Wkurzają mnie matki., wpisy, strona 1

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
01	02	03	04	05	06	07
08	09	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30	31	01	02	03	04

Archiwum marzec 2010, strona 1

Rower w serwisie, sakwy w drodze - pełnia szczęścia, łzy w oczach!

Jeśli zima łaskawie minie do następnej soboty, niech drżą drzewa w lasach, bo oto (z waszych połączonych sił) nadciąga Kapitan Planeta! Ruszaj Planeto!

Ja wiem, że negatywna afirmacja i malkontenctwo mogą zdziałać wiele złego, ale nie poradzę nic na to, że mój organizm z głębi swej dobywa zduszony okrzyk "nienawidzę szkoły!". Nienawidzę, nienawidzę, nienawidzę! Szczególnie o 4:30 nad ranem, gdy dzwoni mój budzik. Gdy wstaję, gdy chwieję się na nogach w poszukiwaniu skarpet, wyciągam książki, do których nie zajrzałam wczoraj z powodu permanentnego przemęczenia życiem i siadam na kanapie, i wiem, że równie dobrze mogłam wstać o 6, bo i tak nic w tym czasie nie zrobię a z pracy klasowej dostanę ocenę niedostateczną. Jak bardzo chciałabym rzucić to wszystko w diabły, jak bardzo żałuję, że nie poszłam do gastronomika, miałabym przynajmniej jakiś konkretny fach w ręku, sama sobie sterem, żeglarzem, okrętem bym była i znała swoją kucharską wartość, a tak... jestem jednym z kilku milionów niedorobionych humanistów, którzy nie potrafią zmienić worka w odkurzaczu przez wrodzone zwyrodnienie kończyn.

Psia mać, już za 15 minut 6... Boję się stawić czoła szkole... Kto to widział by człowiek tak łatwo dawał się upupić przez szkołę, by udawał głupiego uczniaka, który ucieka z lekcji, narzeka na belfrów... Nienawidzę! Nienawidzę! Nienawidzę! Ale jedną pozytywną rzecz w całym tym zamieszaniu dostrzegam: doszłam do wniosku, że nie lubię się uczyć (zwłaszcza tak istotnych rzeczy jak nazwa tomików wierszy tych wszystkich grafomanów albo ich życiorysów, po kiego grzyba? Po kiego się pytam, skoro nic z tym dalej nie zrobię, gwoździa nie wbiję, zmywarki nie naprawię! Odkąd wynaleziono druk, więcej, stworzono internet, nie jest koniecznym zagracać tym sobie głowę, XXI wiek, drodzy państwo od edukacji! Czas w końcu w niego wejść.) A skoro już doszłam do wniosku, że nie lubię się uczyć, że wolę życie poznawać, to chyba (tutaj ostrożnie, bo własnie straciłam pewność) rzeczywiście nie powinnam iść na to prawo. Szczególnie, że są to studia jednolite, więc jak powiedzmy po trzech latach nauki życie by mi zbrzydło i postanowiłabym je diametralnie odmienić, to nie miałabym nawet licencjatu z tej dziedziny, a więc formalnie przez te 3 lata nie robiłabym nic. Nie wiem... pożyjemy zobaczymy, na razie najbardziej liczy się matura.

Matura i mój wyjazd:))))))) Muszę się pochwalić, że wczoraj kupiłam sakwy i bagażnik. Jak wszystko dobrze pójdzie, to jeszcze w tym tygodniu powinny być. Tak mi się przynajmniej zdaje... i taką mam nadzieję. Miałam jeszcze napisać, że zaczynam pracę nad moją kondycją, ale właśnie słyszę budzik, a to oznacza, że mama już wstała. Nie chcę żeby mnie tutaj zobaczyła, bo słusznie zaczyna się martwić o to, że tyle przesiaduję przed komputerem.

Poznałam dzisiaj za pośrednictwem www. chatroulette.com Ukraińca o imieniu Andrzej. Ładnie śpiewa i gra na gitarze. W czerwcu przyjeżdża do Polski.

Dokładniej nie wiadomo co się ze mną dzieje. Miewam huśtawki nastrojów, stany odrętwienia i napady paranoi, lecz stan ten trwa już od tak długiego czasu, że żadne to novum. Jest już całkiem późno, a ja z minuty na minutę zmieniam zdanie co do tego czy iść jutro do szkoły.

Prawda jest taka, że gdzie bym przez te 8 godzin dziennie nie siedziała i tak nic bym nie robiła. Widocznie tak mój organizm reaguje na przedmaturalny stres. Różnica jednak polega na tym, że gdy nie jestem w szkole, to mogę iść spać, ewentualnie pomyśleć nad życiem, wpaść na jakiś głupi pomysł, lecz gdy jestem poza nią, funduję sobie jeszcze gorszy stres niż gdybym w niej siedziała. Dręczy mnie to, co sobie pomyślą nauczyciele, że swoją frekwencją zaniżam średnią klasy, że jak nie pójdę to będę miała dwa razy więcej zaległości, ale jednocześnie, gdy idę tam i bite 8 godzin nie robię nic poza przenoszeniem swojego tyłka z klasy do klasy, to mam ochotę wyjść i nigdy tam nie wracać. Nie wiem już kogo lub czego mam się słuchać w tej sprawie. Czy odpuścić sobie szkołę tj. przychodzić na sprawdziany i mieć na to... mieć to w nosie, skupić się na maturze, czy też przykładnie chodzić do szkółki i po 8 godzinach nic nie robienia być tak zmęczonym, że do dalszej nauki niezdolnym. Oczywiście, odpowiedź jest prosta: słuchać rodziców, choć gdy z rzadka mi się to zdarza, mam wrażenie, że chodzili oni do szkoły w innym wymiarze...

Zróbmy tak: pod koniec marca ma być rada pedagogiczna, nie wiem czy taka główna, ale jedna z tych poważniejszych w każdym razie. Umówmy się zatem, że pomęczę się jeszcze ten miesiąc, ostrożnie wezmę się za czytanie podręczników od historii, bez zbędnej presji przejrzę epoki z polskiego, natomiast w kwietniu pomacham serdecznie pośladkami w stronę pewnego olsztyńskiego liceum i moja noga więcej tam do matury nie postanie.

Uroczyście ogłaszam miesiące marzec i kwiecień miesiącami nauki do matury!

A na odstresowanie wycieczki palcem po mapie i zakupy:) Za 2,5 miesiąca będę najszczęśliwszym, najbardziej zrelaksowanym człowiekiem na ziemi. Jakoś tak mi się wydaje.

Wish list