Wkurzają mnie matki.

   Brak umiaru, karygodny brak umiaru sprawił, że dzisiaj spałam zaledwie 4 godziny. Niestety! Nie o tym braku umiaru mówię, o którym znaczna część z was - w tym ja - pomyślała. Dzisiejszej nocy nie zachowałam umiaru podczas oglądania filmów (niestety, nie takich filmów, o których znaczna część z was - w tym ja - pomyślała). Jak zaczęłam w okolicach północy, tak skończyłam po 6:00. Gdy już zaczynało świtać, nie wiadomo dlaczego doszłam do wniosku, że jeśli udam, że właśnie wstałam i jak to mam w swoim zwyczaju zacznę krzątać się tu i tam, słowem hałasować, nie wzbudzę tym sposobem podejrzeń rodziców jakobym całą noc spędziła obejmując laptopa i wstała o 14. Teraz wydaje mi się, że był to pomysł durnowaty, ale myślę, że prócz zachowania pozorów chodzić mi o właśnie ściągający się film. Chciałam go dopilnować, bo jak z doświadczenia wiem, filmy ściągane przeze mnie pod koniec tegoż procesu mają tendencję do niewyjaśnionego dotąd zacinania się, co jest równoznaczne z koniecznością wznowienia pobierania. Pal sześć, gdy film ma 700 MB, taki "Rok diabła" właśnie ściąga mi się po raz trzeci i powiedzmy, że do 5 razów jeszcze bym się trzymała, ale gdy film liczy sobie tych megabajtów dwukrotnie więcej i zatnie się na poziomie 1 GB, to robi się gorąco. Życie! Każdy zna to zapewne z autopsji, więc nie będę się rozwijać.

   Nie będę również kończyć wpisu o wieczorku z psiapsiółeczkami, bo... znacie moje zdanie: psiapsiółeczki są be, fe i de, bo oglądają gupiutkie filmy o tańcu i ogólnie są kobietami, więc sa całkowicie mi nieprzydatne, a Ala w swoim przeintelektualizowaniu (ooo, nie podkreśliło, znaczy się jest takie słowo?) nigdy nie przyzna się, że przeszły ją ciarki wielkości ziaren fasoli, gdy boski Antonio Banderas tańczył tango. Ahh! I pomyśleć, że ja prawdopodobnie nigdy nawet nie zatańczę tanga, nie mówiąc już, że w ramionach namiętnego Hiszpana albo Portugalczyka, albo Meksykana, albo chociaż Cygana:P Żal, żal do losu to we mnie wzbudza! Podobnie jak widok Henryka VIII w filmie "Kochanice króla". Facet, poza wzrostem, zupełnie nie w moim typie, ale ten jego sposób przedstawienia postaci, ten niedźwiedzi wygląd i bezbronność wobec popędu, zwyczajnie mnie wzruszyła. Doszłam jednak do wniosku, że z mężczyznami jest jak z jedzeniem. Kobieta wiążąć się z mężczyzną musi wybierać pomiędzy chwilową uciechą i brakiem wartości odżywczych jak w przypadku słodyczy a może mniej smacznym, ale przecież zdrowym, sprzyjającym rozwojowi, warzywem. Opozycja słodycz - warzywo to nic przecież innego jak opowiedzenie się po stronie cielesności, hedonizmu a duchem, rozumem. I to już znamy z utworów Sępa - Szarzyńskiego. Całe życie, to sztuka dokonywania wyborów. Co za banały! Na szczęście są jeszcze owoce:)

   Pewno powinnam iść spać, bo gadam od rzeczy, ale... chciałam się jeszcze podzielić jakąś refleksją. Dokładniej nie wiem jaką, może to jedynie czysta chęć powciskania sobie jeszcze klawiatury, może wrodzony sadyzm. Kończę.

Naprawdę miałam ochotę zrobić nowe nagranie, ale się speszyłam, gdy stanęłam oko w oko z kamerką. Nie zrobię nagrania, ale chociaż napiszę notkę. Właśnie wróciłam z przystanku, na który odprowadzałam moje dwie przeurocze psiapsiółeczki po porywającym popołudnio - wieczorze filmowym, podczas którego obejrzeliśmy tak wybitne owoce X muzy (eee zbyt rozbudowana i udziwniona ta peryfraza czy ki diabeł) jak "Wytańczyć marzenia", "Indiana Jones i Królestwo Kryształowej Czaszki" oraz o mały włos "American Pie" od części 1-6 (na szczęście moje DVD odmówiło posłuszeństwa płycie z tak ordynarnymi filmami). Tak hojnie wzbogacona siedzę teraz i dumam. Ogólnie jestem zbulwersowana, gdyż po tak dużej ilości ploteczek... zawalił mi się cały światopogląd. Niestety nie dane mi będzie dokończyć. Podziękujcie mojej równie zbulwersowanej mamie, która myśli, że dzięki laptopowi może ze mną pogrywać. Dziękujemy mamie.

Nic. Nic. Nic. Nie przebrałam się nawet z piżamy. Nie zdam matury tak jakbym chciała, a może nawet wcale. Nie uda mi się w życiu. Niczego nie osiągnę. Moje życie będzie nader długie, męczące i nudne. Nie pozbędę się zawiści. Nie odnajdę własnej godności. Nigdy już nie zaprzyjaźnię się z nikim. Nigdy moje popołudnia nie będą wyglądać inaczej.

Z nikim nigdy nic.

A co wy wiecie o życiu?

Poszłam na tą domówkę. Okazało się, że były tylko 3 osoby prócz mnie, ale mimo wszystko trochę poszalałam. Było srogo, że tak powiem młodzieżowym żargonem. Zdecydowanie za srogo i niestety są na to dowody. Co gorsza mam tylko część zdjęć:/ Jak to gdzieś kiedyś wypłynie, to jestem skończona. Grrr... Powinnam teraz bacznie śledzić rozwój wydarzeń w galeriach naszej-klasy. W najlepszym przypadku! Sieć przecież jest rozległa i nie wszędzie mogę sięgnąć okiem i nie wszystkiego mogę dopilnować. To są skutki picia wódki. Żebym to ja kulturalnie poprzestała na tym pierwszym piwie, ale nie, musiałam wszystkiego spróbować! Głupia, głupia Alutka! Nigdy więcej!

Owszem, fajno było się powydurniać, ale w gruncie rzeczy te jutubowanie to niesamowicie wyczerpujące zajęcie a końcowy efekt nie zawsze spełnia oczekiwania. Tam zwyczajnie trzeba mieć gadane, a jak gadania się nie ma, to człowiek zaczyna się chwytać co raz to wymyślniejszych forteli - przebiera się, później śpiewa, a dalej to już chyba zostaje tylko Redtube(teraz widać, kto się uśmiecha:P). Chcąc uniknąć takiego rozwoju zdarzeń, może pozostańmy przy zwykłym blogu. To znaczy, tak sobie myślę, że całkiem tego romansu z wizją nie zakończę. Powiedzmy, że raz w tygodniu coś od siebie puszczę unikając w ten sposób mówienia o niczym.

Ooo... właśnie zostałam zaproszona na domówkę. Ale... w tym zaproszeniu zabrakło mi entuzjazmu... Może bym poszła, a może nie... Ludzie z byłej klasy mają być. Chyba nie mam już o czym z nimi rozmawiać. Hmm... Nie powinnam tak mówić, bo do końca życia zostanę alienem.

Kolejne wideo:)

Wpadłam w nałóg zakładania kolejnych blogów. Z dniem dzisiejszym swą działalność rozpoczyna mój kanał na Youtube w funkcji video - pamiętnika. Za jakość filmów i żartów przepraszam, nie żałuję - zapraszam:)

 Na nic zdało się to całe psucie komputera. Mama kupiła dzisiaj laptopa. Nie wiem czy przyczynił się do tego brak dostępu do internetu (moja sprawka) czy potrzeba bycia mamą nowoczesną, ale tak czy owak, tym oto sposobem domostwo państwa K. weszło w XXI wiek, a Alicja K. po raz kolejny stanęła w obliczu zagrożenia niezdania matury poprzez zbyt częste przesiadywanie w sieci. Samodyscyplina to termin, którego znaczenie muszę poznać w najbliższym czasie. Historia to dziedzina wiedzy, którą powinnam intensywnie zgłębiać w najbliższych dniach.

 Skoro (matko, napisałam "szkolo"!) już weszliśmy w te przykre tematy, dodam, że w sprawie przygotowań do matury podjęłam głupią decyzję, mianowicie postanowiłam odpuścić sobie zajęcia dodatkowe z polskiego. Wstępnie tylko na okres wielkich mrozów, ale w praktyce pewnie bedzie to oznaczać, że już do samego kwietnia moja noga tam nie postanie. Nie była to decyzja podjęta bez żalu, oczywiście najabardziej boli kwestia wyrzuconych w błoto pieniędzy (tymi oto ręcami zarobionych!), ale dokucza również świadomość, że na pewno przez te 3 godziny w tygodniu coś mądrego do głowy by mi wpadło.

 
 Dlaczego zatem zdecydowałam, że chodzic jednak nie będę? Długo nad tym dumałam szukajac wystarczającego usprawiedliwienia aż w końcu wymyśliłam rzecz następującą: jak wiecie, bo wszem i wobec się swoim snobistycznym zwyczajem chwalę, oprócz zajęć z polskiego uczęszczam (hmm... to dość znaczne uogólnienie) jeszcze na zajęcia z historii i j. angielskiego. Zajęcia z historii odbywają się w środy między godziną 16:30 a 19:00, zaś lekcje angielskiego mają miejsce we wtorki i czwartki w godzinach 17:15 - 18:45. Dodam jeszcze, że w obu przypadkach, tracę godzinę z życia na dojazd i powrót do domu(łącznie).

 Teraz sobie policzmy: gdy dziwnym zbiegiem okoliczności zdarzy się, że będę w mojej ulubionej szkole na wszystkich lekcjach to zanim przedostanę się do domu minie 14:00, aby nie spóźnić się na zajęcia dodatkowe, będę musiała wyjść z domu w okolicach godziny 15:45, a do domu wrócę zdecydowanie po 19. 15:45 odjąć 14:00 daje 1:45 czasu względnie wolnego, w którym mogę postawić buty na kominek, przebrać się w ciepły dres, powiesić przemoczone spodnie na grzejnik, przygotować i zjeść obiad, następnie przepakować plecak i przebrać się w ciągle wilgotne od śniegu spodnie. W tym czasie raczej nie odrobię lekcji, nie przeczytam nawet rozdziału książki, nie wspominając już o jakimkolwiek odstresowaniu się po szkole czy puszczeniu zwykłego bąka (no, musiałam napisać:P).
 

 Natomiast, gdy wrócę po 19 do domu, pierwsze co zrobię, to umyję rączki, przygotuję i zjem kolację, spojrzę na zegarek i zobaczę, że jest już 20:00, następne 30 minut zajmie mi szeroko pojęta toaleta, po której okaże się, że zasypiam nad książką. Później pobudka o 5:30 no i kolejny odcinek serialu życiem zwanego. Z pozoru plan możliwy do wykonania, lecz niestety szkoła wymaga nie tylko fizycznej w niej obecności, lecz od czasu do czasu również przygotowania się na sprawdziany. Z resztą pół biedy byłoby, gdyby nauka oznaczała jedynie konieczność spędzenia z książką przykładowo godzinki i gwarantowała zdobycie dobrej oceny. Niestety ludzki organizm lubi płatać figle.

 Dla przykładu mój organizm ma kiepski układ nerwowy. Serce jak dzwon, wątroba jak u niemowlaka, a nerwy niestety do niczego. Łatwo ulegam stresowi, przejmuję się najmniejszymi pierdółami i ryczę na zawołanie jak krowa (bo płuca też mam dobre). Mój organizm oczywiście stara się walczyć z wszystkimi tymi niedogodnościami i otóż wybrał sobie na to dość dziwny sposób - w reakcji na stres i zły humor po prostu kieruje mnie w stronę łóżka. Ja się kładę, że niby na chwilkę, że niby tylko zmrużę oczy, że niby... I śpię. A nauka idzie w las, jak to się pięknie mówi. Mam nadzieję, że do wiosny mi przejdzie, ale biorąc pod uwagę, że z miesiąca  na miesiąc mój stres bedzie rosnąc, nie powinnam na to liczyć.

 
 Się rozgadałam. CHodzi mi o to, że musiałam zrezygnować z tego polskiego, bo nie tylko fizycznie mnie to wykańczało, ale też psychicznie. W ogóle nie miałam czasu na naukę, nie wszystko dawało się robić w weekendy, niedawno doszła jeszcze ta zima, więc naprawdę byłam bezbronna. Mam nadzieję, że mimo wszystko odciążenie poniedziałków pozytywnie wpłynie na moje dalsze przygotowania. Zanudziłam was, prawda? Takie już są te notki, w których przekonuję sama siebie.

 W szkole też nie idzie mi koncertowo. Koncertowo i owszem jest, ale po wywiadówkach. Ostatnia miała miejsce w czwartek i naprawdę było głośno, chociaż po części też i cicho. Paradoksalnie, gdy jest cicho znaczy to, że sytuacja jest naprawdę poważna. I taka też jest, to prawda. Nawet nie mam odwagi się "pochwalić" moją średnią. Ciągle zwalam wszystko na zimę, ale gdy na maturze napiszę, że czegoś nie wiem, bo akurat przy uczeniu się danego zagadnienia miałam typową dla mnie zimową depresję, to egzaminator co najwyżej dobrodusznie się uśmiechnie. Trzeba wziąć się za siebie! O rany, ale przynudzam. Już naprawdę przechodzę sama siebie... Sami widzicie, że to z braku życia pozaszkolnego. Co by tu poruszyć... Może ja już nic ruszać nie będę, tylko wezmę się za sprzątanie. Obiecuję, że jutro i przez najbliższe dwa tygodnie nie powiem ani słowa o szkole.

Usiadłam tu na godzinkę i tylko w celu napisania notki, a siedzę tu już od kilku godzin i w zdumieniu stwierdzam, że jeszcze nic nie napisałam. Moje sampoczucie określam na dobre plus. Echa wczorajszego wieczoru już nie brzęczą mi w uszach. Mam tzw. "wolną chatę". Do powiedzenia nie mam nic. Jutro szkoła... powód do depresji. Powinnam iść na dodatkowe zajęcia z polskiego. Minął już chyba miesiąc jak mnie tam nie było, ale wciąż się tykam tego pana polonisty. Widać, że człowiek inteligentny, dlatego tym boleśniejsze jest jego spojrzenie: "głupiaś, że nie chodzisz". No nic, trzeba iść. Aaaaa! Przypomniałam sobie, miałam sprawdzić bałkanistykę...

Ehh... Ta cała bałkanistyka to jednak nic podniecającego, ale gdybym miała wybierać między tym na UJ a prawem na UWM, zdecydowanie weszłabym na krętą drogę bałkanologii.

  No to zacznijmy od tego mojego nieszczęsnego komputera odziedziczonego po bracie. Tak naprawdę to w powszechnym rozumieniu mój komputer wcale "zepsuty" nie jest. Można grać w pasjansa, można zmieniać tapety, ale... Nie można niestety włączyć internetu, a to ostatnio jedna z najważniejszych rzeczy w komputerze, tak, możliwość łączenia się z internetem. Jak to się stało? Cóż... stało się przez moją ciekawość świata - tak to nazwijmy. Zwyczajnie w któryś z weekendowych wieczorów siedziałam sobie marnując czas na pudelku czy jakimś innym diabelstwie i nagle wysiadła mi łączność. Nie zdziwiło mnie to przesadnie, jak to już bywało zaczęłam gmerać najsampierw przy antence, lecz że nie było żadnych pozytywnych skutków tej mojej macanki z komputerem, weszłam w opcje. Najpierw przestawiałam jakieś pierdółki, zmieniałam sieci, lecz widząc, że te zabiegi również nie przynoszą efektów weszłam w tzw. "opce zaawansowane" tam na chybił trafił coś odinstalowałam, coś zainstalowałam, coś przesunęłam, pocmokałam i ponownie podjęłam próbę połączenia się z internetem. Lecz internet w tym momencie całkowicie odmówił mi posłuszeństwa i... w ogóle nie wiadomo już jak można go przywrócić. To znaczy komu wiadomo, temu wiadomo, mój bardziej nielubiany brat po prostu wypiął się na cały problem plecami, kwitując to jedynie stwierdzeniem, że skoro byłam taka mądra, żeby gmerać w zaawansowanych opcjach, to z pewnością sobie poradzę. Użżż! Mój bardziej nielubiany bracie, ja twoją postawę natomiast skwituję minutą ciszy! Już? Tak, więc w ten oto sposób pozbawiłam sie internetu i powiem wam, że jestem z tego powodu przeszczęśliwa. Nie macie pojęcia jak słabego charakteru człowiekiem jestem. Potrafiłam przy nim przesiedzieć dzień i noc ani na chwilę nie biorąc się do moich obowiązków, które piętrzyły się już od dawna. Sytuacja naprawdę robiła się groźna, w końcu za 3 miesiące (!!!) matura, a ja... No, tak jakby nie radziłam sobie z podziałem pracy. Nie radziłam i ciągle nie radzę sobie jeszcze, ale już zaczynam nad tym myśleć. Ostatecznie rozkręciłam biurko, na której do tej pory stał komputer i przeniosłam je ze strychu do mojego pokoju. Do tej pory właściwie nie miałam miejsca do nauki. Na strychu bowiem było i jest zimno jak w psiarni (ciągle nie rozumiem tego porównania), w moim pokoju gorąco i biurka brak, w pokoju mniej nielubianego brata z kolei też zimno i ogólnie jakoś tak nieprzytulnie, w salonie telewizor, obok kuchnia i mama tłukąca po garach (ma zapędy chyba na bycie perkusistką), biurka brak, półki na moje ksiązki też, więc gdzie? Otóż to, wróciłam zatem do mojego pokoju, a komputer zestawiłam na podłogę żebym w razie ochoty na pasjansika mogła rozegrać najwyżej jedną partyjkę i stwierdziwszy, że niewygodnie wrócic do nauki. W ten sposób stworzyłam sobie warunki do nauki, choć przede mną jeszcze jedna szafka do skręcenia, ale z racji tego, że uwielbiam to robić, raczej szybko się z tym uporam. Właściwie to wolałabym skręcić 1000 takich szafek zamiast usiąść przy historii, ale co poradzić. Jeszcze tylko trzy miesiące tego stresu i... bedzie pedagogika w Olsztynie:P Co za ponury żart! Dobra, nie kontynuujmy tego tematu...

  Wiecie, co dzisiaj jest? Studnówken, na któren Alutken się nie wybieren. I trochę smutno z tego powodu, ale, że zanucę pewną piosenkę "teeeego chciaaałam...", jest to wyłącznie wynik mojej złej woli. A może dobrej? Wiecie czego żałuję? Żałuję poloneza, jedzenia i swojego widoku w lustrze, gdy stanęłabym przed nim ufryzowana i umalowana, przebrana w tą wyśnioną kreację, na którą tatuś musiałby wyłożyć mnóstwo pieniędzy. Poza tym nic mnie tam w gruncie rzeczy nie ciągnie. I kropka, tak jakoś zastygłam... oczywiście, że mnie to kłuje, bo tak jak mówią, to pierwszy poważny bal, kto wie czy przy moim szalenie towarzyskim trybem życia nie ostatni, więc żałuję. Ale jednocześnie tak sobie myślę, że jeszcze uwiodę jakiegoś pierwszaka i on mnie weźmie i z podniesioną głową tańczyć będe tego poloneza, byle nie w LO1. A jak nie, to zostanę nauczycielką, o! I będę miała studniówek, a studniówek. Cóż, marzenia ściętej głowy. Grr, chyba wróce do składania szafek, bo przy tym jakoś mniej odczuwam ten ból nieobecności. Dobrze, odpowiem tylko wyraźnie na pytanie dlaczego nie idę na moją studniówkę. Nie idę ponieważ:

UWAŻAM, ŻE LO1 W OLSZTYNIE JEST NAJWIĘKSZYM NIESZCZĘŚCIEM, KTÓRE MNIE SPOTKAŁO W MOIM DOŚĆ KRÓTKIM ŻYCIU I NIE CHCĘ WIĄZAĆ Z TĄ SZKOŁĄ ŻADNYCH WSPOMNIEŃ.

To moja odpowiedź na wszystkie zdziwone dzióbki, które się o to pytały. Skończmy, skończmy już ten temat. 3 miesiące.

  Przeczytałam niedawno w gazecie, że moje ukochane gimnazjum i podstawówka przenoszą się w pobliże 1LO i co więcej zakładają liceum. Szczęść im Boże! To jedna z naprawdę nielicznych szkół, która uczy i co równie ważne wychowuje. Szalenie się z tego powodu cieszę. Szkoda tylko, że z tym liceum tak się ociągali, że musiałam przejść przez jedynkowe piekło i poznać pewnego olsztyńskiego doktora, arcymistrza demotywacji i wybitnego organizatora szkolnych wycieczek, szkoda. Ale nie bedziemy płakać nad rozlanym mlekiem, nie.

Idę, bo tatuś wygania. Jak zwykle nie napisałam tego, co miałam w zamiarze, ehhh!