu randkowym (Dobry Boże, powiedz, że mnie adoptowali!)Gadają przez telefon codziennie po kilka godzin, a ja oczywiście staję się przymusowym słuchaczem tych ich żenujących pogawędek. Teraz rozmowa jakby wskazuje, że ona ma dzieciaka. No ładnie Daruś, ja zawsze wiedziałam, że Ciebie kręcą mamusie! Już chyba wolałam odgłosy miłości. Nie mogę słuchać tego świra! Trzeba się stąd wyprowadzać, najlepiej do Naglad. Szkopuł jednak w tym, że w Nagladach ostatnio źle się dzieje. Nie chce mi się o tym pisać. Właściwie to wszędzie się źle dzieje (oprócz rozkwitającej miłości Dariusza do tej jakiejś panny z dzieckiem) tu w domu, tam w Nagladach, w mojej głowie. Wykasowałam ... Ja pitole! Planuje potajemny ślub! Dobry Boże, nie przypuszczałam, że od alkoholu mózg może ulec aż takiej degradacji! Wiecie co... muszę się od tego odciąć. Zdać tą przeklętą maturę i odciąc się od dotychczasowego życia. Ja wiem, że brzmię mniej więcej jak mój brat, jak smród, który dostał po tyłku i się odgraża, że ucieknie z domu, ale w mojej opinii z tej rodziny już nic nie zostało i wszystkim będzie lżej jeśli nikt nie będzie się łudził. Stało się zatem faktem: jestem dzieckiem z rozbitej rodziny. Nie pozostaje mi już nic innego jak puścić się ze starszym panem na jego jachcie podczas rejsu po jednym z mazurskich jezior. Ahoj! Prawda, że nikt normalny by mnie nie chciał? Prawda. Teraz czeka mnie szereg przypadkowych znajomości ze starszymi mężczyznami, a później... Nie wiem właściwie co się dzieje z takimi lafiryndami od przygodnego seksu po tym jak tracą termin przydatności. Jest w ogóle jakieś miejsce składowania takich zużytych kobiet? A może ja już nie mam racji bytu? Nie tak miało wyglądać moje życie.

   Mamusia gdzieś poszła. Była poddenerwowana, może trapiona jakimś bólem. Wydarła się na mnie i wyszła z domu. Nie wiem co i gdzie może robić kobieta w jej wieku poza domem. Może poszła do swojego gacha... Czy to możliwe żeby wszyscy byli aż tak cyniczni? Mamusiu, boli mnie główka, gdzie jesteś...

   Nie ma lekko. Przed chwilą wymyśliłam, że mogłabym skrócić moje męczarnie z pewnym olsztyńskim liceum o jakiś tydzień czy dwa zarażając się różyczką, odrą albo świnką (ospę już przeszłam, możliwe, że jeszcze którąś z nich, ale nie będę pytać żeby nie wzbudzać podejrzeń). W końcu z czystym sumieniem mogłabym leżeć cały dzień w łóżku . Niestety nie znalazłam w internecie żadnych ogłoszeń, które informowałyby mnie, gdzie mogę to zrobić. Szkoda:/ A może wy znacie kogoś z jedną z wyżej wymienionych chorób? Myślę, że za takie alibi byłabym skłonna zapłacić... Hmm, a może by tak jakoś rozdrażnić wyrostek robaczkowy? Cokolwiek! Byleby tam nie chodzić!

   Babcia. Nie wiadomo, który już raz wpisuję jej nazwisko w google i niecierpliwie przemierzam wzrokiem kolejne wyniki. Nic nowego, chór "Tęcza", Bogusława K., Dominika K., Arleta K., Alicja K.,... Szukam jej, bo myślę, że coś nas łączy. Babcia Krysia od kotletów nie jest moją prawdziwą babcią, choć do późnych lat młodzieńczych jakoś to do mnie nie docierało. Reginy K. nie pamiętam wcale. Od zawsze jej postać była w domu tematem tabu. Gdy ojciec był mały odeszła od dziadka, miała kochanka, szepcze się również, że była niepoczytalna. Nigdy potem nikt jej nie widział.

    Wiadomo jednak, że nadal mieszka w Olsztynie, z książki telefonicznej można dowiedzieć się nawet na jakiej ulicy. Nie darzę jej nienawiścią, nie czuję urazy. Można powiedzieć, że dla mnie jest to zupełnie obca osoba, a jednak dość często o niej myślę. Złośliwi twierdzą, że to po niej mam rozmiar stopy, a ja zastanawiam się czy tylko to. Chciałabym nawiązać z nią kontakt, poznać, zrozumieć... To pewnie naiwne, ale myślę, że może ona tego również potrzebuje.

Straszne rzeczy dzieją się ze mną ostatnimi czasy. Sypiam po kilkanaście godzin dziennie, wszystko odkładam na ostatnią chwilę, właściwie bez zamiaru zrobienia danej rzeczy. Mam na pieńku z mamą i to mocno, jak twierdzi: chamstwo ze mnie wyłazi. Coś w tym na pewno jest, sama ostatnio zauważyłam niesłychaną frekwencję słowa na "k" w moim życiu wewnętrznym. K... to, k... tamto, "o k...!" i jeszcze "ja p..." często stanowią 80% mojej refleksji na temat tego, co sądzę o mojej obecnej sytuacji, jaka jest pogoda albo tego, co zamierzam robić w przyszłości. Być może pieszczę się ze sobą, a może naprawdę jestem na krawędzi. Myślę, że nie radzę sobie bardziej niż zwykle i nikt o tym nie wie. Wszyscy traktują to w kategorii lenistwa, straszą, że jak się nie wezmę teraz w garść, to zaprzepaszczę całe moje dalsze życie.. A ja czuję jak zamykam się w coraz mniejszej przestrzeni, z której nie ma wyjścia. Powoli zrywam z rzeczywistością...

A to Marzena, symbol tej zimy...

Mam chwilę nierozdysponowanego czasu, więc napiszę. Mam spotkanie z psiapsiółeczkami. Wbrew mojej woli, zgodnie z wolą mojej arcyuprzejmości i nieasertywności. Nie wiem jak to przeżyję czy w ogóle, więc zawczasu żegnam się z wami. Bowiem nawet jeśli wrócę, będę już innym człowiekiem. Nieważne. Temat mi się urwał. Poza tym dodam, że w niedzielę jadę na obiad do dziadka... Niezła kaszana..

Aaaale mnie ojciec zrobił na szaro! Zmienił zamki od biura! Cwaniak...

W kontekście mojej wczorajszej "rozmowy" z Grzegorzem warto wspomnieć o miejscu zajścia, mianowicie dziadkowym mieszkaniu, w którym natknęłam się na właściciela. Dobrze, że nie bawimy się w zawiłe wstępy. Sprawa jest prosta, mniej więcej w godzinę po telefonie z przeszłości, kiedy to pogrążona w myślach przechadzałam się w tą i z powrotem z kuchni, gdzie był mój punkt obserwacyjny, do salonu, gdzie prezentowała się skromny dziadkowy księgozbiór, niespodziewanie usłyszałam szczęk zamka. W jednej chwili skamieniałam. Intruz uporał się z jednym zamkiem, czas jaki dzielił mnie od spotkania z nim boleśnie się kurczył do okresu potrzebnego na dwukrotne przekręcenie klucza . Stałam, nie mogłam się w żaden sposób ruszyć, podjąć jakiejkolwiek decyzji, jedyne na co było mnie stać w tej chwili, to była seria najpospolitszych przekleństw. Stało się, nie byłam jedyną osobą w tym mieszkaniu.,Nie było już szansy by z kuchni przemknąć się do salonu, by schować się za łóżkiem, w szafie, na balkonie. Przegrałam. Wysunęłam się zza kuchennych drzwi niemal śmiertelnie przerażając dziadka. Jak nakazywało dobre wychowanie przywitałam się i nie czekając na pytanie co ja tu właściwie robię, zaczęłam dukać, że Bernard kazał mi podlać kwiatki. Wiecie co, to jest strasznie bolesne wspomnienie. Dziadek wiedział, że kłamię w żywe oczy, odpowiedział "ja już podleję te kwiatki" i usiadł w kuchni, zaczął otwierać jakąś kopertę jakby starając się całkowicie zignorować moją obecność. Sama nie wiem, zignorować czy nadać tej sytuacji pozory normalności. W każdym razie dalsza moja obecność nikomu nie była potrzebna. Błyskawicznie zadeklarowałam, że się spieszę na trzecią lekcję, pożegnałam się i wystrzeliłam jak z procy. Właściwie nie pamiętam jak wróciłam do domu. W głowie czułam straszliwy ucisk, chciałam jak najszybciej zapomnieć o całym zajściu, poszłam spać. Obudziłam się w okolicach 20:00, uświadomiwszy sobie, że te niefortunne zdarzenie nie było snem, postanowiłam zostać na zawsze w łóżku. Taki wstyd! Czuję się gorzej niż złodziej. Nie dość, że dysponowałam cudzą własnością, to jeszcze zrobiłam to własnemu dziadkowi. Nie wiem czy kiedykolwiek czułam się bardziej zawstydzona. Tu nie chodzi o strach, że o całej sprawie niebawem (jeśli nie już) będzie wiedzieć cała rodzina, a przy okazji kilka mazurskich wiosek, tu chodzi o przegięcie jakiego dotąd się chyba nie dopuściłam. Nie wiem jak ja teraz spojrzę dziadkowi w oczy czy w ogóle kiedykolwiek jeszcze zasmakuję kotletów schabowych babci Krysi. Oczywiście najbardziej honorowym rozwiązaniem byłoby pokajać się przed dziadkiem i oddać dorobione klucze deklarując, że był to jednorazowy wybryk. Niestety honor to najbardziej deficytowa rzecz w moim przypadku:/

Perspektywa to takie magiczne słowo. Rzecz tak względna, ośmieszająca człowieka. Przez ostatnie 3 godziny zajęta byłam lekturą archiwalnych notek z pewnej-dziewczynki... pomijając to, że często przez moją naganną gramatykę ciężko się połapać, to mimo wszystko ma się właściwie takie krzepiące uczucie postępu. Ale właściwie za daleko odeszłam. Chciałam ładnie zacząć a weszłam w peryferie dygresji. Chodzi o to, że wczorajszego wieczoru czułam się samotnie. Mamusia kilka dni wcześniej zakonfiskowała laptopa, więc nawet nie było na kogo się popatrzeć za pośrednictwem chatroulette:P Gdzieś ze sterty ubrań i papierzysk wygrzebałam moją starą komórkę, na której, jak przypuszczałam, był szczątkowy zapis wydarzeń z lat 2006 - 2008, więc oddałam się wspomnieniom o czasach, kiedy to chadzałam na spotkania ze studentami. Jednak to nie spotkania z nimi były gwoździem programu. Absolutnie wieczór zdominowała postać Grzegorza. Uuuuuu! Tak, tego Grzegorza. Nie oszukujmy się, nie udało mi się go pogrzebać na wieki. Może myślę o nim rzadziej, ale nie wiem czy mówienie, że zdarza mi się to powiedzmy raz na miesiąc jest przesadą. Różne rzeczy mi go przypominają, nawet gdy wcale sobie tego nie życzę. Grzegorz był, na nieszczęście pierwszy i ostatni. Wiadomo, że widząc w telewizji dwoje całujących się ludzi, choćbym nie chciała, wyświetlać mi się będzie on i nikt inny, bo z nikim innym nie mam takich wspomnień. Moja pamięć z zaskakującą dokładnością wykasowała wszystko, co było złe. Czytając notki z tego okresu, wręcz z przerażeniem stwierdzam, że dzisiaj nic by mi w tej znajomości nie przeszkadzało, byłabym wręcz przeszczęśliwa oddając się rozpuście przy ulicy Mickiewicza 14. Z takim przekonaniem wyszperałam w starej komórce jego numer, (właściwie wystarczył mi jeden rzut oka, ten numer chyba podobnie jak właściciel trwale wypalił mi się w mózgu) i puściłam do niego sygnał. Nie miałam żadnego planu. Chciałam jedynie sprawdzić czy pamięta. Gdyby jakimś cudem pamiętał, wtedy coś by się wymyśliło. W gruncie rzeczy nie było podstaw ku temu by pamiętał. Minęły trzy lata, on raczej nie należał do sentymentalnych mężczyzn, mój numer nie składał się z kombinacji łatwej do zapamiętania, więc myślałam, że wszystko skończy się na tym jednym sygnale. Z takim przekonaniem położyłam się spać. I spałam do północy, kiedy to dźwięk mojej komórki wyrwał mnie ze snu. Na wyświetlaczu migał "Zastrzeżony". Odruchowo wcisnęłam czerwoną słuchawkę. Nie myślałam przy tym, chciałam go poprostu uciszyć żeby mi nie zbudził rodziców. Zadzwonił ponownie, znowu odrzuciłam, jednak tym razem pojawiła się we mnie chęć odebrania. Wiedziałam, że to on i wiedziałam, że wybierając sobie taką porę dzwonienia prawdopodobnie wie kim jestem. Z niecierpliwością czekałam na trzeci sygnał albo sms. On jednak zamilkł. Na 90% była pewna, że na tym zakończy się ta historia, lecz na szczęście (jakie tam szczęście), tym razem wygrało 10%. Siedziałam w mieszkaniu dziadka słuchając radia, nagle poczułam wibrację. Na wyświetlaczu, tak jak poprzednio pojawił się napis "Zastrzeżony". Bez wahania odebrałam, tembr głosu miałam dobry, właśnie taki, jaki nigdy nie chciał mi wyjść, w sposób opanowany, powiedziałam "tak, słucham?". Na co odezwał się męski głos pełen pretensji "to ja słucham!". "Przepraszam, chyba nie wiem o co chodzi" - naturalnie zdzwionym tonem odparłam. I teraz nie wiem, nie pamiętam czy odpowiedział mi "Dzwoniłaś do mnie wczoraj", czy też "Dzwoniła pani do mnie wczoraj", a to zasadnicza różnica jak się domyślacie. Byłam zresztą tak spanikowana, tak zaaferowana kontaktem z przeszłością, zasłuchana w jego głos, że automatycznie odpowiedziałam "A tak, przepraszam, to była pomyłka". Nie, zdecydowanie on musiał wiedzieć, że to ja! Odpowiedział "Skoro pomyłka to dowidzenia", ale tak jakby był zniecierpliwiony, że skoro nie mam odwagi by powiedzieć, że ciągle o nim myślę, to znaczy, że niczego przez te trzy lata się nie nauczyłam. Zanim zresztą doszło do mnie, że padło "dowidzenia", powiedziałam "słucham", ale odpowiedziało mi już tylko pipczenie zerwanego połączenia. Siedziałam dobre kilkanaście minut zanim się ruszyłam z miejsca. Zmarnowałam szansę, a może jednak dobrze, że się tak stało. Po tych kilkunastu minutach wpadłam zresztą na masakryczny pomysł, że mogłam mu się przedstawić i powiedzieć, że jego synek Michałek bardzo chciałby poznać tatę, ale po pierwsze była to groteska na miarę Gombrowicza, po drugie Michałek musiałby być poczęty w jakiś dotąd nieznany ludzkości sposób, bo przecież do konsumpcji z żadnej strony nie doszło (ah ten mój humor o 5 nad ranem). Całą tą przygodę można zatem nazwać nieudanym flirtem z przeszłością. Niepotrzebnym flirtem. Jestem pewna, że teraźniejszość jest wdzięczniejszym materiałem na flirt. Zastąpmy wydarzenia z przeszłości teraźniejszością.

A teraz szybciutko muszę pokasować historię biurowego komputera, powyłączać wszystko i zamknąc dzrwi dorobionym kluczem.

Właśnie zakradłam się do biura taty celem zapoznania się z jego nowym komputerem i muszę przyznać, że ten 23 calowy monitor robi wrażenie. Normalnie czuję się jak w jakimś centrum operacyjnym! Niech no tylko znajdę czerwony przycisk, a Rosija wyleci w powietrze:> To tyle na dzisiaj. Z wiadomych względów nie powinnam siedzieć tu zbyt długo, aczkolwiek ten monitor! On ma chyba więcej niż 23 cale, to jakiś monitorowy potwór! Ja cię kręcę... Doobra, wracam do pokoju opracowywać trasę do Czech. A klucze do biura zdecydowanie trzeba dorobić. Buziaczki.

   Szybka notka dzisiaj bowiem zrobili mi limity na internet. Skądinąd słusznie, aczkolwiek na początku usłyszawszy tą wiadomość rzucało mną po kątach. To prawda, w tej sprawie trochę brak mi dojrzałości i umiaru, na siedzenie przed komputerem straciłam już mnóstwo czasu, więc nawet dobrze mi z tym, że teraz nim sięgnę po laptopa muszę wyrecytować ojcu milion słusznych powodów, dla których właśnie w tej chwili chcę skorzystać z komputera i co więcej zrobić to w określonym czasie. Jednakże nim zorientowałam się, że sprawa oparła się aż o ojca, a nie jak myślałam była jedynie "widzi mi się" matki, chciała urządzić mamusi piekło. Nie chodziło jedynie o komputer, trochę jej się nazbierało, trochę mi się ubzdurało, więc wszystko mogło się skończyć ogromnym wybuchem. Na szczęście w porę zobaczyłam, że laptop leży na mapiarce w biurze i błyskawicznie ochłonęłam. Bo co innego, gdy wolność próbuje mi ograniczyć osoba, którą traktuję jak równą sobie, by nie powiedzieć koleżankę (wiem, wstyd!), a co innego, gdy za wychowywanie mnie bierze się ojciec. To jest zasadnicza różnica. Ta kobieta wkurza mnie na wszystkich frontach, ale nim powiem o jedną anegdotkę za dużo, może po prostu skończę ten temat. Fakt jest taki, mam niby - szlaban na komputer. Niby, bo w świetle wiedzy rodziców nie zrobiłam nic co by było zagrożone karą nałożenia szlabanu, więc niby mogę korzystać z komputera, lecz jak widać nie tyle ile chcę i nie tak jak bym chciała, ale to bardzo dobrze.

   W sprawie Andrzeja z Ukrainy, no cóż. Znudziło mi się z nim gadać, bo już zaczynałam wyczuwać, że ktoś tu ma ochotę na wielką miłość ponad granicami. Że on tu w wakacje przyjedzie, że będzie studiował w Warszawie, że ja go będę uczyć polskiego etc. No dajcież wy spokój, chyba mi nałgał z tymi 19 latami, bo kto by w tym wieku takie bajeczki sobie wymyślał. No, chyba, że ja, ale ja nie jestem chłopcem. Chłopcu nie przystoi, chłopiec musi trzymać się ziemi. A może to taka słowiańska dusza... Swoją drogą, do Ukraińców mam pewien sentyment, znacie Bohuna... Taki gwałtownik... Mimo wszystko jest mi teraz głupio, bo jak to mam w swoim zwyczaju, po prostu przestałam się do niego odzywać. Może z tego wyniknąć jakiś konflikt ukraińsko-polski, może nawet chłopak wstąpi do UPA, ale myślę sobie jednak, że ta znajomość nie była aż tak zaawansowana by powodować w nim trwały uraz do Polaków. Najbardziej zresztą zbiło mnie z tropu jego pytanie o to czy mam chłopaka. No właśnie, czy ja mam chłopaka?

   Napiszę jeszcze szybko o sakwach. Są! Moje ukochane są ze mną, siedzą obok na fotelu, po części już trochę naładowane nawet i... i tu zaczyna się problem jak to wszystko załadować żeby się zmieściło i jak to co się nie zmieści przyczepić żeby nie spadło. To zagwostka na najbliższe 2 miesiące.

   Przy okazji gdy tak patrzę na zasobność mojego portfela, to zaczynam się martwić. Z kupieniem drobiazgów typu zapalniczki czy krem do opalania i ubrań nie powinno być problemów. Drobiazgi niepostrzeżenie będę dokładać mamie do koszyka podczas zakupów, natomiast co się tyczy ubrań coś tam naściemniam ojcu, ale jeśli chodzi o kasę na zakwaterowanie, czyli campingi w drodze i mieszkanie/pokój w Czechach, to sprawa nie wygląda ciekawie. Oczywiście, są jeszcze 4 miesiące, jest okazja pomyślnego zdania matury, co może się okazać drugą komunią, jest w końcu szansa pracy w czerwcu przy spisie ludności, a gdyby to nie wypaliło, to nawet u ojca w roli pomiarowego, więc na razie nie powinnam sobie tym zajmować czachencji, ale jakoś dekoncentruje mnie to. Garmin edge w ogóle zdaje się ooddalać ode mnie. A jak nie on, to też trzeba będzie się rozejrzeć za mapami... Ehh. Będą się drzeć, będą się wyginać, będą mnie gubić.

   Do tego wszystkiego dochodzi jeszcze sprawa towarzysza podróży. Gdy mówię o wyprawie, mama udaje, że nie wie o co chodzi. Myśli, że jeśli uda, że cała sprawa nie istnieje, to ja zrezygnuję. Ja, stosując tą samą politykę, mówię, że jadę, że nic mnie nie powstrzyma, używam tego przedurnego argumentu, że jestem już dorosła i nie przyjmuję do wiadomości jej uwag. Oczywiście sprawę rozstrzygnie zdanie ojca, ale póki co boję się jeszcze postawić mu sakwy na biurko i zakomunikować "komu w drogę, temu czas". Do tej wyprawy podchodzę bardzo poważnie, leży mi to na ambicji i możliwe, że zrobię coś głupiego, gdy spotkam się z odmową. Mówiąc coś głupiego oczywiście nie mam na myśli podcinania sobie żył, tylko wyjście na 2 miesiące z domu. Wiem, że w kodeksie ojca taki przejaw niesubordynacji może grozić koniecznością całkowitego wzięcia odpowiedzialności za swoje życie, czytaj wykwaterowaniem z domu, ale sama uważam, że to już najwyższy czas. Aczkolwiek nie sądzę bym była na to gotowa, przynajmniej przez pierwszy rok tych moich bliżej nieokreślonych studiów.

   Aaale zaczęłam od towarzysza. Z wiadomych przyczyn moi rodzice uważają, że gdyby z niewiadomych przyczyn mieli przystać na ten mój wyjazd, to jedynie pod warunkiem, że nie będę jechać sama. Ja osobiście może nawet bym nie protestowała przeciw towarzystwu, ale zasadniczy problem jest taki, że w moim otoczeniu (i chyba już o tym pisałam) nie ma osoby, której by się chciało jechać taki kawał drogi. Z pomocą zatem zapewne będzie musiała przyjść moja wyobraźnia, a dokładniej mój wyimaginowany przyjaciel. Oczywiście, nie sądzę by rodzicom wystarczyło to, że powiem im "tak, jadę z Jasiem, Jasio będzie odstraszał niedźwiedzie i zboczeńców", więc trzeba będzie Jasiem mianować któregoś z moich kolegów, który po zapewnieniu, że "tak, będę odstraszał niedźwiedzie i zboczeńców" i pokazaniu obładowanego roweru, pójdzie do domu, podczas gdy ja ruszę do Czech. Trzeba sobie radzić.

   Pozdrowienia dla przemiłego kuriera z DPD, który powiedział, że mógłby mi codziennie te paczki wozić:) (sakwy przyszły wczoraj, bagażnik dzisiaj)

   A od poniedziałku ROWER! Kochany! Najmilszy! Przenajsłodszy! Proszę, nie psuj się więcej, a jeśli już masz się psuć to rób to całkowicie, tak żeby ojciec uznał, że potrzebny mi nowy:>

Rozglądam się za czymś między 1500 a 2000, ale nie wiem czy rowery w tym przedziale mają sens... To znaczy, wydaje mi się, że cena najbardziej odbiega od jakości, ale to tylko intuicja. Dla mnie one wszystkie są takie same:/